πρόδηλος, -η, -ο
(λογ.) πολύ φανερός, αυτός που διακρίνεται με την πρώτη ματιά, που γίνεται αμέσως αντιληπτός: ~ κίνδυνος / συμφέρον / αποτέλεσμα / ανησυχία / ανάγκη || ωστόσο, από την ~ αυτή αλήθεια πολλοί υπεκφεύγουν για λόγους ιδεαλισμού ή δόγματος (εφημ.)
ΣΥΝ: ολοφάνερος, προφανής, πασίδηλος, κατάδηλος. ΑΝΤ άδηλος, αφανέρωτος, ανομολόγητος, κρυφός. – προδήλως επίρρ. (αρχ.)
ΕΤΥΜ: (αρχ) < προ + δῆλος “φανερός, προφανής”
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 1475