Μια δύσκολη συνεδρίαση (ίσως και η δυσκολότερη όλων μέχρι σήμερα) ήταν για την παράταξη της πλειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο Αλεξάνδρειας η συνεδρίαση της Δευτέρας 4 Σεπτεμβρίου.
Και αυτό γιατί πλέον – με βάση τα γεγονότα, τα όσα ακούστηκαν, λαμβάνοντας υπόψη και την ένταση και το πάθος στις φωνές – είναι σαφές ότι η παράταξη “Ώρα Ευθύνης” έχει χωριστεί σε διάφορα κομμάτια.
Τα προσδιορίζω σε τρία:
– το πρώτο κομμάτι είναι οι “προεδρικοί” (για να χρησιμοποιήσουμε και όρους… ΠΑΣΟΚ, που είναι και στη μόδα εσχάτως λόγω 3ης Σεπτέμβρη και νέου φορέα). Πρόκειται ξεκάθαρα για το κομμάτι που αποτελείται από την πλειοψηφία των εκλεγμένων συμβούλων της “Ώρας Ευθύνης”, για αυτούς που στηρίζουν χωρίς υποσημειώσεις, αστερίσκους και άλλα τέτοια ωραία τον επικεφαλής της παράταξης, τον δήμαρχο Π. Γκυρίνη.
– το δεύτερο κομμάτι αποτελείται από αυτούς που αντιτίθενται εδώ και καιρό στο σύνολο σχεδόν των επιλογών της παράταξης με την οποία εξελέγησαν και κυρίως στις επιλογές του αρχηγού της. Ο κάθε ένας θεωρώ πως συμμετέχει σε αυτή την ομάδα για τον δικό του λόγο, αν και κάποιες στιγμές υπάρχουν κοινές συνισταμένες και κοινές γραμμές και συμπεριφορές, τέτοιες που δίνουν την αίσθηση σε όλους ότι έχει πέσει προσυνεννόηση. Με κάθε ευκαιρία όσοι ανήκουν στο κομμάτι αυτό εκφράζουν τις αντιθέσεις τους και μάλιστα δημόσια, είτε στα συμβούλια είτε με συνεντεύξεις, είτε σε δημόσιες συζητήσεις. Πολλές φορές χωρίς να έχουν και συναίσθηση τι λένε.
– τρίτο κομμάτι είναι αυτοί που τηρούν μια στάση ισορροπίας, αυτοί που κάποιες φορές προσπαθούν να κρατήσουν 
αποστάσεις από τις άλλες δυο ομάδες ενώ κάποιες άλλες να τις ενώσουν ώστε να παραχθεί έργο. Έργο για το οποίο εξελέγησαν από τον κόσμο όλοι μαζί.
Οι λόγοι που οδήγησαν στην υφιστάμενη κατάσταση την παράταξη “Ώρα Ευθύνης” είναι αρκετοί.
Και είναι τέτοιοι που στο συμβούλιο της 4ης Σεπτεμβρίου του 2017 φάνηκε πως υπήρξε απορία από πλευράς ορισμένων συμβούλων των αντιπολιτευομένων παρατάξεων για το δικό τους ρόλο εκεί μέσα, αφού η αντιπολίτευση από τμήμα της συμπολίτευσης ήταν πολύ … σκληρότερη από τη δική τους.
Οι ευθύνες
Μεγάλο μέρος της ευθύνης για την υφιστάμενη κατάσταση φέρει ο ίδιος ο Δήμαρχος.
Επειδή δεν φρόντισε, όταν έπρεπε, να δείξει στο σύνολο των συμβούλων του (και κυρίως στους κάθε είδους δελφίνους που είχαν πάρει φόρα από την επομένη των δημοτικών εκλογών) ότι η παράταξή του δεν ήταν ένας… συνεταιρισμός βαρέων ή λιγότερο βαρέων “ονομάτων” της τοπικής πολιτικής σκηνής ούτε κάποια σύνοδος μιας αδελφότητας στην οποία όλοι είναι ίσοι και κάποιος είναι πιο… “ίσος” από τους υπόλοιπους.
