Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για ένα θέμα το οποίο ανά τακτά χρονικά διαστήματα “επανέρχεται” στη δημοσιότητα ενώ δεν θα έπρεπε καν να συμβαίνει αυτό.
Στο θέμα της ονομασίας της γείτονος χώρας αναφέρομαι, το οποίο “ταλαιπωρεί” εμάς και αυτούς από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, από όταν οι Γερμανοί και οι άλλοι εταίροι μας στην ΕΕ αποφάσισαν πως είχε έρθει η ώρα να διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία και να δημιουργηθούν να κράτη που σήμερα υπάρχουν (το Κόσοβο βγήκε μετά….).
Το θέμα της ονομασίας δεν θα έπρεπε να απασχολεί τη χώρα μας. Η θέση μας θα έπρεπε να είναι δεδομένη και να ακολουθεί τη φυσιολογική διάσταση των πραγμάτων: δεν θα πρέπει να υπάρχει χώρα που θα ονομάζεται “Μακεδονία” ή με κάποιο άλλο όνομα που θα έχει ως συνθετικό, ως προσδιορισμό ή ως κάτι άλλο το “Μακεδονία”, το “Μακεδονικό” κλπ κλπ κλπ.
Η θέση της Ελλάδας αναφορικά με το θέμα αυτό έχει ξεκαθαρίσει από το 1992 και έπειτα, μετά από εκείνη την περιβόητη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών που έγινε στο Προεδρικό Μέγαρο στις 13 Απριλίου.
Επίσης έχει καθοριστεί και από δυο ακόμη καταστάσεις:
– από το εμπάργκο της 16ης Φεβρουαρίου του 1994 της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου (που έφερε την εν μέρει δικαίωση της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και εν συνεχεία την εγκατάλειψη του Ήλιου της Βεργίνας από τους γείτονες – στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μας έσυρε η Κομισιόν)
– από τη θέση της 3ης Απριλίου του 2008 της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή κατά τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι (που έστειλε αδιάβαστους όλους αυτούς πού ήθελαν να χώσουν από το παράθυρο, μαζί με Αλβανία και Κροατία, την γιαλαντζί… “Μακεδονία”).
Αυτά είναι τα τρία σημεία επάνω στα οποία ΠΡΕΠΕΙ να εδράζεται η όποια ελληνική θέση στο θέμα που επανήλθε στην επικαιρότητα (για μια ακόμη φορά με αμερικανική πρωτοβουλία). Αυτά τα τρία σημεία ΠΡΕΠΕΙ να αποτελούν την ΑΦΕΤΗΡΙΑ για κάθε προσπάθεια να λυθεί το θέμα με τους γείτονες.
Οποιοσδήποτε προσπαθήσει να “ξεπεράσει” αυτά τα τρία σημεία θα ανοίξει τον Ασκό του Αιόλου.
Οι γείτονες ουδεμία σχέση έχουν με την Μακεδονία.
Όποιος ισχυρίζεται πως η χώρα των γειτόνων βρίσκεται σε τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας έχει δίκιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ονομαστεί και Μακεδονία!
Γιατί μια “Άνω Μακεδονία” σημαίνει πως υπάρχει και μια “Κάτω Μακεδονία”. Μια “Βόρεια Μακεδονία” σημαίνει πως κάπου υπάρχει και μια “Νότια Μακεδονία”, μια “Μακεδονία του Βαρδάρη” σημαίνει πως υπάρχει και μια “Μακεδονία του Αιγαίου”. Και ούτω καθ’ εξής, με συνέπεια (έχοντας υπόψη και τις αλυτρωτικές τάσεις των γειτόνων) να αναμένουμε διεκδικήσεις στον ελληνικό χώρο.
Όσον δε αφορά τους ισχυρισμούς των γειτόνων για εθνολογική σχέση τους με τους αρχαίους Μακεδόνες και τον Αλέξανδρο και τον Φίλιππο, δεν νομίζω πως ακόμη έχουν φτάσει σε σημείο να πλαστογραφήσουν κάποια αρχαία στήλη και να τη γράψουν με κυριλλικούς χαρακτήρες. Αν το κάνουν και αυτό τότε θα είναι πρυτάνεις στην πλαστογραφία και τιμής ένεκεν θα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε την αμέσως επόμενη ημέρα με όποιο όνομα θέλουν!
Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί και κάτι ακόμη: όσες χώρες κι αν αναγνωρίσουν τους γείτονες με το όνομα Μακεδονία, όλοι γνωρίζουν πως η επιβίωση ενός κράτους σε εκείνο το σημείο περνά απαραίτητα από την Ελλάδα. Ειδικά δε αν σκεφτούμε και τις σχέσεις που οι γείτονες έχουν με τους υπόλοιπους δικούς τους γείτονες. Οπότε δεν έχει καμιά απολύτως σημασία για την Ελλάδα αν τη χώρα αυτή την αποκαλούν “Μακεδονία” 10 ή 100 άλλα κράτη.
Οι θέσεις αυτές δεν αποτελούν κάποιον “εθνικιστικό” παροξυσμό των Ελλήνων ή κάτι παρόμοιο. Οι Έλληνες επιθυμούμε άριστες σχέσεις με τη βαλκανική ενδοχώρα, θα ήμασταν κορόιδα αν δεν το θέλαμε και τώρα (μεσούσης της οικονομικής δυσπραγίας στην οποία βρίσκεται η χώρα μας). Όμως υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να ειπωθούν και να αποτελέσουν επιτέλους τη βάση για τη στάση μας κάθε φορά που το θέμα θα επανέρχεται στην επικαιρότητα.
Οποιαδήποτε θέση λοιπόν που θα ξεπερνά τα τρία προαναφερθέντα σημεία (ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα) θα σημαίνει πολλά και δύσκολα για την Ελλάδα πράγματα, με πρώτο από όλα το ότι θα ανοίξει την όρεξη σε πολλούς για μια αλλαγή των συνόρων που καθορίστηκαν το 1948. Τα οποία είναι αδιαπραγμάτευτα. Η τελευταία αλλαγή συνόρων που σχετίζεται με την Ελλάδα έγινε τότε, με τα Δωδεκάνησα. Οποιαδήποτε μεθόδευση, μέσα από οποιονδήποτε δρόμο και κατάσταση, που οδηγεί σε εκ νέου αλλαγή είτε στα βόρεια, είτε στα βορειοδυτικά, είτε στα ανατολικά, απλά δεν θα πρέπει να είναι αποδεκτή.