Πολύς λόγος έγινε τη βδομάδα που πέρασε για τους πλειστηριασμούς, ηλεκτρονικούς ή μη. Και πολλά δακρυγόνα έπεσαν, και πολλή μελάνη χύθηκε, και πολλά πλήκτρα χτυπήθηκαν στα πληκτρολόγια.
Αποτέλεσμα; Ουδέν!
Ο λόγος; Όσο τα πράγματα μένουν από νομικής άποψης ως έχουν πλειστηριασμοί θα γίνουν, είναι προδιαγεγραμμένο. Πρόκειται για απόφαση που είναι ειλημμένη εδώ και χρόνια, που έτυχε να σκάσει τώρα στα χέρια των Τσίπρα – Καμμένου (χωρίς αυτό να τους απαλλάσσει από τις ευθύνες τους, γιατί άλλα έλεγαν προ διετίας).
Ας κόψουμε λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα, κι ας δούμε τρεις βασικές παραμέτρους:
– στην Ελλάδα του σήμερα, με την εξαιρετικής έμπνευσης δικαιολογία ότι δεν μπορούν να νομοθετήσουν μονομερώς την κατά προτεραιότητα εξαγορά από τον δανειολήπτη ενός στεγαστικού απ’ την τράπεζα (πριν αυτό καταλήξει στα κοράκια) για να μην πάρουν αέρα οι “στρατηγικοί κακοπληρωτές”, τα “κόκκινα δάνεια” πήραν τη άγουσα για τα κοράκια / funds. Στην Κύπρο πως το έκαναν αυτό το… “μονομερώς” δεν σκέφτηκε να ρωτήσει κανένας!
– είναι, το λιγότερο, φαιδρά όσα λένε στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις ότι και καλά τα δάνεια που παίρνουν τα κοράκια τα παίρνουν τοις χονδρικής (σε πακέτα), άρα για τον λόγο αυτό δεν μπορεί να βγει άκρη.
Είναι αστείοι, αφού γνωρίζουν καλά τα πάντα, ειδικά το οικονομικό προφίλ ενός εκάστου εξ’ ημών. Μια συνδυαστική έρευνα σε καταθέσεις, μισθούς, συναλλαγές, κτηματολόγια κλπ κλπ φτάνει για να βρουν ποιοι όντως μπορούν να πληρώσουν, ποιοι είναι οι στρατηγικοί… μπαταχτσήδες και ποιοι αυτοί που δεν πληρώνουν όχι από σπορ αλλά επειδή ξέμειναν από δουλειά, μειώθηκαν οι μισθοί τους.
Με ένα κλικ μπορούν να βρουν ποιοι είναι αυτοί που επέλεξαν να πληρώνουν υπέρογκους φόρους και προσπαθούν να ταΐσουν τα παιδιά τους αλλά σταμάτησαν ξαφνικά να πληρώνουν τη δόση του στεγαστικού τους στην τράπεζα.
– είναι επίσης αστείοι όσοι αντιπολιτευόμενοι λένε αυτά που λένε για την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου σε σχέση με το θέμα αυτό. Έχουν τις ίδιες ακριβώς ευθύνες. Κάποιοι βρήκαν ευκαιρία και έφυγαν τρέχοντας (για να σκάσει το θέμα στα χέρια του επόμενου) ενώ κάποιοι άλλοι δεν ασχολήθηκαν καν (επειδή πολύ απλά δεν θεωρούσαν ότι τους ενδιέφερε και τόσο). Αν νοιάζονται τόσο, αυτοί και οι σημερινοί συμπολιτευόμενοι, ο δρόμος είναι ένας: μια ερώτηση στην Κύπρο και μια “μονομερής” αλά κυπριακά απόφαση, με μια τροπολογία…
Όσο η κατάσταση παραμένει έτσι και ουδείς δεν αναλαμβάνει κάποια σοβαρή πρωτοβουλία για να λυθεί το θέμα άμεσα και με τον καλύτερο δυνατό για όλους τρόπο, τότε οι πλειστηριασμοί θα γίνουν και θα γίνονται. Μέχρι ο ήλιος να ανατείλει από τη Δύση! Και θα δώσουν τη σειρά τους στις εξώσεις και στη δημιουργία στρατιάς αστέγων.
Τη συνέχεια όμως ας τη βάλουν καλά στο μυαλό τους όλοι αυτοί που έχουν την ευθύνη για αυτό τον τόπο: η κοινωνική κρίση που έρχεται θα μοιάζει με μικρό αδερφάκι τροπικού κυκλώνα.
Γιατί σε λίγο καιρό θα μοιάζουν με παιδική χαρά οι σκηνές από την Ισπανία (όπου η αστυνομία, εκτελώντας δικαστικές αποφάσεις, μπουκάριζε στα σπίτια, πετούσε έξω τον κόσμο – με τα όργανα του νόμου να βάζουν σε πολλές περιπτώσεις τη λογική και το δίκαιο πάνω από τις δικαστικές αποφάσεις).
Τα έχουμε πει, και ξαναπεί, και ξαναπεί.
Κάτι για το τέλος: αν θέλουμε αυτή η χώρα να έχει μέλλον θα πρέπει να δει τον κόσμο της, τον λαό της. Πως να τον προστατεύσει, για να προστατευτεί και η ίδια.
Μια ιδέα, μια οντότητα ή ένα απτό αντικείμενο αποκτούν αξία μόνο αν την αξία τους τη δώσει το κοινό στο οποίο απευθύνονται και όχι κάποιο… γραφείο ή οργανισμός.
Ειδικά σε δύσκολες περιόδους, όπως αυτή που ζούμε, η απαξίωση από μέρους του κοινού μπορεί να έχει πολύ δυσάρεστες επιπτώσεις…