Πολλά ακούγονται το τελευταίο διάστημα για μια «νέα» εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, για έναν «νέο» τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για «νέο» Λύκειο κλπ κλπ κλπ. Ευσεβείς πόθοι, προσπάθειες του κάθε υπουργού να αφήσει τη δική του «σφραγίδα», προσπάθειες της κάθε κυβέρνησης να αφήσει το δικό της «έργο» στην Παιδεία.
Τα συν και τα πλην σε κάθε τέτοια προσπάθεια – και τέτοιου είδους προσπάθειες είναι αμέτρητες από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, είναι πολλά. Το ίδιο και οι αντιδράσεις. Από όσους κινούνται στο χώρο των σχολείων, των πανεπιστημίων, των φροντιστηρίων, από τους γονείς αλλά και από τα ίδια τα παιδιά (που δυστυχώς είναι εγκλωβισμένα σε σχεδιασμούς άλλων). Ακόμη και δημοτικές αρχές είναι μέσα στο κύμα των αντιδράσεων, αφού οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να κλείσει ή να ανοίξει ένα ΤΕΙ ή ένα Πανεπιστήμιο σε κάποια περιοχή. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως τα λεφτά είναι πολλά…
Θα έλεγα πως το καλύτερο σύστημα δεν έχει να κάνει με αλλαγές σε «εξετάσεις».
Έχει να κάνει με ενίσχυση της Παιδείας εντός του σχολείου. Με σχολεία που δεν θα είναι χώροι στάθμευσης παιδιών για ένα διάστημα της ημέρας, αλλά χώροι μάθησης (όχι αποτύπωσης με φωτογραφική λεπτομέρεια των βιβλίων αλλά χώροι μάθησης).
Επίσης έχει να κάνει με τον ίδιο τον χώρο των πανεπιστημίων, όπου πολλές φορές η ευνοιοκρατία και η οικογενειοκρατία (εις το όνομα μιας κάποιας αδιόρατης και κακώς εννοούμενης “αυτοτέλειας”) έχουν και αυτές το ρόλο τους.
Τη στιγμή που η κοινωνία φτωχοποιείται, που η «μεσαία» τάξη έχει εξαϋλωθεί, που οι ανισότητες μεταξύ εχόντων και μη εχόντων διευρύνονται, είναι αδήριτη ανάγκη όλοι να αποκτήσουν ελεύθερη και ΔΩΡΕΑΝ πρόσβαση στη γνώση και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όλοι να αποκτήσουν το «δικαίωμα φοίτησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση». Το πώς θα το ασκήσουν το δικαίωμα αυτό, θα είναι πλέον δικό τους θέμα. Η Πολιτεία οφείλει να τους το δώσει. Και μάλιστα ΔΩΡΕΑΝ (γιατί μη γελιόμαστε, τώρα ΔΕΝ είναι δωρεάν γιατί οι γονείς θα πρέπει να σκάσουν ένα κάρο λεφτά σε φροντιστήρια, γλώσσες, υπολογιστές – όλα εκτός σχολείου).
Ζώντας εκ των έσω ένα ΔΗΜΟΣΙΟ Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, στο οποίο όλοι έμπαιναν ΜΕ ΑΠΛΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ αλλά για να βγουν έπρεπε να αποδείξουν πως πραγματικά το άξιζαν (αν θυμάμαι καλά είχαμε μπει περίπου 400 και τελικά είχαμε βγει μόλις 37 ή 47 εκείνη τη χρονιά), έχοντας πλέον και την εμπειρία των ναυαγίων των «πανελλαδικών» που τόσοι και τόσοι ζήσαμε από το ’80 και μετά, θεωρώ πως το πρόβλημα δεν είναι οι εξετάσεις. Το πρόβλημα μας είναι το πριν (το σχολείο, γυμνάσιο-λύκειο) και το μετά (το ίδιο το Πανεπιστήμιο).
Ανοιχτή λοιπόν ΔΗΜΟΣΙΑ τριτοβάθμια εκπαίδευση για όλους, αφού αλλάξουν πρώτα αυτά τα δυο.
Σε αυτά πρέπει να εστιάσουν οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις που φιλοδοξούν να αφήσουν ΣΟΒΑΡΟ έργο. Όχι στις εξετάσεις που αποτελούν μια “ΑΜΑΡΤΩΛΗ”, ΨΥΧΟΦΘΟΡΑ και ΑΔΙΚΗ διαδικασία, που ούτως ή άλλως θα πρέπει να καταργηθούν για να ανοίξει ο δρόμος σε όποιον το αξίζει και όχι μόνο σε όποιον έχει χρήμα να ξοδέψει…