Στην ιδρυτική διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη διαγράφεται ο τελικός Στόχος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ) που είναι “ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της Ελληνικής Κοινωνίας” και δεν έχει καμιά σχέση με τα όσα σήμερα διατείνονται όσοι έγιναν “ο κατά φαντασία ένας πόλος του δίπολου κατεστημένου” μέσα από τα ψέματα και τον λαϊκισμό.
Η πορεία εκείνη συνδέονταν με την Εθνική κυριαρχία πράγμα που είχε άμεσα και τεράστια εμπόδια στον δρόμο προς την υλοποίησή της και το πρώτο και κυριότερο – που δυστυχώς για την πλειοψηφία των μελών του δεν έγινε ποτέ πράξη – ήταν και είναι η σοσιαλιστική συνείδηση.
Η σοσιαλιστική συνείδηση βέβαια δεν είναι κάτι που μοιράζεται στα μέλη μιας κοινωνίας , αλλά είναι κάτι που καταχτιέται κάθε μέρα στην δουλειά, στο σπίτι, στο καφενείο, στην μόρφωση και δεν αποδεικνύεται με την επίδειξη της “πράσινης κάρτας” η οποία δυστυχώς έγινε το μόνο διαβατήριο για πρόσληψη στη ΔΕΗ, στο Νοσοκομείο, στην Ζάχαρη και όταν το κίνημα κάποια στιγμή πήρε την κάτω βόλτα – γιατί και αυτό γίνεται ύστερα από χρόνια διακυβέρνησης – να την κάνεις για άλλες πολιτείες ή για άλλους φούρνους που προς στιγμή φαίνεται ότι καπνίζουν.
Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν άνθρωποι, έτοιμοι σοσιαλιστές, όπου το ιδανικό και το ανθρώπινο θα εναρμονίζονται με την πρακτική αλλά και την κοινωνική δραστηριότητα, και αυτό γίνεται δυσκολότερο όταν για χρόνια και χρόνια μια χώρα εκτός από τις εθνικές και πολιτικές περιπέτειες έχει και αναπτυγμένη καπιταλιστική συνείδηση.
Και επειδή ο σοσιαλιστής τύπου Συριζαίων δεν προσδιορίζεται μόνο από την κατά τον ίδιο και κατά την γνώμη του πολιτική του ένταξη και κυρίως ούτε από τους ισχυρισμούς του, καλό είναι οι διάφοροι Κατρούγκαλοι, Κουρουμπλήδες και λοιποί “συγγενείς και φίλοι” να αφήσουν κατά μέρος τον ΑΝΤΡΕΑ που τους πήρε λόγο “πράσινης κάρτας” και αφού τους έμπασε στα διάφορα Πανεπιστήμια, στο ΠΑΣΟΚ αργότερα, ανέβηκαν τα σκαλοπάτια “κύριος οίδε τίνι τρόπω”.
Σήμερα από τα άτομα αυτά μηδέ του κ. ΤΣΙΠΡΑ εξαιρουμένου, διαχέεται ένας εγωκεντρισμός που οσονούπω λήγει, που είναι ασυμβίβαστος με τα σοσιαλιστικά ιδανικά καθώς συνάδει με μια μικροαστική αντίληψη και μια αντιδραστική νοοτροπία που είναι ασυμβίβαστες με τα σοσιαλιστικά ιδανικά, όπως και τόσες άλλες άσχημες πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς που οι συριζαίοι αναπαράγουν και προσπαθούν μάταια βέβαια να διαιωνίσουν.
Ο Αντρέας ήξερε ότι ο δρόμος για την πραγματοποίηση των στόχων του ΠΑΣΟΚ θα είναι μακρύς και η προσπάθεια συνεχής και επίπονη και ότι για την επιτυχία θα χρειαστούν θυσίες. Ποιός από αυτούς που την κοπάνησαν αφού το ΠΑΣΟΚ τους έδωσε δουλειά σε τοπικό επίπεδο και φωνασκούν στα ΚΑΦΕΝΕΙΑ ή από αυτούς που τους ανέδειξε σε υπουργούς στο πάνω επίπεδο και νταρνταρίζουν σήμερα στις τηλεοράσεις είχε στο νου του τις θυσίες;
Βέβαια για να αλλάξει αυτή η συνήθεια, για να καταργηθεί η μικροαστική και αντιδραστική νοοτροπία όψιμων Αντρεϊκών – δηλαδή φιλο ΠΑΣΟΚΤΗΣΔΩΝ τύπου Συριζαίων- πρέπει να καταργηθούν οι συνθήκες που την γέννησαν, και άρα πρέπει να υπάρξει μια καινούργια πρωτοπορία για αγώνα σε κάθε επίπεδο, με κάθε επιτρεπτό μέσο σε όλο το διαθέσιμο δυναμικό που είτε έμενε πιστό στις αρχές αλλά απ’ έξω από τις εξελίξεις π.χ. ΣΗΜΙΤΗΣ, ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ είτε μέσα στις εξελίξεις π.χ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ κ.λ.π. είτε νέοι δέκτες της ιδεολογίας που έγιναν έμπρακτοι εκφραστές της, π.χ. ΚΑΜΙΝΗΣ, ΘΕΟΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ και όποιος άλλος καλοδεχούμενος ενστερνιστεί την αγωνία και συμμεθέξει στον αγώνα, στον αγώνα μέχρι τέλους.
