Μικρές ιστορίες (τοπικής) πολιτικής τρέλας
Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστικό όσον αφορά τα τοπικά πράγματα. Έμαθα πολλά και διάφορα, που αφορούν τον έναν εκ των τριών παραγόντων (*) που διαμορφώνουν μια εκλογική αναμέτρηση: τους υποψηφίους.
Πάμε στο δια ταύτα και συνεχίζω:
υπάρχουν λοιπόν ορισμένοι φερόμενοι ως υποψήφιοι που έμαθαν πως άνοιξε η… αγορά (ευκαιρίας δοθείσης και από την ανακοίνωση Χαλκίδη) και το παίζουν περιζήτητοι πολιτικοί γαμπροί. “Με θέλει ο Γκυρίνης”, “με θέλει ο Χαλκίδης” κ.ο.κ.
Μόνο το “με θέλει ο Τράμπ” δεν μου μεταφέρθηκε πως λένε ακόμη!
Ας κοιτάξουν να σοβαρευτούν λίγο και ας κρατήσουν ένα επίπεδο! Έλεος!
Και μιλάμε για κάτι τύπους που δεν έχουν ιδέα ούτε καν για τα βασικά (όπως πχ ότι σε ψηφοφορίες υπάρχει ένα “ναι”, ένα “όχι”, ή έστω ένα “παρών”) και το έχουν δείξει πολλάκις, ενώ γελάνε και τα τσιμέντα όποτε ανοίγουν το στόμα τους.
Ας χαλαρώσουν λοιπόν, η προεκλογική περίοδος δεν έχει ανοίξει ακόμη. Και ας μην ανοίξουν οι ίδιοι το… τριώδιο, κάτι μήνες νωρίτερα. Εκτίθενται, και μάλιστα ανεπανόρθωτα.
(*) επειδή όπως καταλάβατε, θα τους χρειαστούν ολίγα μαθήματα θεωρίας, ας πω (στους υποψηφίους) ότι οι τρεις παράγοντες στους οποίους αναφέρομαι είναι ο εκάστοτε επικεφαλής ενός συνδυασμού, οι ίδιοι (ως υποψήφιοι) και εμείς οι ψηφοφόροι.