Το θέμα δεν είναι αν έγινε λάθος (ή «λάθος») στο τηλεγράφημα που απέδιδε τα λόγια του Ερντογάν σε ομιλία του στην πόλη Ριζέ.
Το θέμα είναι πολύ πιο απλό και φυσικά πολύ πιο επικίνδυνο. Ο Ερντογάν, έχοντας τη στιγμή αυτή τα μάτια του στραμμένα στο Ιράκ και στα πετρέλαια της Μοσούλης λέει, λέει, λέει, λέει πολλά.
Πρωταρχικός στρατηγικός του στόχος (έχοντας καθαρίσει – με μεθοδολογία που μόνο μια χούντα κάνει – το εσωτερικό του και έχοντας μια αντιπολίτευση που γαυγίζει αθόρυβα) είναι τα ιρακινά πετρέλαια και εν συνεχεία η ανακοπή των Κούρδων και η δημιουργία ζωνών «ασφαλείας» στα νότια σύνορα της χώρας του.
Η αναφορά του σε «εθνικό συμβόλαιο» δεν είναι τυχαία. Ούτε επίσης η αναφορά του σε συγκεκριμένες περιοχές, που εκτίνονται από την Κασπία μέχρι τη… Λιβύη, και που συμπεριλαμβάνουν Αιγαίο, Θράκη και Σαλονίκη.
Τα μάτια μας δεκατέσσερα. Γιατί οι Τούρκοι όταν έχουν προβλήματα εντός είναι απολύτως προβλέψιμοι πλέον. Τα μεταφέρουν εκτός, παραδίπλα.
—
Α, και κάτι για το τέλος, υπενθύμιση προς αντιστόριτους (επειδή αυτά που είπε ο Ερντογάν θυμίζουν πολύ Οθωμανική Αυτοκρατορία): ιστορικά σε κάθε περίπτωση οι ξένοι τάσσονταν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Κι αν κάποιες στιγμές έτυχε να μας ευνοήσουν, ήταν επειδή συνέπεπταν τα συμφέροντά μας. Για κανέναν άλλο λόγο.