Στην Ελλάδα έχουμε μια από τις καλλίτερες δημοκρατίες καθώς οι Έλληνες αγαπούν πολύ αυτό το είδος του πολιτεύματος και πολλούς αγώνες κάνουν για να το έχουν, αλλά δυστυχώς αρκετοί πολλούς κόπους καταβάλλουν για να το χαλάσουν.
Τα παλιά τα χρόνια τα πάντα εκπορεύονταν από τον άρχοντα . Στη σημερινή όμως εποχή ανώτατος άρχοντας είναι ο λαός, γιατί αυτός με την ψήφο του διορίζει ή παύει τους άρχοντες.
Άρα το ερώτημα πέφτει στον λαό και ο ψηφοφόρος καλείται να απαντήσει για κάθε πράγμα που αφορά τον εαυτό του. Είτε για ένα προσωρινό και ασήμαντο προσωπικό του μικροσυμφέρον, είτε για το χατήρι κάποιου επιτήδειου που του κάνει τον φίλο.
Ο ψηφοφόρος λοιπόν καλείται να συνδράμει με την ψήφο του για να καλυτερέψει η διοίκηση και αυτός με το μικροσκεπτικό του μικρορουσφετιού ψηφίζει να χειροτερέψει η διοίκηση ή στην καλλίτερη περίπτωση να μείνει στα ίδια.
Εκτός από το λαό όμως τις εκλογές στολίζουν και χρυσοπληρωμένα πομπώδη πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα που αρκετές φορές ταιριάζουν στις κοσμογονίες: “ ο λαός θα δώσει την λύση”, ή “ο λαός θα αποφανθεί” και όταν φτάσουν τα αποτελέσματα αμέσως αλλάζουν τα πρωτοσέλιδα ξεχνούν το λαό και προσαρμόζονται με αυτόν που έχει καβαλικέψει στην εξουσία.
Ο τρόπος που πρέπει να διοικηθεί ένας λαός αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ανθρώπου. Γιατί εξαρτάται από αυτό εάν το δικαίωμα της τιμής, της περιουσίας, της ευτυχίας, της δουλειάς και της ισότητας θα είναι κτήμα δικό του ή θα το ορίζουν άλλοι, και κυρίως αυτοί που είτε νομίζουν είτε πραγματικά ορίζουν τα πάντα με τα πρωτοσέλιδα και εδώ και αρκετά χρόνια και με τις δημοσκοπήσεις.
– Τί συμβαίνει δηλαδή;
Πάρε ψήφο – δώσε ρουσφέτι. Μια παράδοξη δοσοληψία με ξένα πράγματα μεταξύ των ιδίων προσώπων. Είναι αδιάφορο για τον κύριο “ανέκαθεν” ποιος βρίσκεται στον βουλευτικό ή δημαρχιακό θώκο. Γιατί αυτός την πολιτική την εννοεί όχι ως συνεργασία γύρω από το δημόσιο συμφέρον αλλά ως ιδιωτική συμφωνία μακράς διαρκείας όπως τα παλιά τα χρόνια έκαμαν συμφωνίες στα ζωοπάζαρα.
Ο κ. “ανέκαθεν” καθ’ όλη την διάρκεια της τετραετίας και πενταετίας τώρα για τους δήμους, έχει λαμβάνειν μη εξαιρουμένων ακόμα και των εορτών. Ο κ. “ανέκαθεν” συνήθως δεν δουλεύει γιατί η πραγματική του δουλειά είναι να μας δουλεύει όλους και να πληρώνεται κιόλας γι αυτό, είτε από τον κρατικό, είτε από τον δημοτικό κορβανά.