Ακόμη και όταν τα ενδοπαραταξιακά προβλήματα διαφάνηκαν ξεκάθαρα, ακόμη και τότε δεν εξέτασε και δεν αντιμετώπισε το θέμα ως θα έπρεπε. Με αποτέλεσμα τα προβλήματα να επιδεινωθούν, οι φυγόκεντρες δυνάμεις να ενταθούν και να φτάσουμε στη χθεσινή εικόνα (που έχει να κάνει με την όλη κατάσταση στο Δ.Σ.). Ίσως το καλύτερο που θα έπρεπε να είχε κάνει θα ήταν μια ξεκάθαρη επίδειξη ισχύος εντός του χώρου του οποίου ηγήθηκε, ώστε να τοποθετηθούν κάποια πράγματα εντός των πλαισίων που είναι οριοθετημένα ακόμη και θεσμικά.
Τμήμα της ευθύνης φέρουν και όσοι πλέον επέλεξαν την αντιπολιτευτική τακτική εντός του Δ.Σ. Δεν είναι άμοιροι των ευθυνών ούτε αυτοί.
Συνήθως στην πολιτική τίθεται το ερώτημα “ο εκλεγμένος κάνει την παράταξη ή η παράταξη τον εκλεγμένο”. Αυτό ακόμη δεν έχει απαντηθεί, επειδή πολύ απλά κανείς δεν έχει κατέβει μόνος του σε εκλογές και έχει καταλάβει 20 θέσεις σε ένα συμβούλιο. Χρειάζονται ακόμη δεκαεννέα για να κλείσει η εικοσάδα….
Άμεσα λοιπόν τίθεται το επόμενο ερώτημα: “όταν κάποιος διαφωνεί πρέπει να φεύγει;;; Ή μένει με την ελπίδα μπας κι αλλάξει κάτι ρε αδερφέ ή με την μύχια ελπίδα που τρέφει ότι κάποια στιγμή θα πάρει κάποια θέση που εποφθαλμιά;;;” (άρα την κατάλληλη στιγμή θα το γυρίσει το παραμύθι και θα επανέλθει ξαφνικά εντός γραμμής και όλα πάνε καλά;;;)
Κάποιοι που δεν εξελέγησαν (επειδή οι ψηφοφόροι τους δεν ήταν αρκετοί) ή κάποιοι που δεν έθεσαν καν υποψηφιότητα, όταν είδαν ότι δεν τους έγινε το χατήρι, όταν είδαν ότι κάποιες εξυπηρετήσεις που ζήτησαν δεν τους βγήκαν, όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν θα καταλάβουν τις θέσεις που ανέμεναν, τότε το γύρισαν στο… τσάμικο! Και μπορεί να είναι εκτός Συμβουλίου, όμως εκτελούν χρέη συμβούλων στους συμβούλους που είναι εντός αυτού. Και έχουν αναλάβει εργολαβικά να ενισχύουν την αντιπολιτευτική τακτική από μέρους των καθήμενων στα έδρανα της συμπολίτευσης (με συγγραφές πονημάτων, με διασπορά κουτσομπολιών, με σχολιασμούς που φαίνεται ότι είναι στημένοι κλπ κλπ κλπ).
Συνήθως στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα, όσο σε άλλους τομείς, π.χ. όπως τα μαθηματικά. Στα μαθηματικά όσες φορές κι αν κάνεις το 1+1, πάντα 2 θα βγαίνει! Στην πολιτική όμως όχι.
Αν και το καλύτερο θα ήταν να ίσχυε η εξίσωση “δεν μου κάνετε κύριοι, διαφωνώ = ανεξαρτητοποιούμαι ή παραιτούμαι”.
Στην πολιτική δεν ισχύει αυτό. Είναι γλυκιά η καρέκλα. Είναι απολαυστική η αναγνωρισιμότητα ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο οικισμό του Δήμου. Μην τρελαθούμε τώρα…! Επίσης, πέραν της γλύκας και της απόλαυσης υπάρχει και η βοήθεια στον επαγγελματικό τομέα (στον οποίο όλοι, όσο καταξιωμένοι κι αν είναι, θέλουν να επιτύχουν κάτι καλύτερο).
