«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα….» που έλεγε ο Βάρναλης.
Γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας, σε κάθε επίπεδο άσκησης εξουσίας – από το τοπικό μέχρι το εθνικό επίπεδο.
Υπάρχουν δυο «δρόμοι» στην πολιτική, αν κάποτε θελήσει κανείς να ακολουθήσει πολιτική καριέρα θα πρέπει να τους θυμάται:
α) είτε συμβιβάζεσαι πλήρως με τους πάντες, έχοντας ως αποκλειστικό σκοπό σου την πολιτική σου επιβίωση και την ικανοποίηση των κάθε είδους ματαιοδοξιών ή κακών για το κοινό καλό σχεδίων που έχεις ή
β) χτυπάς το χέρι στο τραπέζι, έχοντας φυσικά εξαντλήσει όλα τα διαπραγματευτικά περιθώρια όποτε έχει να αντιμετωπίσεις «φίλους», εχθρούς, συνεργάτες, αντιπάλους.
Να ακολουθήσει κανείς και τους δυο δρόμους ταυτόχρονα είναι δύσκολο. Είτε τον έναν δρόμο παίρνουν οι πολιτικοί είτε τον άλλο.
Και κάποια στιγμή το 99% των πολιτικών, στα βαθιά γεράματα ή έστω προς τη δύση του πολιτικού τους βίου (και αφού έχουν κάνει άπειρα λάθη που κοστίζουν στους ίδιους και κυρίως στη χώρα και στους λαούς/πολίτες/δημότες), αποφασίζει να αλλάξει ρότα και να ακολουθήσει τον δεύτερο δρόμο. Έχοντας απωλέσει όμως, πέρα από όλη τη ζημιά που έχει προκαλέσει, και την εμπιστοσύνη του κόσμου που κάποτε τον είχε επιλέξει.
Πολιτικός που συμβιβάστηκε δεν πήγε μακριά. Και στην πολιτική δεν ισχύει το «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Τα… στερνά τα τιμά όλη η πορεία, από την αρχή έως το τέλος, χωρίς καμιά διάκριση ως προς τον χρόνο ή/και τις ληφθείσες αποφάσεις.
Απ’ την άλλη, τον σωστό πολιτικό δεν τον κάνουν τα ΜΜΕ, οι συμβιβασμοί του με αυτά ή ο φόβος του προς αυτά. Ίσως εκείνο το «μετά φόβου Θεού…» που αναφέρει η Εκκλησία μας θα πρέπει να γίνει «μετά φόβου Λαού…» (με την έννοια που πραγματικά έχει η λέξη “φόβος” στη συγκεκριμένη φράση), μήπως και κάποια στιγμή οι πολιτικοί μας αποφασίσουν να λειτουργήσουν σωστά, λαμβάνοντας υπόψη ΜΟΝΟ τη λαϊκή εντολή που λαμβάνουν στις εκλογές αλλά και τα κατά καιρούς μηνύματα του κόσμου (δημοψηφίσματα, συζητήσεις σε επισκέψεις έξω από τα γραφεία τους και μακριά από τα αυτιά συμβουλατόρων) και όχι τις επιθυμίες του κάθε γιαλαντζί «παράγοντα» (είτε αυτός βρίσκεται σε ένα γραφείο στις Βρυξέλλες είτε σε κανά χαμαιτυπείο στη μέση του κάμπου…).