Μα καλά, υπήρχε περίπτωση να πίστεψε ποτέ κάποιος ότι η οποιαδήποτε αλλαγή στο θέμα του χρέους θα έρχονταν (ΑΝ έρθει….) έτσι απλά; Με μια δυο δηλώσεις, με έναν ή δυο γύρους “διαπραγματεύσεων”, που στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από υπαγόρευση πραγμάτων;;
Η διεθνής (μέχρι το 2010-2011) εμπειρία αλλά και η ελληνική (η πικρή, από το 2011, που τέλος δεν θα έχει όσο η χώρα θα ανέχεται τους λεγόμενους “εταίρους”) δείχνει ένα και μόνο πράγμα: η μόνη συνταγή που εφαρμόζεται παγκοσμίως είναι η συνταγή που περιλαμβάνει “μέτρα-μέτρα-μέτρα”.
Μέτρα και τη συνεχή επιμονή των εμπλεκομένων σε λύσεις που ακόμη και οι ίδιοι έχουν παραδεχθεί πως είναι προς τη λάθος κατεύθυνση. Το μόνο που φέρνουν όλα αυτά είναι φτώχεια, ύφεση στην (κατ’ αυτούς) “πραγματική” οικονομία, βήματα που σε βάθος χρόνου απομακρύνουν από τη Δημοκρατία, ανηλεή φορολόγηση, έμμεση ή άμεση εκδίωξη οποιουδήποτε τολμά να κάνει επιχειρηματικά ανοίγματα και σταδιακό ξεπούλημα των πάντων.
Α, φέρνουν και κάτι ακόμη: συνεχή εναλλαγή κυβερνήσεων και πολιτική αστάθεια, όταν οι “εταίροι” (“δανειστές”, “θεσμοί” ή όπως αλλιώς τους βαφτίσουν στο μέλλον) δουν ότι δεν υπάρχει συγκροτημένη Εθνική γραμμή με πραγματικές κόκκινες γραμμές.
Δυστυχώς για όλους μας – και κυρίως δυστυχώς για τις γενιές που έρχονται – η κατηφόρα είναι μεγάλη…
ας θυμηθούμε και κάτι παλιό, από το 2009: