Η ανακοίνωση για την πολυπόθητη έξοδο του Έθνους στο Διάστημα είχε γίνει αρκετούς μήνες νωρίτερα, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων, θετικών και αρνητικών, τόσο στον πολιτικό όσο και στον κοινωνικό χώρο. Η Ελλάδα όμως θα αποκτούσε και αυτή, όπως όλες οι προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου, τη δική της Διαστημική Υπηρεσία.
Και ένα προαιώνιο όνειρο του Γένους θα γίνονταν επιτέλους πραγματικότητα.
Τους τελευταίους μήνες ο επιστημονικός και επιχειρηματικός κόσμος της χώρας ζούσε και κινούνταν πλέον σε άλλους ρυθμούς. Τι κι αν επί 7-8 χρόνια τα «πιο καλά μυαλά» της χώρας είχαν φύγει στο εξωτερικό…;; Πλέον όσοι είχαν φύγει θα επέστρεφαν ενώ όσοι είχαν μείνει θα εύρισκαν εργασία στη χώρα.
Το brain drain είχε ανατραπεί με μια και μόνη κίνηση. Όσο για τη βιομηχανία, αυτή από εκεί που μετρούσε λουκέτα, από τη μέρα που ανακοινώθηκε η έναρξη της διαστημικής περιπέτειας της Ελλάδας γνώριζε μόνο άνθηση. Και η Οικονομία επίσης.
Προβλήματα εξακολουθούσαν να υπάρχουν, όμως η θέληση του Έλληνα να πετάξει μακριά από τη χώρα, έξω από τον πλανήτη, ήταν τεράστια. Έτσι, με το που ανακοινώθηκε η έναρξη της υποβολής των αιτήσεων για να στελεχωθεί το πρώτο Ελληνικό πλήρωμα διαστημοπλοίου, χιλιάδες έσπευσαν να καταθέσουν αιτήσεις, επισυνάπτοντας σε αυτές όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά και παράβολα – η είσπραξη των οποίων (μεταξύ μας αυτό…) είχε βοηθήσει στην αποπληρωμή μιας δόσης προς το ευαγές Ίδρυμα της κυρίας Κριστίν.
Η πλειοψηφία όσων είχε κάνει αίτηση το είχε σκεφτεί απλά: «μακριά από την πτωχευμένη χώρα, είναι καλά. Μακριά από τον πτωχευμένο πλανήτη στον οποίο πλανητάρχης είναι ο Τράμπ, είναι τρίκαλα..!!».
Τον Γενάρη του ’17, σε μια γωνιά της Ελλάδας που την έλεγαν Ρουμλούκι, ο Γιώργος και ο Νίκος, δυο σαραντάρηδες της περιοχής με φιλοδοξίες και όνειρα, αναπολούσαν τα παιδικά τους χρόνια και τα νοερά ταξίδια που έκαναν στα αστέρια. Αιτία ήταν οι εξαγγελίες για την ίδρυση της Ελληνικής NASA. Έτσι την αποκαλούσαν όλοι από την πρώτη στιγμή.
Αίτηση είχε κάνει ένας ακόμη, γνωστός και αυτός στα δημόσια πράγματα της ίδιας περιοχής. Ο Στέργιος. Όμως αυτός είχε κοπεί από την πρώτη στιγμή, για καθαρά οικονομικούς λόγους. Βλέπετε, λόγω της κρίσης που μάστιζε τη χώρα οι διαστάσεις των διαστημικών οχημάτων είχαν ελαχιστοποιηθεί. Και ο Στέργιος ήταν πολύ ψηλός για να χωρέσει στο ελληνικό διαστημικό λεωφορείο…
Αντίθετα με τον Στέργιο, λίγους μήνες μετά – και αφού είχαν μεσολαβήσει μια σειρά από συνεντεύξεις και ιατρικές εξετάσεις – τα όνειρα του Γιώργου και του Νίκου θα γίνονταν επιτέλους πραγματικότητα.
