Να ‘μαστε λοιπόν και πάλι εδώ μετά από μια εβδομάδα και κάτι, γιατί σταθερή μέρα δεν γίνεται να βγαίνω (δεν μπαίνω σε καλούπια εγώ) και από την άλλη τα γεγονότα τρέχουν και το ρεπορτάζ γίνεται μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Έχω πολλά να σας πω. Το θέμα που μονοπώλησε τα ΜΜΕ τη βδομάδα αυτή ήταν οι προετοιμασίες για τον εορτασμό της Απελευθέρωσης της πόλης της Αλεξάνδρειας, οι εκδηλώσεις και φυσικά τι άλλο;
Η παρέλαση… και ότι συνεπάγεται αυτό.
Παραμονή λοιπόν του εορτασμού ο Δήμος Αλεξάνδρειας βράβευσε με μια σεμνή τελετή τους αθλητές του δήμου που διακρίθηκαν σε αγώνες.
Πολύ ωραία κίνηση εκ μέρους του δήμου (αν και το ίδιο έκαναν και σε άλλους δήμους, θα το πω δεν αντέχω) να τιμήσει αυτά τα παιδιά που αφιέρωσαν δημιουργικά τον ελεύθερο τους χρόνο και διακρίθηκαν σε μεγάλες διοργανώσεις αφήνοντας κατά μέρος smartphones & tablets, την τρέλα της εποχή μας… αποβλάκωση θα την έλεγα εγώ.
Αν δίνατε και κανά επιπλέον ευρώπουλο για τους αθλητικούς συλλόγους που ασχολούνται και με αθλήματα πέρα από το ποδόσφαιρο κύριοι και κυρίες των Αρχών του τόπου, πανελλαδικά και τοπικά, θα ήταν ακόμη πιο καλά και τα αποτελέσματα ακόμη πιο θετικά.
Ας προχωρήσουμε στο κυρίως πιάτο τώρα, στην παρέλαση. Σχεδόν σύσσωμη η δημοτική αρχή (γιατί μέτρησα κάτι απουσίες) και η αντιπολίτευση παρούσες παρακολούθησαν την παρέλαση. Από την εξέδρα αυτή τη φορά, που στήθηκε μετά από 2 χρόνια. (Κάποιοι δεν ανέβηκαν βέβαια… ίσως τους πονούσαν τα γόνατα ή κάτι άλλο μήπως;)
Εξαιρετικά συγκινητική ήταν η στιγμή που παρέλασαν τα παιδιά του Ειδικού Δημοτικού Αλεξάνδρειας. Παρέλασαν με τόση χαρά. Το ‘βλεπες στα μάτια τους.
Το ίδιο συγκινητική στιγμή, που σε γεμίζει με άλλου είδους συναισθήματα, και η παρέλαση των στρατιωτών μας.
Όσον αφορά τους εκλεγμένους, ξεκινώ από την κεφαλή της διοίκησης, 
τον δήμαρχο. Ωραία εμφάνιση με σκούρο κοστούμι και σωστά σεταρισμένη γραβάτα. Πολύ σοβαρός όμως. Θα μου πεις τι να κάνει ο άνθρωπος. Με τον μητροπολίτη δίπλα του τι να έκανε; Να έπιανε ψιλή κουβέντα; Δε γίνεται. Όταν έριξα μια ματιά προς την εξέδρα, μου φάνηκε σαν τον έβαλαν τιμωρία εκεί μπροστά που του ‘βαλαν την καρέκλα.
Άλλο κοστούμι όμως έκλεψε την παράσταση χθες και το φορούσε ο πρόεδρος της ΚΕΔΑ Στέφανος Δελιόπουλος. Αυτή την απόχρωση του μπλε τη λατρεύω φορεμένη και από άντρες και από γυναίκες.
Δεν θα πω το ίδιο για τον αντιπρόεδρο της ΚΕΔΑ κύριο Σταυρή. Κύριε Μανώλη μας, εφόσον είστε θεσμικός επιβάλλεται να ντύνεστε σύμφωνα με την κάθε περίσταση (dress code). Ωραίο το casual ντύσιμο σας (και εγώ το προτιμώ) αλλά δεν ταίριαζε με την επίσημη αυτή μέρα της Απελευθέρωσης της πόλης.
Εξαιρετική για μια ακόμη φορά όμως ήταν και η εμφάνιση της Όλγας Μοσχοπούλου με πράσινο σατέν ταγιέρ αυτή τη φορά, αφού η μέρα επέβαλλε φούστα λόγω του εκκλησιασμού που προηγήθηκε. Είναι επιβλητική, παραδεχτείτε το και ξεχωρίζει. Μπροστά στο 1,90κάτι της Όλγας οι περισσότερες από εμάς τις άλλες είμαστε της τσέπης, τι να κάνουμε… Κουράγιο κορίτσια!
