Είναι γεγονός ότι η πραγματικότητα καθώς ανανεώνεται διαρκώς, τείνει να παραπλανήσει εκείνον που την παρατηρεί και συνεπώς είναι πάρα πολύ εύκολο για τον οποιοδήποτε ευκολόπιστο, καθημερινά, να γεννιούνται νέες αυταπάτες.
Οι αιτίες βέβαια είναι πολλές, αλλά ας αρχίσουμε από ένα ιστορικό γεγονός.
Η “πρώτη φορά αριστερά” εφαρμόστηκε ως δοκιμή σε κρατικό επίπεδο, το 1917, και πραγματοποιήθηκε μέσα σε μια χώρα που βρίσκονταν τότε, σε κατάσταση υποανάπτυκτη και βέβαια με πολύ χαμηλό, τσαρικού καθεστώτος, μορφωτικό επίπεδο.
Επειδή λοιπόν “η πρώτη φορά αριστερά” θριάμβευσε σε μια χώρα εξ υπαρχής υποανάπτυκτη, πήρε τις κακές συνήθειες όλων των πολιτικών συστημάτων που επικρατούσαν σε υποανάπτυκτες χώρες, δηλαδή σε συστήματα με μονοκομματισμό, με γραφειοκρατία και τελικά με κυβερνητική δικτατορία που σκέφτεται και εξυπηρετεί την κομματική ιεραρχία – ανεξάρτητα ικανότητας, – από την κορυφή ως το τελευταίο μέλος.
Το κακό είναι πως από τότε πολλοί – κυρίως σε προσωπικό επίπεδο- συμπέραναν ότι όλα αυτά αποτελούν ένα φυσικό ελάττωμα της “πρώτης φοράς αριστερά” και όχι ότι ήταν τα φυσικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της υποανάπτυξης και το χειρότερο είναι πως δικαιολογήθηκαν ότι αυτό ήταν μια πολιτική δικαιολογία παρά μια οικονομική πραγματικότητα.
Κατά συνέπεια παραμερίστηκε η παραδοσιακή ερμηνεία της ιστορίας και πέρασαν μπροστά άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι για να σπάσει η οικονομική εκμετάλλευση πρέπει να αλλάξουν οι σχέσεις παραγωγής.
Προφανώς αυτό είναι η πρώτη και μεγάλη αυταπάτη “της πρώτης φορά αριστεράς”.
Η δεύτερη αυταπάτη “της πρώτης φοράς αριστερά” είναι η “εκούσια προσέλευση στην σημερινή τραγωδία της εξουσίας”, καθώς αργά αλλά σταθερά όλοι θα αντιληφθούν ότι ο υποψήφιος- πρωθυπουργός, Νομάρχης, δήμαρχος – κρίνεται από τις προθέσεις που εκπέμπει, αλλά ο εκλεγμένος δήμαρχος ή υπουργός ή πρωθυπουργός από την αποτελεσματικότητα και βέβαια κυρίως από τις πράξεις του.
Ο “νόμος Κατρούγκαλου”- με τις έντεκα (11) μέχρι τώρα τροποποιήσεις του-ασφαλώς και είναι μια σοβαρή ένδειξη “αποτελεσματικότητας” ως προς την σύνταξη, κυρίως όμως είναι μια τρανή απόδειξη στις ράχες όλων των συνταξιούχων ως προς τις πράξεις του.
Το τέταρτο μνημόνιο που σε λίγες μέρες θα ψηφιστεί, προφανώς με την διαδικασία του κατεπείγοντος και με ένα άρθρο- όχι πάντως αυτό που θα έσχιζε τα μνημόνια- ασφαλώς και δεν αφορά την προσκοπική ρήση “σκέψου ατομικά, δράσε συλλογικά” αλλά αφορά το “ξηλωθείτε συλλογικά έως θανάτου” άπαντες οι φορολογούμενοι.
Τον Αύγουστο του 2018 τελειώνει η σύμβαση των τεσσάρων μνημονίων και επειδή η Ελλάδα δεν θα έχει βγει από το τούνελ θα χρειαστεί να ψηφιστεί από τώρα, -ναι από τώρα- το Πέμπτο μνημόνιο το οποίο βέβαια θα εφαρμοστεί από όποιον τότε και αν παριστάνει τον Πρωθυπουργό. Το βέβαιο είναι ότι τότε ευτυχώς δεν θα υπάρχει σύνταξη για να περικοπεί επειδή οι συντάξεις θα έχουν γίνει ήδη προνοιακά βοηθήματα.
