Διαβάζεις μια είδηση και τελικά χαίρεσαι, επειδή αποδεικνύει αυτό που τόσο καιρό λες (αλλά και που το επισημαίνουν κι οι λογικά σκεπτόμενοι): όταν το Δημόσιο θέλει και υπάρχει και η διάθεση για αλλαγή, τότε μπορεί να κάνει πολλά – χωρίς την ανάγκη είτε να ξεπουληθούν όλα για πέντε δεκάρες σε κάποιον ιδιώτη (όπως γίνεται με τα Μνημόνια) είτε χωρίς την ανάγκη να δοθούν όλα σε κάποιον ιδιώτη με τη μορφή «προμήθειας».
Υπάλληλος της Περιφερειακής Διεύθυνσης στον ΟΑΕΔ Πελοποννήσου, στην Πάτρα, κατάφερε με δική του πρωτοβουλία και συνεργαζόμενος με άλλους συναδέλφους του να εξοικονομήσει πάνω από 900.000 ευρώ, αναβαθμίζοντας τον τρόπο σύνδεσης των υπηρεσιών του Οργανισμού.
Πτυχιούχος Μηχανικός Υπολογιστών και Πληροφορικής, με μεταπτυχιακό και εξειδίκευση στα δίκτυα, τα τελευταία χρόνια ο Αγγ. Βώρος υποστήριζε το δίκτυο του ΟΑΕΔ.
Τον Μάρτιο του 2016 ο υπάλληλος αυτός βλέποντας ότι υπήρχε πρόβλημα κατέθεσε διοίκηση και στη Διεύθυνση Μηχανοργάνωσης πρόταση για αναβάθμιση δικτύων με το μικρότερο δυνατό κόστος. Η πρότασή του αφορούσε δύο έργα: την αναβάθμιση του δικτύου σύνδεσης των 7 Περιφερειακών Διευθύνσεων του ΟΑΕΔ και των 8 συστεγαζόμενων υπηρεσιών και στη συνέχεια τη διασύνδεση 161 υπηρεσιών, δηλαδή των Κέντρων Προώθησης της Απασχόλησης και των εκπαιδευτικών μονάδων του ΟΑΕΔ. Στην υλοποίηση του έργου μετείχαν 15 άτομα, συνάδελφοι του Αγγ. Βώρου στα περιφερειακά γραφεία και στη διοίκηση.
Από τη συγκεκριμένη είδηση που “παίζει” τις τελευταίες ημέρες μπορούμε αβίαστα να θέσουμε ένα ερώτημα και να εξάγουμε δυο συμπεράσματα:
Ερώτημα: όσοι ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο project (να βάλουμε και μια τέτοια λέξη στην ανάρτηση – για να την κάνουμε πιο… γκλαμουράτη) θα λάβουν κάτι από την υπηρεσία τους;;; Κάτι χειροπιαστό, πχ. σε χρήμα. Να μην λάβουν δηλαδή μόνο τα συγχαρητήρια και έναν έπαινο για να τον βάλουν σε κορνίζα…!
Συμπέρασμα 1ο: όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες το Δημόσιο μπορεί να κάνει πολλά, ίσως και περισσότερα από τον οποιονδήποτε ιδιώτη (που θα μπορούσε να αναλάβει κάποιο έργο).
Συμπέρασμα 2ο: θα πρέπει να ξεπεραστούν αγκυλώσεις του παρελθόντος, να παραμεριστούν οι όποιοι διευθυντάδες αποφασίζουν με ταχύτητες σαλιγκαριού και να δοθούν ευκαιρίες στους υπαλλήλους και στις ιδέες τους.
Ικανοί και φιλότιμοι υπάρχουν, απλά στις περισσότερες των περιπτώσεων το ίδιο το σύστημα είναι παράγοντας ανάσχεσης και αυτό κάποια στιγμή αυτό θα πρέπει να σταματήσει.
Όλα έχουν ένα όριο κι έτσι ακόμη και αυτοί οι άνθρωποι κάποια στιγμή ή θα σταματήσουν να ασχολούνται γιατί «τίποτε δεν αλλάζει» (και θα περιμένουν τη σύνταξή τους) είτε θα φύγουν με προορισμό κάποια ιδιωτική εταιρία που θα τους αναμένει με ανοιχτές αγκάλες (για να υλοποιήσει την ιδέα τους και να την πουλήσει στη συνέχεια πανάκριβα στο Δημόσιο).
Και όταν ο ιδιώτης πουλήσει την ιδέα στο Δημόσιο, τότε όλοι μαζί θα φωνάζουμε για το… “κακό” Δημόσιο που δεν έκανε τίποτε.
(δεν είναι κακή η ιδιωτική πρωτοβουλία, το αντίθετο! – όποιος δαιμονοποιεί την ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να πάει π.χ. στη Βόρεια Κορέα…)