Τα μνημονιακά μέτρα δεν λύνουν τα προβλήματα της Δημόσιας Διοίκησης
Οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών έχουν επιφέρει ριζικές αλλοιώσεις στο πλαίσιο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και έχουν θέσει στο επίκεντρο της συζήτησης την αποτελεσματικότητα και τη δυνατότητα επιβίωσης της στο νέο περιβάλλον.
Η σφοδρότητα και το εύρος των μέτρων που λαμβάνονται από τον Απρίλιο του 2010 περιλαμβάνουν την επίθεση στην μισθωτή εργασία με δηλωμένους στόχους την σταθεροποίηση μέσω περικοπών και την άνοδο της ανταγωνιστικότητας μέσα από τη μείωση μισθιακού κόστους, την ταχεία απορρύθμιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, και την πρωτοφανή φιλελευθεροποίηση. Τα μέτρα συνοδεύονται από μια σειρά διοικητικών μεταρρυθμίσεων στο τοπικό και περιφερειακό επίπεδο με σκοπό συγχωνεύσεις, απολύσεις, αλλαγές προς όφελος της «επιχειρηματικότητας» και του «ανοίγματος» της οικονομίας. Όλα αυτά τα βήματα πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να έχουν εφαρμοστεί δίχως την υπογραφή του Μνημονίου και την εμπλοκή της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές επιβλήθηκαν εκ των άνω σε ένα «αδύναμο» έθνος-κράτος, έρμαιο ακαθόριστων παγκόσμιων αγορών και κερδοσκοπικής σπέκουλας. Αντίθετα, οι αποφάσεις και τα μέτρα έδειξαν ότι το κράτος δρομολόγησε εν όψει της οικονομικής κρίσης την εμπλοκή των οργανισμών αυτών, προκειμένου να στερεώσει μεταρρυθμίσεις που στον έναν ή στον άλλο βαθμό ήδη επιδιώκονταν και επιτάσσονταν από το νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό του.
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ, στον ιστότοπο του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ερευνών Κοινωνικής και Οικονομικής Πολιτικής