Ακριβώς όπως τα γράφαμε μόλις ξαναβγήκε στην επικαιρότητα το θέμα με τα Σκόπια και την ονομασία τους: αν ανοίξει το θέμα, τότε θα έχουμε ζητήματα (που ΔΕΝ υπάρχουν) και με άλλους, που ορέγονται διάφορα.
Εντάξει, δεν χρειάζονταν να έχει κάποιος το κληρονομικό χάρισμα για να καταλάβει ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Μια ματιά στην Ιστορία αρκεί.
Σύμφωνα λοιπόν με ελληνικά και ξένα ΜΜΕ βγήκε ο Αλβανός πρωθυπουργός Ράμα σε κομματική εκδήλωση και άρχισε να λέει ότι βούληση της Κυβέρνησής του είναι να λύσει όλα τα θέματα που έχει με την Ελλάδα. Τι θέματα μπορεί να έχει η Ελλάδα με την Αλβανία, πέραν αυτών που οι ίδιοι οι Αλβανοί δημιουργούν στα σημεία της επικράτειάς τους στα οποία κατοικούν Έλληνες;;; Γιατί ο Ράμα είναι σίγουρο πως το πάει σε ένα θέμα που έχει παρατραβήξει, αυτό με τις Τσαμουριές και τα ρέστα…
Όσο για το θέμα με τα Σκόπια και την ονομασία τους, ας μην παραξενευτεί κανείς αν επανέλθει στην επικαιρότητα μια “συμβιβαστική” πρόταση – την οποία οι γείτονες υπενθυμίζουν αραιά και που: μια πρόταση που λέει ότι δεν θα πρέπει κανένας εκ των δυο να χρησιμοποιεί το “Μακεδονία”, και έτσι δεν θα υπάρχει θέμα….
ΚΑΙ ΔΥΟ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
α) ορισμένοι, προσπαθώντας να υπεραπλουστεύουν το ζήτημα με τα Σκόπια λένε “μα γιατί εμείς να επιβάλουμε στον γείτονα το όνομα με το οποίο θα βαφτίσει το παιδί του;;;”.
Ας απαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο, εντελώς υπεραπλουστευμένα – μπορούμε και αλλιώς, αν το θελήσουν, με πιο εξειδικευμένο τρόπο:
Δεν του λέμε του γείτονα τι όνομα θα δώσει στο παιδί του. Ας το βγάλει Γιάννη, Τζόν, Ιβάν ή όπως αυτός θέλει.
Για το… επώνυμο γίνεται ο καυγάς, επειδή ο γείτονας έχει κουβαλήσει πλαστά χαρτιά στο ληξιαρχείο και θέλει να του δώσει το επώνυμό μας. Με ότι αυτό συνεπάγεται για κληρονομιές, χωράφια, σπίτια, διαχείριση κινητής και ακίνητης περιουσίας, εμπράγματα δικαιώματα.
(αφού το θέλουν εκλαϊκευμένο και υπεραπλουστευμένο, αυτή είναι η απάντηση. Και φυσικά ούτε οι ίδιοι θα ήθελαν να βρεθεί γείτονάς τους που θα προσπαθούσε να καπηλευτεί το επώνυμό τους και να τους φάει την περιουσία και το όνομα, διαστρεβλώνοντας την ιστορία της οικογένειάς τους)
β) μην περιμένουμε από τον “ξένο παράγοντα”, είτε αυτός λέγεται ΗΠΑ είτε Ρωσία, είτε Γερμανία να μας λύσει το πρόβλημα – ή έστω να το κατανοήσει. Αυτοί θα κάνουν ότι θεωρούν καλύτερο (ανάλογα με το τι συμβαίνει σε δεδομένες στιγμές) για τις δικές τους χώρες. Και καλά κάνουν, ο καθένας το συμφέρον του κοιτάει! Όμως μην περιμένουμε τίποτε από τις άλλες χώρες, αν τα συμφέροντα μας δεν ταυτίζονται.
Και το παράδειγμα σε αυτό έρχεται μέσα από το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, όταν ο Τίτο ήταν ακόμη κολλητός με τη Μόσχα και υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής (και μετέπειτα αντιπρόσωπος τη χώρας του στον ΟΗΕ) ήταν ο Edward Reilly Stettinius Jr.
Αυτός αρχικά διείδε το πρόβλημα που θα δημιουργούνταν λόγω της “ανακάλυψης” απ’ τον Τίτο ενός έθνους “μακεδονικού” (ανακάλυψη που ήρθε παρέα με την ίδρυση της “Μακεδονίας” στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας) και το επεσήμανε στις υπηρεσίες του ήδη από το 1944-1945. Μόλις όμως ο Τίτο τα έσπασε με τους Σοβιετικούς, τότε οι ΗΠΑ δεν δίστασαν να ξεχάσουν τα πάντα, προκειμένου να πάρουν τον Τίτο μακριά από την αγκαλιά της Μόσχας. Και αυτή η αλλαγή στάσης δεν ήρθε μετά από κανάν αιώνα, συνέβη μετά από 2-3 χρόνια.