Είναι να απορεί κανείς γιατί – σε μια στιγμή που ο περίγυρος της χώρας είναι ασταθής όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 21 χρόνια – καθόμαστε και μιλάμε για το νόμισμα. Η Οικονομία όμως είναι πλέον βαλτωμένη, παγιδευμένη (αυτό δεν χρειάζεται να μας το πει κανείς, ούτε περιμένατε να το διαβάσετε εδώ). Πρωτίστως για αυτό φταίνε τα Μνημόνια και οι συνταγές «σωτηρίας», δευτερευόντως φταίει το νόμισμα που οδήγησε στην υφιστάμενη κατάσταση αλλά και το υβριδικό οικονομικό σύστημα που έχουμε από τη δεκαετία του 1960 (που άντε να το συναντήσεις σε 5-6 ακόμη χώρες), το οποίο κινούνταν στα όρια του καπιταλισμού και άγγιζε και ολίγον σύστημα ανατολικής Ευρώπης.
Ερχόμενοι τώρα στη συζήτηση για το νόμισμα (γιατί το πράγμα έχει πάρει διαστάσεις), θα πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουμε τρία πράγματα:
α) το νόμισμα δεν είναι ο σκοπός, αλλά το μέσον. Ένα μέσον που μπορεί να παραμείνει σταθερό για 3000 χρόνια αλλά και που μπορεί να αλλάξει, αν κριθεί πως δεν εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο έχει επιλεγεί.
β) από τη στιγμή που με το ευρώ (που επιλέξαμε χωρίς να ερωτηθούμε, μην το ξεχνάμε αυτό, γιατί σε κάποιες άλλες χώρες έγιναν μέχρι και δημοψηφίσματα για το συγκεκριμένο θέμα) η οικονομία δεν «τσουλάει», ίσως να έχει έρθει η ώρα να το αλλάξουμε.
γ) το παραμύθι του διπόλου ευρώ-Ευρώπη πρέπει να σταματήσει. Το να χρησιμοποιείς το ευρώ δεν σε κάνει μέλος της ΕΕ. Και το αντίθετο, το να μην το χρησιμοποιείς δεν σε βγάζει από την ΕΕ. Υπάρχουν παραδείγματα και για τις δυο περιπτώσεις – κι αν δεν το πιστεύει κάποιος ας το ψάξει.
Ας κόψουν τις μεγάλες κουβέντες όλοι αυτοί που εκ προοιμίου αποκλείουν την όποια συζήτηση. Είτε υποστηρίζουν την παραμονή (και δεν θέλουν να ακούν για εθνικό νόμισμα) είτε υποστηρίζουν την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα (μη αναγνωρίζοντας πως τέτοια πράγματα απαιτούν προεργασία ετών). Αμφότεροι προφανώς είτε εθελοτυφλούν είτε είναι ηλίθιοι! Μπορεί και τα δυο μαζί, άρα είναι επικίνδυνοι και πρέπει να απομονωθούν.
Μετά από 7 χρόνια υπό Επιτροπεία, μετά από 7 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η ύφεση βαθαίνει, μετά από 7 χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων τα νοικοκυριά έχουν χάσει δισεκατομμύρια ευρώ (και περίπου το 1/3 του εισοδήματός τους), ο καιρός έχει έρθει.
Και μια συζήτηση για το μέσον, για το νόμισμα, είναι απαραίτητο να ξεκινήσει άμεσα. Μια συζήτηση που θα έπρεπε να ξεκινήσει ήδη από τον πρώτο χρόνο (άντε από τον δεύτερο) της εφαρμογής των αποτυχημένων συνταγών των Μνημονίων. Γιατί στο τέλος θα απομείνουμε μόνοι σε αυτό που σήμερα ονομάζεται «ευρωζώνη», να κυνηγάμε ανεμόμυλους και να υπερασπιζόμαστε κάτι που οι περισσότεροι θα έχουν εγκαταλείψει…
για το γεγονός ότι δεν έγινε ακόμη συζήτηση για το θέμα (έστω μια προετοιμασία για μια στραβή ρε αδερφέ !) τεράστιο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι πολιτικοί μας. Είτε στηρίζουν τη μια είτε την άλλη άποψη. Κι αν η χώρα βρεθεί ξαφνικά ξεκρέμαστη (θυμηθείτε τι είπε ο πρέσβης του Τράμπ στην ΕΕ, τη μέρα που πήγαινε να αναλάβει το πόστο του), η ευθύνη θα είναι αποκλειστικά δική τους. Γιατί 7-8 χρόνια τώρα δεν έκαναν τίποτε που να στοχεύει στην προστασία της οικονομίας της χώρας από μια πιθανή κατάρρευση. Αλλά έμειναν πιστοί στις διαβεβαιώσεις των ξένων πως όλα βαίνουν καλώς…