Όμως δεν αρκεί κανένας να εφαρμόζει θεωρίες,γιατί αυτές είναι στείρες και άγονες όταν δεν γίνονται πράξη ή όταν δεν αγωνίζεται κάποιος για την διάδοσή τους ,για την απόδειξη της αλήθειας τους και κυρίως για την επικράτησή τους.
Ασφαλώς η απλή συμμετοχή ενός μέλους δεν είναι αρκετή, γιατί χρειάζεται ενεργητική συμμετοχή, γιατί ο καθένας πρέπει να αισθάνεται ο ίδιος υπεύθυνος για τη σωστή λειτρουγία και πρέπει εν όψει των εκολγών της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ η ενεργοποίηση να είναι εναργής και κυρίως συνειδητή.
Μόνο μέσα από τέτοιο αγώνα για τον ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ της κοινωνίας μπορεί να αλλάξει ταυτόχρονα ο ίδιος άνθρωπος και από ΠΑΘΗΤΙΚΟΣ δέκτης να γίνει έμπρακτος εκφραστής.
Προφανώς στις αναλύσεις μας πρέπει να αποφεύγουμε τις προσωικές υποκειμενικές κρίσεις γιατί πρέπει να στηριζόμαστε σε ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία και ένα τέτοιο που αφορά τον ΑΝΤΡΕΑ είναι ότι εκτός από την δεξιά “στο βρώμικο 89 με τα γουνάκια” περισσότερο συνένοχη για την παραπομπή στο ειδικό δικαστήριο ήταν η τότε παρέα της λεγόμενης αριστεράς και γι’ αυτό ούτε κουβέντα, ο κ. πρωθυπουργός γιατί ή έκανε τις αξιόπινες πράξεις για τις οποίες κατηγορούνταν ο Αντρέας και άρα σωστά παραπέφθηκε και ΔΕΝ τον μημονεύεις σήμερα ή δεν τις διέπραξε και θυμάσαι ότι τον παρέπεμψες αδίκως κ. ΤΣΙΠΡΑ.
Τάσος Τασιόπουλος
ΥΓ1. Το να αυτοαποκαλείσαι αριστερά να οδηγείς δεξιά, με συνοδηγό έναν δεξιοδεξό καμένο, είναι φως φανάρι ότι έχεις κομμάτι πρόβλημα και προφανώς αυτό σε κάνει να “ξιαναχώνεις” επιφανείς πεθαμένους.
ΥΓ2.Εκεί στο δήμο είναι επίσης συζητήσιμο – εκτός της περίπτωσης ΠΑΤΣΙΟΠΟΥΛΟΥ περί του αδικαιολόγητου πλουτισμού ΜΑΤΣΟΥΚΑ-δήμου κ.λ.π. που παρέστησε σύμφωνα με δικαστική απόφαση “τον δήθεν ανάδοχο” υπάρχει συζητήσιμο – και άλλο θέμα που αφορά γενικότερα το διαχειριστικό κομμάτι των σχολείων ή είναι στην φαντασία κάποιων; ή το χειρότερο αφορά μελλούμενα ζητήματα; Αλλοίμονο στους δημότες αν αφορά το τελευταίο κ. Αντιδήμαρχε!!!
ΥΓ3. Ως πρώην δήμαρχος και γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα στο δημοσιονομικό κομμάτι νομίζω πως δικαιούμαι να διακρίνω λειτουργίες προσώπων και άρα να ξεχωρίσω για τον εαυτό μου και μόνο, ΔΗΜΑΡΧΟ και ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ όσον αφορά τις εκλογές στα εσωκομματικά.
ΥΓ4. Τυμβωρύχοι κατήντησαν τελικά οι σφόδρα ανησυχούντες κυβερνητικοί αλλά και οι συνοδοιπόροι Λαλιώτηδες!!! και λοιποί.
ΥΓ5. Επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα το μέλλον της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ θα κριθεί από τα μετά, από την συσπείρωση, την ομόνοια, την ομοψυχία και την μια γροθιά!
Όλοι μαζί ενωμένοι σε μια γροθιά.