Γράφει ο Γιώργος Κάκαρης, δημοτικός σύμβουλος Βέροιας
Το «Πολυτεχνείο» είχε ήρωες που σίγουρα μείνανε στην αφάνεια, όμως είχε και καπηλευτές σε πόστα εξουσίας μετέπειτα.
Υπήρξαν αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν και κεφαλαιοποίησαν τη δράση τους, όμως υπήρξαν και οι αφανείς ήρωες που δώσανε και το αίμα τους για Ψωμί Παιδεία Ελευθερία.
Δυστυχώς ακολούθησε μια μεγάλη πληγή, ο καπιταλισμός. Που γαλούχησε τις νέες γενιές και έφερε στις ψυχές των Ελλήνων νέα και καταστροφικά στην πορεία ιδανικά, που καλέστηκε πολύ γρήγορα να τα πληρώσει πολύ ακριβά.
Φτάσαμε σε σημείο, να θεωρούνται σωτήρες και λύση του προβλήματος, οι υμνητές του άκρατου φασισμού, της χούντας και του Χίτλερ, να θεωρούνται αντισυστημικοί αυτοί που είναι γέννημα θρέμμα, απόλυτο δημιούργημα του συστήματος.
Δυστυχώς και με τη μνήμη του Πολυτεχνείου έχει συμβεί όπως με όλα τα σημαντικά γεγονότα στην ιστορία αυτού του τόπου. Αλτσχάϊμερ, Εκφυλισμός, Υποβάθμιση, Γελοιοποίηση, Ανοησία, Καταστροφή.
Ξεχάστηκε η θυσία των παιδιών, όπως και τα ανδραγαθήματα της Χούντας και των βασανιστών της, φέρνοντας στο προσκήνιο τους νοσταλγούς, λάτρεις και συνεχιστές της χούντας και του φασισμού, αυτή τη φορά όμως όχι με τα μαύρα χαρακτηριστικά γυαλιά των ταγματασφαλιτών της εποχής, αλλά με τα μαύρα χαρακτηριστικά άθλια μπλουζάκια.
Πολλοί από εμάς ίσως φανήκαμε ανάξιοι και δεν εκτιμήσαμε αυτούς τους αγώνες ψηφίζοντας αυτούς τους δολοφόνους.
Προσωπικά τιμώ αυτούς τους αφανείς ήρωες και τους ευχαριστώ που παρά τα προβλήματα που υπήρξαν από τη μεταπολίτευση έως τώρα τουλάχιστον μπορώ και γράφω τώρα αυτό που θέλω, χωρίς να φοβάμαι την λογοκρισία ή την σωματική μου ακεραιότητα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΑΡΗΣ
Δημοτικός σύμβουλος Βέροιας