Το πιο έντιμο θα ήταν αυτό που περιέγραψα πιο πάνω: “δεν μου κάνετε εσείς, φεύγω εγώ!”. Και επιλέγω ή να πάω στα απέναντι έδρανα ή να πάω σπίτι μου. Τόσο απλό, τόσο καθαρό. Δεν γίνεται να είσαι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις, σε απλά ελληνικά “να ‘χαμε να λέγαμε!”.
Αφήνω για το τέλος την τρίτη ομάδα, αυτούς που είτε είναι πραγματικά αλλού (με τη γνωστή έννοια του “είναι αλλού…”) είτε προσπαθούν να ισορροπήσουν την κατάσταση για να μη διαλυθεί η παράταξή τους. Έχουν και αυτοί το δικό τους μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση. Επειδή δεν επεσήμαναν όταν έπρεπε, από τις πρώτες κιόλας “ενδείξεις” ότι κάτι δεν πάει καλά. Επειδή δεν έκρουσαν τον κώδωνα. Επειδή δεν προσπάθησαν όσο έπρεπε. Ίσως και επειδή δεν απαίτησαν να δειχθεί η έξοδος σε όσους έχουν πρόβλημα και διαφωνούν με τη γραμμή της παράταξης.
Επί της ουσίας
Είτε το θέλουν άπαντες είτε όχι, το σύστημα είναι ξεκάθαρα δημαρχοκεντρικό.
Δημαρχοκεντρικοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού.
Το ήξερε αυτό απ΄ την πρώτη στιγμή και το σύνολο των συμμετεχόντων στις εκλογές. Και επέλεξε τη συμμετοχή σε αυτές με συγκεκριμένο αρχηγό. Εκτός κι αν εμπαίζουν από το 2014 τους ψηφοφόρους τους (κυρίως) και τον επικεφαλής της παράταξής τους (δευτερεύοντος), στο πλαίσιο ενός άλλου, ενός μελλοντικού σχεδιασμού στο βωμό του οποίου θα “κάψουν” μια πενταετία (δυστυχώς όμως η πενταετία αφορά όλους, όχι μόνον τους ίδιους).
Ας μην κάνουν λοιπόν ούτε τις μωρές παρθένες ούτε τους ανήξερους που είδαν φως και μπήκαν.
Και ο καθένας, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον δήμαρχο και φτάνοντας μέχρι και στον τελευταίο σε ψήφους εκλεγμένο σύμβουλό της παράταξής του, ας αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Δεν μπορεί ούτε ο Δήμος ως οργανισμός ούτε οι δημότες ή οι κάτοικοι του Δήμου να περιμένουν τι θα γίνει με τα καπρίτσια, με τις αναστολές, με τους σχεδιασμούς ή με τις τρέλες του καθενός.
Καιρός να αρχίσουν να παράγουν πολιτική και έργο και όχι παραπολιτικά. Δεν ζητάει κανείς από κανένα σύμβουλο και από κανέναν δήμαρχο να φτιάξει τη γέφυρα του Ρίου – Αντίρριου ξανά ή το Σινικό Τείχος.
Τα απλά ζητάει ο κόσμος να γίνονται, να διορθώνονται, να εκτελούνται: συνετή διαχείριση, σκουπίδια, τρύπες και σήμανση στους δρόμους, υπηρεσίες του Δήμου που θα δουλεύουν σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι, ευκολίες που δεν θα σε αναγκάζουν για ένα παλιόχαρτο να τρέχεις μέχρι τον Γιδά, χαμηλά (στο μέτρο του δυνατού) δημοτικά τέλη και ανελέητο κυνήγι κάποιου ΕΣΠΑ ώστε να γίνει κάτι μεγάλο που θα μείνει χρόνια και θα μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη.
Και απ’ τους αντιπολιτευόμενους (αυτούς που εξελέγησαν στην αντιπολίτευση όντως) ζητά εποικοδομητική και όχι στείρα κριτική και έλεγχο των εχόντων την ευθύνη για τη διοίκηση.
Αυτά ζητάει ο κόσμος! Και όποιος δεν το μπορεί αυτό ή δεν το αντέχει, ας πάει σπίτι είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί. Ο τόπος δεν έχει άλλο καιρό για χάσιμο ούτε για παραπολιτική.