Άκουγα στο ραδιόφωνο (ίσως το καλύτερο μέσο για να ενημερωθεί κάποιος – επειδή οι τηλεοράσεις έχουν κάνει τις ειδήσεις υπερπαραγωγή του Χόλιγουντ με μουσικές και εξουθενωτικά γραφικά ενώ το internet έχει καταντήσει το πλέον αναξιόπιστο αν δεν την ψάξει κανείς…) πως στις 2 Αυγούστου είχαμε εξαντλήσει τους φυσικούς πόρους του πλανήτη που μπορούν να παραχθούν για το 2017.
Από τα λίγα που έπιασα κατάλαβα ότι θεωρητικά αν ο πλανήτης είχε στόμα θα έπρεπε να μας αρχίσει τον εξάψαλμο και στη συνέχεια αν είχε πόδια να μας πατήσει και μια κλωτσιά και να μας πετάξει έξω, γιατί ότι μας “αναλογούσε” για το 2017 το καταναλώσαμε μέσα σε ένα εφτάμηνο. Και να μας αφήσει (αν μας άφηνε!) να επιστρέψουμε ξανά πίσω την πρωτοχρονιά του 2018.
Τέτοια ακους και αναρωτιέσαι: αφού επί ένα πεντάμηνο θα ζούμε με πόρους του 2018 (με κίνδυνο να σημειωθούν μη αναστρέψιμες για το περιβάλλον καταστάσεις), έχοντας ως προϋπόθεση πως τίποτε δεν θα πάθει ζημιά και όλα θα λειτουργούν “κανονικά”, τι θα γίνει σε 10, 20, 30 χρόνια, όταν τελικά δεν θα υπάρχει κάποιος πόρος έστω για να τον “δανειστούμε” από τις επόμενες χρονιές (και τις επόμενες γενιές οφ κόρς)….