Ο κ. “ανέκαθεν” είναι οπαδός του “εφ’άπαξ”. Είναι αφοσιωμένος στα καλά κέρδη του επαγγέλματος και αγαπάει τις “ευκαιρίες” για να τα αυξάνει. Τα δημόσια πράγματα, το δημόσιο συμφέρον δεν τον ενδιαφέρει. Οι κάθε είδους εκλογές είναι, και στην επαρχία κυρίως οι τοπικές εκλογές (δημοτικές, νομαρχιακές κ.λ.π) είναι μια καλή ευκαιρία για ένα γερό πήδημα παραπάνω από το μονότονο “επαγγελματικό” εισόδημα.
Για όσους υποψήφιους υποκύπτουν στον κ. “ανέκαθεν” η συμφωνία κλείνει. Και κλείνει μονομερώς. Μάρτυρες δεν χρειάζονται. Ούτε θα σε αδικήσω ούτε θα με αδικήσεις. Τώρα πως μπορεί να γίνει αυτό όταν κλείνει ή προσπαθεί να κλείσει πανομοιότυπες συμφωνίες με όλους τους υποψήφιους, μόνον ο κ. “ανέκαθεν” το γνωρίζει, καθώς οι άλλοι το αντιλαμβάνονται μετά τις εκλογές.
Γιατί και μετά τις εκλογές ισχύει το δόγμα των “εφ’άπαξ”. Μόλις “ξεστρατίσει” ο εκλεγμένος που προεκλογικά είχε κλείσει “συμφωνία” χτυπάει το καμπανάκι ο κ. “ανέκαθεν”. Το χειρότερο είναι για τον υποψήφιο δήμαρχο, νομάρχη κλπ. που τράβηξε μπροστά χωρίς συμφωνία με τον περισπούδαστο αναλυτή των τοπικών πραγμάτων. Τότε ο ανέκαθεν αναλυτής και τι δεν βλέπει στην λειτουργία του εκλεγμένου, μέχρι ο εκλεγμένος να βάλει το χέρι στο δημόσιο ταμείο για να “διορθώσει” αυτόματα “τα λάθη του “ και να αρχίσουν οι ύμνοι για το πόσο καλό δήμαρχο ή νομάρχη έχει ο τόπος.
Βέβαια ένας τέτοιος ενδοτικός δήμαρχος πρέπει να γνωρίζει πως “ό,τι δωρίζει ή μοίρα σε ανταλλαγή ευτελών υπηρεσιών, φέρνει επάνω του την τιμή του κόστους” γιατί κάποτε τα λεφτά των άλλων -ακόμα και του δημοσίου- τελειώνουν και οι επιδοτούμενοι αναλυτές μεταναστεύουν, ιδίως όταν οι “επιδοτούμενοι” είναι αιθεροβάτες “ιδεολόγοι” με μαεστρία στην υποκρισία και το ψέμα.
Τάσος Τασιόπουλος
Παναγιώτης Μαργαρίτης
ΥΓ.1 Το ότι ένας δήμαρχος σε ειδικά ζητήματα ορίζει εξειδικευμένα εισηγητές είναι νίκη. Σε μια συγκεκριμένη περίπτωση ο Κιρκιλιανίδης ως συμμετέχων στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο με την αντιπολίτευση γνωρίζει άριστα όσα θέματα έρχονται από το παρελθόν άρα σωστά επελέγει ως εισηγητής και άριστα έπραξε η πλειοψηφία που ακολούθησε την εισήγησή του. Όλα τα άλλα είναι πονηρά άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
ΥΓ.2 Με ανώνυμους καραγκιόζηδες κανένας δεν ασχολείται. Μόνο σε επώνυμους δίνουν ανασάτια οι “κυανόκρανοι” και δεν συνάπτουν ιδιωτικές συμφωνίες γιατί φρονούν ότι υπερασπίζονται το δημοτικό συμφέρον.
ΥΓ.3 Είναι βέβαιο πώς ο κορνάρων τον Γκυρίνη – για τους γνωστούς λόγους- να βλέπει «πολυεπίπεδη κατάρρευση».
Αφού δεν κουνιέται ούτε φύλλο στο περίπτερο κάτι πρέπει να κάνει. Όμως τους κυανόκρανους γιατί τους ανακατεύει ?