Πέρα όμως από την πραγματικότητα της σύνταξης υπάρχει και η πραγματικότητα της δουλειάς, με την ωμή εκμετάλλευση, την εξευτελιστική αμοιβή, την αθλιότητα,την φτώχεια της κατοικίας, την απουσία της πραγματικής κοινωνικής προστασίας, την φινετσάτη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Είναι βέβαιο ότι τα αγαθά της συλλογικής χρήσης, επιτρέπουν να μην μείνουν οι κοινωνικές εγγυήσεις στο στάδιο των προθέσεων γι’ αυτό και ο αναλφάβητος, αλλά συνειδητός ψηφοφόρος των παλιών εποχών, αναζητούσε “την αξία”, τον πιο μορφωμένο, τον πιο συνειδητό υποψήφιο για να “σταυρώσει” ενώ σήμερα ο δήθεν πολύξερος τον πιο “παρακατιανό” προφανώς για να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια που αρκετές ανάμεσα στις οποίες μια πιο πρόσφατη δημοσκόπηση στο ερώτημα “ποια ήταν η αποτελεσματικότερη και καλύτερη κυβέρνηση των τελευταίων ετών” δίνει προβάδισμα με 50% στην κυβέρνηση “των γερμανοτσολιάδων” ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ- ΣΑΜΑΡΑ καθώς στην κυβέρνηση αυτή επικράτησε “το δόγμα Βενιζέλου” ότι “δεν διώχνουμε την Τρόικα” αλλά αγωνιζόμαστε υιοθετώντας το πρόγραμμα, ώστε με την υλοποίησή του να αναγκαστεί να φύγει μόνη της – αφού η χώρα είχε και έχει δυνατότητα να βγει στις αγορές.
Είναι βέβαιο ότι οι “λύσεις των μετρίων” προεξάρχοντος του Γ.Παπανδρέου είτε σε κυβερνητικό είτε σε τοπικό επίπεδο το μόνο που μπορούν είναι να εκπέμπουν μια ανέλπιδη επιβίωση δίχως φως στο οποιοδήποτε βάθος του τούνελ.
Είναι βεβαιότερο όμως ότι όταν ανάμεσα στις κυβερνώσες πλειοψηφίες υπάρχει είτε διάσταση απόψεων, είτε το χειρότερο διάσπαση και διαγκωνισμός, με το βλέμμα στο ποιος θα επικρατήσει στις επόμενες εκλογές, το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι να αντιληφθούν έγκαιρα και να διορθώσουν συμπεριφορές γιατί θα μείνουν εκτός νυμφώνας ως εξουσιολάγνοι αριβίστες έχοντας στο πλευρό τους “ενθεν και ενθεν” επαγγελματίες εμπόρους παραπληροφόρησης.
Έρχεται Πάσχα και οι ευχές από τους κρατούντες μοιάζουν με παραπανίσιο εμπαιγμό σε μια κοινωνία που λογικά φαίνεται να μην έχει καμιά ελπίδα, και τουλάχιστον αυτό “περί ενστάσεων ή διαπραγματευτήκαμε σκληρά ας μην ακουστεί ξανά”.
Από τους απλούς πολίτες μια ευχή ισχύει: “καλή ανάσταση”!!!
Τάσος Τασιόπουλος
ΥΓ1. Όσον αφορά τις δημοτικές εκλογές και κυρίως την ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, χωρίς να μας πέφτει λόγος, τα “κουκιά της Ανθηνάς της γύφτισσας” λένε, πως είτε ως κυβέρνηση που θα είναι, είτε ως αντιπολίτευση στον προθάλαμο της εξουσίας θα δώσει “χρίσμα”.
Το βέβαιο είναι ότι είναι πολύς ο χρόνος ως τότε και το βεβαιότερο ότι η Ν.Δ. έχει εν ενεργεία πολικό στέλεχος της, ως δήμαρχο, και διαθέτει στον δήμο μας αξιολογημένο πολιτικό στέλεχος.
Άρα ας προσαρμοστούν οι φιλοδοξούντες.
ΥΓ2. Οι λοιποί ας παραχώσουν τα λοιπά και ας φροντίσουν για το καλό του τόπου, αφήνοντας τα δέοντα, εν τω δέοντι χρόνο. Οι δημότες αυτό θα το πιστώσουν. Εξάλλου όλους τους βολεύει αν υπάρξει “χρίσμα”.
ΥΓ3. Ο τύπος έγραψε: “77 υπάλληλοι της ΔΕΗ πληρώνονται για να κάθονται εκεί στο σταθμό “Αγίου Γεωργίου στο Κερατσίνι”, με μισθούς που στοιχίζουν 3,5 εκατομμύρια το χρόνο.
Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει ο Σημίτης ή Βενιζέλος για να του φορτώσουμε το “ατύχημα”, καθώς για όλα ένας πρώην φταίει, κυρίως αν τους λένε Σημίτη ή Βενιζέλο.
ΥΓ4.Προγράμματα ΕΣΠΑ – που αρχικά ως πακέτα ΝΤΕΛΟΡ έφερε το ΠΑΣΟΚ- έτρεξαν, τρέχουν και θα τρέξουν. Κάποια χάθηκαν και άλλα θα χαθούν, όπως χάθηκε και το τελευταίο. Στην περίπτωση αυτή ο οποιοσδήποτε δήμαρχος στέλνει στον αγύριστο τον υπεύθυνο διαχείρισης του ΕΣΠΑ, και ειδικά εάν είναι αυτός που κατηγορείται από δύο τέως αντιδημάρχους ως εξωθεσμικός.