και φαγωμάρα στην Τουρκία για το ποιος «παρέδωσε» νησιά στην Ελλάδα… – Κεμαλιστές εναντίον Ερντογάν για τη δήλωσή του. Πόσο αληθινή όμως είναι η φαγωμάρα;; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς…
Ξαναβγήκε στο κουρμπέτι ο Ερντογάν, μετά από ένα μικρό ειδύλλιο με την Ελλάδα που κράτησε λίγες εβδομάδες. Και μαζί του και πολιτικοί της κεμαλικής αντιπολίτευσης, που τον κατηγορούν ότι παρέδωσε νησιά στην Ελλάδα. Σε κατάσταση παράκρουσης, για μια ακόμη φορά.
Όλοι χρησιοποιούν τη γνωστή ρητορική περί.. «ριγμένης» Τουρκίας. Αυτή τη φορά το (υποτιθέμενο) ρίξιμο η Τουρκία το έφαγε – κατά Ερντογάν – στη Συνθήκη της Λωζάννης (έτος υπογραφής αυτής το 1923, με την οποία συνθήκη τερματίστηκαν μια σειρά από γεγονότα που είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα ιστορικά, από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα).
Οι Τούρκοι γενικότερα και ο Ερντογάν ειδικότερα δεν ομιλούν ποτέ τυχαία. Ούτε επαναφέρουν ή ανακαλύπτουν (όπως σε αυτή την περίπτωση) θέματα. Αποδεδειγμένα λειτουργούν βάσει σχεδιασμών που έχουν βάθος δεκαετιών.
Πάντως λειτουργούν έτσι και κατά περίπτωση, εκτός σχεδίων, αφού εφαρμόζουν τη γνωστή τακτική της εξαγωγής προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Μετά από την ιστορία του Ιουλίου του 2016, που αλλάζει το πρόσωπο της Τουρκίας και την επιστρέφει δεκαετίες πίσω (με χουντικές αντιλήψεις, πογκρόμ κατά οποιουδήποτε δεν στηρίζει τον Ερντογάν αλλά και με το Ισλάμ να πρωτοστατεί), τα προβλήματα έχουν μεγαλώσει. Και χρειάζεται να εφευρεθεί μια κολλητική «ουσία» για να μην ξεχειλώσει τελείως το πράγμα.
Να θυμίσουμε μόνο ένα που είναι παρόμοιο και (σχετικά) πρόσφατο γεγονός – που αναφέρθηκε σε πολλά ελληνικά ΜΜΕ: πριν από περίπου ενάμισι χρόνο κυκλοφόρησε στην Τουρκία ένα άρθρο που υπέγραφε το κολλητάρι και σύμβουλος του Ερντογάν και πρόεδρος του τουρκικού ινστιτούτου «Τουρκία -21ος αιώνας». Η συγκεκριμένη άποψη είχε υιοθετηθεί και από τον Τούρκο ΥΠΕΞ μέσα στο κοινοβούλιο της χώρας του.
Οι Τούρκοι λοιπόν κάνουν ξεκάθαρη αναφορά σε 16 «απωλεσθέντα» νησιά του Αιγαίου που «βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή», κατονομάζοντάς τα, αλλά και στην αναγκαιότητα τα νησιά αυτά να διεκδικηθούν από την Τουρκία!!!
Φυσικά αυτή η ιστορία κρατάει δεκαετίες. Μόλις το 2008 οι Τούρκοι είχαν κάνει επίσημη διαμαρτυρία επειδή λέει παραβιάστηκε ο εναέριος χώρος τους από την Ελλάδα. Που;;; Με ποιον τρόπο;;;Ένα ελληνικό στρατιωτικό ελικόπτερο είχε πετάξει επάνω από το Φαρμακονήσι (που είναι θεμελιώδους σημασίας για την ελληνική παρουσία στο Αιγαίο) την τελευταία ημέρα του έτους. Και οι Τούρκοι αυτό το θεώρησαν ως παραβίαση και έστειλαν μάλιστα και νότα διαμαρτυρίας…!!!!
Το συγκεκριμένο ινστιτούτο είχε κάνει αναφορά και σε μια σειρά από συνθήκες που με το πέρασμα του χρόνου καθόρισαν την ελληνο-τουρκική μεθόριο. Μεταξύ αυτών και στη συνθήκη της Λοζάννης του 1923, στην οποία ο Ερντογάν πάλι αναφέρθηκε προχτές. Είχαν φτάσει δε σε σημείο να αμφισβητούν και πολλές άλλες συνθήκες, που ξεκινούν από τη συνθήκη ίδρυσης του Ελληνικού Κράτους του 1830 και φτάνουν μέχρι τη Συνθήκη του Παρισιού του 1947.
Επιστροφή στα τωρινά: Δεν είναι μόνο η ανάγκη να συσπειρωθούν οι μάζες γύρω από τον wonna-be σουλτάνο. Την εποχή αυτή γίνεται ένα σκληρό παζάρι (και ας μην το έχουμε αντιληφθεί οι περισσότεροι, λόγω των δικών μας προβλημάτων) για το Κυπριακό. Οι δηλώσεις διαφόρων ότι το Κυπριακό είναι κοντά στη λύση του δεν είναι τυχαίες. Και η Τουρκία, που από το 1974 έχει εισβάλει στην Κύπρο και με τα κατοχικά της στρατεύματα διοικεί το μισό νησί θέλει να εισπράξει όσο περισσότερα μπορεί, σε όλα τα επίπεδα.
Υπάρχει επίσης το θέμα των ενεργειακών «οδών». Και εκεί οι Τούρκοι επιδιώκουν να παίξουν χοντρό παιχνίδι. Γνωρίζουν πολύ καλά τη σημασία της γεωγραφικής τους θέσης και προσπαθούν (ενίοτε τα καταφέρνουν άριστα) να την εκμεταλλευτούν.
Φυσικά, να μην ξεχνάμε τις αμερικάνικες εκλογές, που είναι να γίνουν σε καμιά 40αριά ημέρες. Το τούρκικο λόμπυ στις ΗΠΑ είναι δραστήριο και ισχυρό. Οι γείτονες δεν έχουν αυτό που στην Ελλάδα λέμε «ομογένεια» αλλά έχουν πολλούς ισχυρούς φίλους (που τους ταΐζουν, χρόνια τώρα).
Και φυσικά έχουμε και το προσφυγικό, μέσα από το οποίο οι Τούρκοι προσπαθούν να κερδίσουν όσα περισσότερα γίνεται (στο παζάρι τους με τη διεθνή κοινότητα και κυρίως με τους Ευρωπαίους), σε κάθε επίπεδο.