Για μια ακόμη φορά είδαμε – λόγω του Eurogroup της Δευτέρας – το παιχνιδάκι του καλού και του κακού. Οι ηθοποιοί γνωστοί, το σενάριο πασίγνωστο και το τέλος το γνωστό: την πληρώνει πάντα ένας!
Υποτίθεται πως στο προσκήνιο ήταν η Ελλάδα. Δεν ήταν όμως και οι εμπλεκόμενοι ήθελαν να ξεμπερδεύουν νωρίς γιατί πλέον ο «αδύναμος κρίκος» (ακόμη κι αν λυθεί με Ρέντσι το πολιτικό θέμα) είναι η Ιταλία. Εκεί θα στραφεί το βάρος και το ενδιαφέρον για το επόμενο χρονικό διάστημα.
Στα δικά μας: κάποιοι (Κυβέρνηση) πανηγυρίζουν για το αποτέλεσμα και λαμβάνουν τα εύσημα από εφημερίδες που μέχρι προχτές τους «μαύριζαν» , κάποιοι άλλοι (αντιπολίτευση) κατηγορούν την Κυβέρνηση ότι δεν τα πήγε καλά (αν και η αντιπολίτευση έχει ψηφίσει και αυτή στο παρελθόν, απώτερο ή κοντινό, τα Μνημονιάκια της και την υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς αποικίας), κάποιοι άλλοι προβλέπουν σεισμούς-λοιμούς-καταποντισμούς παρόλο που τα δικά τους σχέδια απέτυχαν παταγωδώς (ΔΝΤ), η ουσία όμως είναι μια:
με τέτοιους ρυθμούς στην οικονομία της Ελλάδας ο μόνος τρόπος για να επιτευχθούν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 είναι να επιβληθούν νέοι φόροι. Και μάλιστα σε στιγμή που η φοροδοτική ικανότητα έχει εξαντληθεί. Άρα, αναπόφευκτα, ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας κοινωνικής έκρηξης με απρόβλεπτες διαστάσεις.
Τώρα, αν τα νούμερα αποτελούν σημαντικότερο παράγοντα στη ζωή μιας χώρας από ότι οι άνθρωποί της, αυτό είναι κάτι που ήρθε ο καιρός να συζητηθεί διεξοδικά και να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις. Γιατί οι μικρότερες δόσεις για την αποπληρωμή σε συνδυασμό με διεύρυνση του χρόνου αποπληρωμής το μόνο που καταφέρνουν είναι η συνέχιση της υπαγωγής της χώρας για πολλά-πολλά χρόνια ακόμη σε ένα ιδιότυπο καθεστώς, αυτό της Επιτροπείας …