Στη φωτογραφία της ανάρτησης βλέπετε μια καθημερινή εικόνα, μια εικόνα που επαναλαμβάνεται με απίστευτη πλέον συχνότητα σε πολλά σημεία του κάμπου της Κεντρικής Μακεδονίας.
Αγρότες σε πολλές περιοχές επιλέγουν (με το που θα τελειώσει η συγκομιδή της ποικιλίας που καλλιεργούσαν) να κόψουν τις ροδακινιές τους, να ξηλώσουν τις φάρμες τους και να στραφούν σε άλλες καλλιέργειες. Τα αλυσοπρίονα μπαίνουν σε φάρμες που βρίσκονται στην ακμή τους, στο καλύτερο – από άποψη παραγωγικότητας – στάδιο τους.
Αν κάποιος το σκεφτεί “ακαδημαϊκά” θα πει πως “οι αγρότες το ‘χουν χάσει” και ξηλώνουν καλές φάρμες. Απ’ έξω όλα φαίνονται πιο εύκολα. Το δύσκολο όμως είναι να αντιμετωπιστούν τα κάθε είδους έξοδα (εργατικά, φυτοφάρμακα, αποσβέσεις εργαλείων και μηχανημάτων, έξοδα για άρδευση κλπ) με πώληση στα 20 και 25 λεπτά το κιλό…
Όσο δύσκολο επίσης είναι να τρέχουν πίσω από ένα χαλάζι και να προσπαθούν να καλύψουν τη ζημιά με την παραγωγή που έμεινε στα δέντρα και που τμήμα της θα κριθεί ως “κατάλληλη” από τις μονάδες επεξεργασίας και τυποποίησης των ροδακίνων.
Όχι, οι αγρότες δεν “το ‘χουν χάσει”. Οδηγούνται στην απόφαση να κόψουν τα δέντρα αφού βλέπουν πως πολύ απλά δεν βγαίνουν οικονομικά. Και βλέπουν ότι σε βάθος χρόνου η ζημία θα είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Θα πρέπει κάποια στιγμή, προτού είναι πολύ αργά, να δουν το ζήτημα αρχικά οι πολιτικοί του κάμπου της Κεντρικής Μακεδονίας. Ειδικά αυτοί που είναι στην Αθήνα. Ο αγροτικός τομέας αργοσβήνει, πεθαίνει.
Και δεν είναι μακριά η στιγμή που στον κάμπο θα καλλιεργούνται άλλα πράγματα (ειδικά όταν θα κλείσει οριστικά και το κεφάλαιο που σχετίζεται με επιδοτήσεις, δικαιώματα κλπ), ξένα στις έως τώρα γνωστές σε όλους μας καλλιέργειες. Επίσης δεν είναι μακριά η στιγμή που οι σημερινοί ιδιοκτήτες θα γίνουν νοικάρηδες των χωραφιών που σήμερα κατέχουν ή ακόμη και μισθωτοί στα χωράφια τους, αφού η κατάσταση είναι δύσκολη και η εγκατάλειψη των χωραφιών θα αποτελεί μονόδρομο (όπως και η σύναψη μιας σχέσης εξαρτημένης εργασίας με μια εταιρία που θα καταφθάσει και θα αρχίζει να αγοράζει τα αγροτεμάχια κοψοχρονιά και κατά “πλάκες”, όχι 10 -10 στρέμματα).
Η ύπαιθρος ερημώνει και οι νέοι θα φύγουν. Τα χωριά θα αδειάσουν. Και η πρωτογενής παραγωγή θα περιοριστεί σε συγκεκριμένα πράγματα, ενώ όλα τα υπόλοιπα (μεταξύ αυτών και πάρα πολλά που σήμερα παράγονται ακόμη στην Ελλάδα) θα εισάγονται από άλλες χώρες.
Και στο τέλος η ραχοκοκκαλιά των τοπικών οικονομιών θα εξαφανιστεί. Ο αγρότης σήμερα θα πάει στον “μικρό” γεωπόνο για να πάρει τα φυτοφάρμακα. Θα πάει στο συνεργείο του χωριού του για να κάνει μια επισκευή στο τρακτέρ του ή μια μετατροπή στην πλατφόρμα του. Θα δώσει και κανά μεροκάματο για το μάζεμα ή για τσάπα. Θα περάσει από τον λογιστή για τη δήλωση και τον ΦΠΑ. Αλυσίδα είναι όλα. Απλά είναι τα γράμματα: αν τελειώσει ο πρωτογενής τομέας τελειώνουν πολλά στις περιοχές μας…