Επίσης μια συμβουλή στον πρόεδρο Μενέλαο: την επόμενη φορά γραβάτα! Απαραίτητα. Αν και η εμφάνιση που είχες κάνει πριν 2 χρόνια με την παραδοσιακή στολή των Μακεδονομάχων ήταν άκρως εντυπωσιακή και θα έπρεπε να την επαναλάβεις.
Εντύπωση όμως μου έκανε και το δυναμικό comeback του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης Φώτη Δημητριάδη. Μετά την εμφάνιση και την αποχώρηση απ’ την αίθουσα την ημέρα του απολογισμού τον βλέπω στη βράβευση των αθλητών, μετά στην παρέλαση και γενικά στις εκδηλώσεις για την απελευθέρωση (επί τη ευκαιρία να δώσω τα συγχαρητήρια μου και στους δυο συλλόγους, στην Εστία Ρουμλουκιωτών και στον ΛΟΝΑΠ, για διοργάνωση των εκδηλώσεων που παρακολούθησα κι ήταν πολύ ωραίες).
Εμένα να το ξέρετε, επίδειξη ισχύος μου φαίνεται όλο αυτό του Φώτη. Κυρίως προς τους μνηστήρες της παράταξης του, που βιαστήκαν λίγο κατά τη γνώμη μου. Είναι σαν να τους λέει «είμαι ακόμη εδώ και είμαι αρχηγός». Μου θύμισε τον παλιό καλό Δημητριάδη με τον εκρηκτικό του χαρακτήρα και ταμπεραμέντο.
Δεν μπορώ όμως να μη σχολιάσω και τις δυο γυναίκες αστυνομικούς όπως επίσης και το μίνι λεοπάρ φόρεμα μιας δασκάλας. Και οι τρεις τράβηξαν τα βλέμματα του αντρικού πληθυσμού.
Κατά τα αλλά ήταν μια συνηθισμένη παρέλαση, με τα κορίτσια να προσπαθούν να κατεβάσουν τις μίνι φούστες τους και να ισορροπήσουν στα ψηλοτάκουνα και τα αγόρια να βαριούνται αφόρητα με το όλο θέμα «παρέλαση».
Και εμείς κάναμε κάποτε παρέλαση ρε κορίτσια, αλλά τόσο μίνι δεν φορέσαμε ποτέ! Να το φορέσετε το μίνι, αλλά στην κατάλληλη περίσταση. Εμείς το φορούσαμε – και δεν ήταν και τόσο μίνι όσο το δικό σας – στο Deus, στο Blue-Blue ή αργότερα στο Αλλοτινό, όχι στις παρελάσεις. (σταματάω να λέω μαγαζιά γιατί θυμάμαι τα νιάτα μου και θα με πάρει το μαύρο δάκρυ).
Και για το τέλος του σημερινού μας ραντεβού άφησα το καλύτερο.
Είναι γνωστό σε όλους το ανέκδοτο ότι φέρνει κακοτυχία ακόμη και η αναφορά ονόματος συγκεκριμένου πολιτικού. Του πατρός όμως, που αισίως έκλεισε τα 98 και αν του πω να τα εκατοστήσει θα φανώ μικρόψυχη – και για αυτό του εύχομαι να τα χιλιάσει.
Αν είμαστε λίγο προληπτικοί και πιστέψουμε όσα διαδίδονται όμως, η αναφορά μου στον υιό του πατρός-αρχηγό με το επίθετό του στο προηγούμενο μας ραντεβού είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξει με κατάγματα και πατερίτσες ο ιδιοκτήτης της Περισκόπησης. Ζητώ συγγνώμη απ’ τον συνεργάτη μου, του υπόσχομαι ότι θα τον επισκεφτώ σύντομα για να του πάω το πατροπαράδοτο χυμό πορτοκάλι και πως θα κάνω ότι μπορώ για να ξορκίσω το κακό (Νέα Δημοκρατία μη μου ζητήσει να ψηφίσω μόνο, αν και όλη η χώρα έχει γεμίσει κοψοχέρηδες τα τελευταία 7 χρόνια και δεν θα είμαι η πρώτη. Αλήθεια, τόσα χρόνια ποιος τους έβγαζε τους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ; Εμείς δεν ήμασταν;).
Και κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω και να ανανεώσουμε το ραντεβού μας για την επόμενη εβδομάδα.
Ακόμη κι αν έσφιξε το κρύο και οδεύουμε σιγά προς το χειμώνα, μπορούμε να χουμε πάντα καλοκαίρι στην ψυχή μας και να βλέπουμε τα πράγματα απ τη θετική τους πλευρά. Το λέει και το τραγούδι που ακολουθεί άλλωστε.
Πολλά φιλιά
