Κατηγορίες
γνώμη - σχόλιο επικαιρότητας

Πρωτομαγιά: τέλος στο ερώτημα “αργία” ή “απεργία” με τροπολογία του Υπουργείου Εργασίας

Τέλος στο γνωστό “αριστερό μπέρδεμα” για το αν η Πρωτομαγιά είναι τελικά αργία ή αν είναι απεργία έρχεται να τεθεί με τροπολογία που κατατέθηκε από το Υπουργείο Εργασίας.

Συγκεκριμένα, με τροπολογία που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο “Εθνικό Σύστημα Διαπίστευσης και άλλες διατάξεις”, καθιερώνεται με νόμο αντί με υπουργική απόφαση όπως ισχύει σήμερα, η 1η Μαΐου ως ημέρα υποχρεωτικής αργίας.

Ως τώρα έβγαινε μια απόφαση υπουργού με την οποία η 1η Μαΐου λογίζονταν ως αργία. Πλέον, αν η τροπολογία περάσει και γίνει νόμος το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, η Πρωτομαγιά θα λογίζεται μια και καλή ως ημέρα υποχρεωτικής αργίας που θα διέπεται από το νομικό καθεστώς που διέπει την Κυριακή.

 

Σε περίπτωση που η αργία της 1ης Μαΐου θα συμπίπτει με την Κυριακή ή με τη Δευτέρα του Πάσχα, που είναι ημέρα υποχρεωτικής αργίας, ή με ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας, θα μετατίθεται σε άλλη εργάσιμη ημέρα με απόφαση του Υπουργού Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.


Σημείωση: αυτή την αριστερή… εσάνς της Πρωτομαγιάς ποτέ δεν την κατάλαβε κανείς λογικά σκεπτόμενος πολίτης.

Λες και όλοι όσοι έπεσαν στον αγώνα που κάποτε έδιναν τα εργατικά κινήματα για πράγματα που μέχρι την αρχή των Μνημονίων θεωρούνταν “αυτονόητα” – πχ δικαίωμα στην εργασία, οκτάωρα, συμβάσεις εργασίας, πενθήμερο σε κάποιους κλάδους κλπ, ήταν υποχρεωτικά αριστεροί, κομμουνιστές ή λες και δεν υπήρχαν και ανένταχτοι, κεντρώοι ή δεξιοί εργαζόμενοι μεταξύ αυτών που κάποτε αγωνίστηκαν. Σίγουρα σε βάθος χρόνου η συμμετοχή των αριστερών (γενικότερος όρος) ήταν μεγαλύτερη αριθμητικά, ίσως πιο έντονη κλπ κλπ, όμως αυτό δεν πρέπει να εξαλείφει ιστορικά τη δράση πολιτών που τοποθετούσαν τον εαυτό τους σε άλλους πολιτικούς χώρους ή ακόμη και στο πολιτικό πουθενά (δηλαδή δεν έβαζαν το εαυτό τους μέσα σε κομματικά καλούπια).

Αλλά αυτά για κάτι κολλημένους είναι ψιλά γράμματα, δυστυχώς. Για αυτό φτάσαμε εδώ που είμαστε τώρα (με προοπτική να πάμε ακόμη χειρότερα). Άντε να δούμε πότε θα αντιληφθούμε ότι η φτώχεια και ο συνεχής αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας δεν έχει κόμμα…