Σε απίστευτο χάος φαίνεται πως οδηγείται, περίπου τρεις μήνες μετά από τα γεγονότα του καλοκαιριού, το θέμα με τα σκουπίδια. Τα αίτια για το χάος είναι πολλά, με κυριότερο όλων την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται εδώ και καιρό αυτό το σημαντικότατο θέμα.
Μετά από τα γεγονότα των προηγούμενων μηνών (αποφάσεις του Ελεγκτικού, κυβερνητικές εντολές προς τους ΟΤΑ, απεργίες και επισχέσεις, καταλήψεις από πλευράς των εργαζομένων συμβασιούχων, σκουπίδια στους δρόμους κλπ) το θέμα – που είναι απόρροια της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίστηκε το ζήτημα – ξαναέρχεται στην επικαιρότητα, ίσως πιο έντονο από ποτέ.
Στο δια ταύτα: απ’ τη μια μεριά είναι οι ΟΤΑ (οι περισσότεροι ΟΤΑ, δια των δημάρχων τους – μεταξύ αυτών και ο Δήμος Αλεξάνδρειας) απέλυσαν τους συμβασιούχους λόγω της απόφασης του Ελεγκτικού και στη συνέχεια προσέλαβαν άλλους με συμβάσεις.
Απ’ την άλλη μεριά είναι η Κυβέρνηση είπε αρχικά να γίνουν αλλαγές, στη συνέχεια υποτίθεται πως έλυσε το θέμα με τις προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ (που όμως δεν πρόκειται να γίνουν πριν από το 2018 – άρα αναπόφευκτα δημιουργείται κενό χρονικό διάστημα που κάπως πρέπει να καλυφθεί) ενώ τώρα η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την προοπτική να επαναπροσληφθούν οι παλαιοί συμβασιούχοι που απολύθηκαν!
Σε μια άλλη μεριά βρίσκονται οι ελεγκτικοί μηχανισμοί: η Δικαιοσύνη και οι ελεγκτές νομιμότητας (που δεν υπογράφουν τα εντάλματα που οι Δήμοι στέλνουν ώστε να καταβληθούν δεδουλευμένα στους εργαζόμενους συμβασιούχους). Άλλο μεγάλο θέμα και αυτό, ενώ υπάρχουν επίτροποι που έμμεσα με τις πράξεις τους δηλώνουν ότι θα θεωρούσαν τα εντάλματα αν οι εργαζόμενοι δούλευαν σε Δήμο που είναι σε κατάσταση… έκτακτης ανάγκης.
Σε άλλη άκρη του κάδρου είναι οι συμβασιούχοι. Οι οποίοι ώρες-ώρες χάνουν το δίκιο τους και κάνουν κάτι περίεργες κολλεγιές με κάτι απίθανους εργατοπατέρες που τους οδηγούν σε ενέργειες με τις οποίες χάνουν το δίκιο τους.
Υπάρχουν δε και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι το θέμα θα λύνονταν με τη μονιμοποίηση των “ορισμένου χρόνου” (μέσα από μια διαδικασία γνώριμη από τα παλιά, από τότε που οι κυβερνήσεις διόριζαν τα δικά τους παιδιά στο Δημόσιο μέσα σε μια νύχτα. Με τη διαδικασία μετατροπής των συμβάσεων “ορισμένου χρόνου” σε “αορίστου”). Φυσικά, εργατοπατέρες και παρασυρόμενοι από αυτούς συμβασιούχοι ξεχνούν ότι δικαίωμα στη διεκδίκηση μιας θέσης εργασίας έχουν όλοι και όχι μόνο όσοι έτυχε να βρεθούν σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή σε μια συγκεκριμένη θέση.
Και στη μέση το γνωστό θύμα: οι πολίτες!
Τι γίνεται τώρα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων των Δήμων; Το ακόλουθο:
- οι Δήμοι δουλεύουν τώρα με “νέους” συμβασιούχους,
- οι συμβάσεις αυτών σε πολλούς Δήμους – μεταξύ αυτών και ο Δήμος Αλεξάνδρειας – τελειώνουν όπου να ‘ναι και δημιουργείται χρονικό κενό (αφού μέχρι το 2018 και τη λήξη των πολύμηνων διαδικασιών του ΑΣΕΠ υπάρχει χρόνος να φάν’ και οι κότες….)
- στην καθαριότητα θα πρέπει να ξαναμπούν οι “παλαιοί” συμβασιούχοι (τουλάχιστον μέχρι το 2018 και την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού – επισημαίνουμε: όχι μέχρι το διαγωνισμό, μέχρι την πρόσληψη – πράγμα που σημαίνει ακόμη πιο μεγάλο χρονικό διάστημα).
- οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν δικαιολογούν τα εντάλματα πληρωμών και τα στέλνουν πίσω στους Δήμους (με αποτέλεσμα να μην πληρώνονται οι άνθρωποι για τη δουλειά που κάνουν να μας ξεβρωμίζουν – γιατί αυτό κάνουν, μην γελιόμαστε!). Δεν πληρώνονται οι “νέοι” συμβασιούχοι επειδή δεν δικαιολογείται η παρουσία τους (πχ λόγω της “κανονικής” κατάστασης του Δήμου) αλλά δεν θα πληρώνονται ούτε οι “παλαιοί” συμβασιούχοι επειδή ούτε η δική τους παρουσία θα δικαιολογείται (επειδή πχ θα μπορεί να θεωρηθεί πως έγινε παράτυπα μια ιδιότυπη… παράταση της παλιάς σύμβασής τους)
Στη μέση είναι ο δημότης, ο πολίτης.
Ο οποίος βλέπει πως λόγω της ασυνεννοησίας μεταξύ των διαφόρων επιπέδων και θεσμών του κράτους – ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ λόγω της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίστηκε το θέμα τους προηγούμενους μήνες – τα λεφτά του για δημοτικά τέλη (μεταξύ αυτών και για καθαριότητα) να μην πιάνουν τόπο.
Πλέον το θέμα θα έρθει για συζητήσεις στα δημοτικά συμβούλια. Τα οποία θα πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν (και πλέον θα είναι αυτά υπεύθυνα στο σύνολό τους για ότι συμβεί, εν αντιθέσει με την προηγούμενη κατάσταση όπου υπεύθυνοι ήταν αποκλειστικά και μόνο οι Δήμαρχοι). Και σε πλείστες περιπτώσεις, για να καλυφθούν τα έξοδα οι Δήμοι θα πρέπει να προχωρήσουν σε αύξηση δημοτικών τελών. Και ποιος δήμαρχος έχει “αυτοκτονικές τάσεις”, ώστε να αυξήσει τα τέλη έναν χρόνο πριν από δημοτικές εκλογές;;;
Η πλάκα ξέρετε πια είναι: πως με όλα αυτά στο τραπέζι το θέμα οδηγείται έντεχνα και αναπόφευκτα στη λεγόμενη “λύση ιδιώτη”. Γιατί αυτή θα… συμφέρει πολιτικά, οικονομικά (εδώ υπάρχει μια ένσταση αλλά δεν είναι ώρα τώρα για αναλύσεις).
Στον ιδιώτη λοιπόν, μπας και …σωθούμε και ξεβρωμίσουμε;;
(Όταν η ιστορία φτάσει στο αμήν και λήξει, ξαναδιάβαστε τη συγκεκριμένη ανάρτηση!)