Μεγάλο, πολύ μεγάλο ήταν το συλλαλητήριο που έγινε το μεσημέρι της Κυριακής 21/1 στη Θεσσαλονίκη.
Δεν θα μπούμε στη λογική του “ήταν 90.000” (που λέει η αστυνομία) ή ήταν 500.000 (που λένε αυτοί που το διοργάνωσαν). Μικρή σημασία έχει αυτό.
Το σημαντικό είναι άλλο: ότι δείχνει τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθηθεί στο ζήτημα και ότι τελικά ο λαός δεν είναι και τόσο του… καναπέ, όπως ορισμένοι νομίζουν. Επίσης, το ότι συμμετείχαν σε αυτό άνθρωποι που δεν ανήκουν στους ίδιους πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους λέει πολλά. Αν και γεγονός είναι ότι ορισμένοι ήδη έσπευσαν να καπηλευτούν αυτή την κάθοδο χιλιάδων ανθρώπων στην παραλία της Σαλονίκης (ορισμένοι δε είναι σίγουρο πως θα την “κεφαλαιοποιήσουν” σε επίπεδο κοινωνίας, ενώ κάποιοι άλλοι σκέφτονται λέει να το κάνουν και σε πολιτικό επίπεδο – πρόβλημα αμφοτέρων αυτό…).
Σε μια περίοδο δύσκολη για τη χώρα, σε μια χρονική στιγμή που είναι στριμωγμένη από παντού, διαχωρισμοί, ομαδοποιήσεις και χαρακτηρισμοί δε χωρούν. Γιατί στο τέλος χαμένοι βγαίνουν όλοι, και περισσότερο η ίδια η χώρα (μια ματιά στην Ιστορία μας αρκεί).
Το μήνυμα του συλλαλητηρίου ήταν αρκούντως ξεκάθαρο: το “Μακεδονία” δεν θα πρέπει να υπάρχει στην ονομασία της γείτονος χώρας. Και η ανησυχία όσων πραγματικά σκέφτονται (και δεν άγονται και φέρονται από τον κάθε τυχάρπαστο, τυχοδιώκτη ή πατριδοκάπηλο) έχει να κάνει με όσα η χρήση του ονόματος μπορεί να σημάνει στο μέλλον. Γιατί η … προϊστορία αλλά και η τωρινή στάση των γειτόνων δείχνει αλυτρωτισμό και τίποτε λιγότερο.
* η αδιαφορία των καναλιών (πλην ορισμένων εξαιρέσεων, που έχουν να κάνουν με “μικρά” κανάλια) σχετικά με την κάλυψη του συλλαλητηρίου δεν είναι άνευ προηγούμενου. Προηγούμενο υπάρχει.
Κάποιες φορές τα κανάλια κάνουν πως δεν βλέπουν, κάποιες άλλες βλέπουν πιο πολύ μια άποψη, κάποιες άλλες πιο πολύ μια άλλη κλπ κλπ κλπ. Συνηθισμένα πράγματα πλέον! Τι είναι το καλύτερο για εμάς τους δέκτες;; Φιλτράρισμα των πάντων, από όπου κι αν προέρχεται. Και να μην καταπίνουμε αμάσητο ότι μας σερβίρει ο οποιοσδήποτε.