Στο μέτωπο των αγροτικών κινητοποιήσεων είναι πλέον εμφανέστατη η διάσταση απόψεων που επικρατεί μεταξύ των διαφόρων ομάδων που εκπροσωπούν τους αγρότες όλης της χώρας.
Διάσταση που σχετίζεται τόσο με τα αιτήματα όσο και με τους τρόπους που υλοποιούνται οι κινητοποιήσεις. Η όλη ιστορία έχει αρχίσει και μου θυμίζει εργατικά συνδικάτα παρελθουσών δεκαετιών (ή ακόμη χειρότερα, μια κατάσταση που είχα συναντήσει στο εξωτερικό πριν από καιρό).
Λίγο τα φώτα της δημοσιότητας και οι φωτογραφίες (που είναι θέλγητρα ακαταμάχητα για ορισμένους), πολύ τα κομματικά και οι παρεμβάσεις πολιτικού τύπου, …
ακόμη περισσότερο η ματαιοδοξία των “αγροτοπατέρων”, λίγο η έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των ηγετικών ομάδων των αγροτών, έχουν φέρει το σημερινό αποτέλεσμα: η Κυβέρνηση, ο μόνος αποδέκτης των αιτημάτων των Ελλήνων αγροτών μιλάει με χίλιους δυο, λαμβάνει μια σειρά από αιτήματα που σε πολλά σημεία δεν έχουν σχέση μεταξύ τους και στο τέλος δεν θα κάνει απολύτως τίποτε.
Άντε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να κάνει δεκτά 1-2 αιτήματα της κάθε μιας ομάδας (που θα είναι ανώδυνα για τα Μνημόνια και χωρίς ουσιαστικό όφελος για τους ανθρώπους του πρωτογενούς τομέα).
Και σε όλους εμάς, τους εκτός του χώρου, δημιουργείται τελικά η εύλογη απορία:
– Γιατί το αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι διασπασμένο και στο τέλος δεν θα αποκομίσει τίποτε απολύτως;
Η απάντηση βγαίνει αβίαστα: προφανώς επειδή το φορολογικό, το ασφαλιστικό, αυτή η ιστορία με τους μετακλητούς εργάτες γης καθώς και το αυξημένο κόστος παραγωγής “χτυπά” με διαφορετικό τρόπο τους δεξιούς αγρότες, με διαφορετικό τους κεντρώους και τους αριστερούς, με διαφορετικό τους κομμουνιστές ή τους ανένταχτους αγρότες…
(στο τέλος πάλι με σκυμμένο το κεφάλι θα επιστρέψουν ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ στα χωράφια. Χωρίς να έχουν λάβει τίποτε το ουσιαστικό, παρά μόνον υποσχέσεις. Οι οποίες μέχρι να υλοποιηθούν – αν υλοποιηθούν δηλαδή… – θα έχει εξαερωθεί ο αγροτικός τομέας.)