Και περίπου έναν χρόνο μετά από εξαντλητική εκπαίδευση τόσο στις εγκαταστάσεις της αμερικανικής NASA όσο και σε αυτές της ρώσικης Роскосмос η πολυπόθητη ώρα είχε επιτέλους φτάσει. Η ώρα της εκτόξευσης. Που θα γίνονταν σχεδόν απέναντι από τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, λίγο πιο μακριά από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης.
Το σκεπτικό της επιλογής των κυβερνώντων όσον αφορά τον χώρο στον οποίο θα χτίζονταν οι εγκαταστάσεις της Ελληνικής Υπηρεσίας Διαστήματος ήταν απλό και συνάμα διαβολικό. Επιδίωξή τους ήταν να συνδεθούν τα ελληνικά επιτεύγματα με τα αντίστοιχα αμερικανικά ή ρωσικά, με απώτερο σκοπό να τονωθεί το εθνικό συναίσθημα και να γίνουν οι απαραίτητες συνειρμικές σκέψεις και συνδέσεις στα μυαλά των Ελλήνων.
Η Ελλάδα, παρότι κινδύνευε να ερημώσει λόγω της Επιτροπείας και της οικονομικής κρίσης δεν είχε γίνει ακόμη έρημος ή έστω μια άγονη και στείρα στέπα, όπως αυτές που διέθεταν οι Ρώσοι. Έτσι στράφηκαν στο αμερικάνικο «μοντέλο»: αν οι Αμερικάνοι έχουν το Cape Canaveral, είχαν σκεφτεί, εμείς θα έχουμε το River Cape στην Επανομή της Θεσσαλονίκης. Ακριβώς απέναντι οι Αλυκές της Πιερίας, που είχαν προταθεί αρχικά να φιλοξενήσουν τη βάση εκτόξευσης αλλά το σχέδιο ναυάγησε λόγω της υψηλής αλατότητας του αέρα.
Κανείς από τους δυο ήρωές μας, όταν συμπλήρωνε με το μπλε bic στυλό την αίτηση του, δεν πίστευε πως θα ήταν μέσα στο πρώτο πλήρωμα με Έλληνες αστροναύτες. Κι όμως τα είχαν καταφέρει και οι δυο. Ο κάθε ένας είχε τις ικανότητές του και τις γνώσεις του να επιδείξει – και φυσικά το κατάλληλο «δόντι».
Ο Γιώργος από παιδάκι στην Αριστερά, με αγώνες στα πεζοδρόμια και στις πλατείες. Και με σπουδές που του επέτρεπαν να αποτελεί μέρος της αποστολής που θα ασχολούνταν με την ιατρική έρευνα. Για τις ανάγκες της αποστολής είχε εγκαταλείψει τη μεγάλη του αγάπη, την αυτοδιοίκηση και την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου. Αναπολούσε τις στιγμές που «την έλεγε» στον δήμαρχο Γκυρίνη, τις στιγμές που οι κουβέντες του έκαναν το ακάλυπτο τμήμα της κεφαλής του πρώην δημάρχου Δημητριάδη να κοκκινίζει, τις στιγμές που έβγαινε «από τα αριστερά» στον Αλευρά όταν του μιλούσε για τα νερά του Βερμίου και για τον ΧΑΔΑ στο Νησέλι. Όμως από τη μέρα που πέρασε την πύλη του ελληνικού Cape Canaveral αδυνατούσε να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο παρά μόνο τις μεγάλες στιγμές που έρχονταν.
Απ’ την άλλη, ο Νίκος ήταν ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος. Δήλωνε αγρότης, όμως ήταν πολλά περισσότερα και κυρίως ένας φιλομαθής και γλωσσομαθής Ρουμλουκιώτης, που μετά από πολλές αναζητήσεις κατέληξε στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κατ’ αντιστοιχία με τον Γιώργο, ο Νίκος αναπολούσε τις στιγμές επάνω στην πατζαρομηχανή να μετράει και να μαζεύει ατέλειωτες σειρές από τεύτλα, τα like στο facebook και τα σχόλια των διαδικτυακών και μη φίλων του, τη συνέντευξη στην ΝΔ που του άνοιξε τόσους και τόσους δρόμους. Και τώρα όλα αυτά του φάνταζαν πια τόσο μακρινά, και κυρίως ο κάμπος της Ημαθίας, που θα άφηνε πίσω του χάρη στον πρώτο Ελληνικό πύραυλο που σε λίγη ώρα θα εκτοξεύονταν.
Το τελευταίο και σημαντικότερο στάδιο της προετοιμασίας είχε ολοκληρωθεί στη Μόσχα και στο Καζακστάν.
Οι αριστερές καταβολές του Γιώργου και η αγάπη του Νίκου για τις γλώσσες είχαν παίξει το ρόλο τους: μιλούσαν τα ρώσικα όπως ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ κι ακόμη πιο καλά. Είχαν γίνει οι αγαπημένοι των Ρώσων εκπαιδευτών.
Το μόνο πρόβλημα που είχε καταγραφεί ήταν στον χαρακτηρισμό του τι ακριβώς ήταν.
Ο Γιώργος δήλωνε και συστήνονταν «κοσμοναύτης». Έτρεφε μια ιδιαίτερη αγάπη για τη συγκεκριμένη λέξη. «Κοσμοναύτης»! Του έφερνε στο νου παλιά μεγαλεία, τον Γκαγκάριν, τη Βαλεντίνα Τερέσκοβα, τον Γιούρι Αντρόποφ….
Ο Νίκος αντίθετα, καθώς ήταν φανατικός λάτρης της δυτικής παράδοσης και του φιλελευθερισμού αλά Θάτσερ άκουγε «κοσμοναύτης» και του έρχονταν στο νου η κομμουνιστική Ρωσία και η ΕΣΣΔ. Έτσι επέμενε να προσδιορίζει τον εαυτό του ως «αστροναύτη», γιατί του έφερνε στο νου το Γουέστ Πόιντ, το Χιούστον, τον Ρόναλντ Ρήγκαν…
Η ώρα της εκτόξευσης είχε φτάσει. Χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονταν κοντά στο χώρο, στην παραλία της Επανομής. Άλλοι είχαν επιλέξει ένα πιο trendy σημείο, τη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης, δίπλα από το Μέγαρο Μουσικής. Εκεί όπου ορχήστρες συντονισμένες με θαυμαστό τρόπο έπαιζαν αποσπάσματα από τη μουσική που ακούγονταν στην ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» ή κομμάτια από το Équinoxe και το Oxygène 7–13 του Jean-Michel Jarre.
Το τεράστιο ψηφιακό ρολόι που μετρούσε αντίστροφα έδειχνε 03:04:46.
Και καθώς οι ήρωές μας βρίσκονταν ο ένας δίπλα στον άλλο μέσα στο ειδικό όχημα μεταφοράς που κατευθύνονταν προς την πλατφόρμα εκτόξευσης, περιστοιχιζόμενοι από δεκάδες τεχνικούς και βοηθητικό προσωπικό, τους ήρθαν στο νου σχεδόν ταυτόχρονα, σαν από θαύμα, σκηνές από τον πεζόδρομο της Αλεξάνδρειας: ανοιξιάτικα απογεύματα, ο ένας κοντά στον άλλο, ο ένας στο Προμο και ο άλλος στο Σοκολά, να πίνουν τον καφέ τους και να συζητούν την πολιτική κατάσταση της χώρας.
Ξανακοίταξαν μαζί, σαν να ήταν συνεννοημένοι θαρρείς, το ρολόι. Έδειχνε 02:59:53.
Σε λιγότερο από τρεις ώρες θα έμπαιναν σε τροχιά γύρω από τη Γη. Και την ίδια ακριβώς στιγμή θα έμπαιναν στην Ιστορία…