Σε μια νέα φάση φαίνεται πως μπαίνουν η Οικονομία και οι σχέσεις μας με τους «δανειστές». Το νέο έχει να κάνει με την παράμετρο που ονομάζεται «χρέος και τρόπος αντιμετώπισής του».
Από τη μια βρίσκονται οι Αμερικανοί (με τους οποίους η Κυβέρνηση Τσίπρα έχει στενές σχέσεις, ίσως και πιο στενές από όσο μπορούμε να φανταστούμε). Από την άλλη οι Γερμανοί (οι οποίοι έχουν στυλώσει τα πόδια και δια του Σόιμπλε διαλαλούν παντού πως η ελάφρυνση του χρέους δεν πρόκειται να γίνει, ούτε καν να συζητηθεί την εποχή αυτή).
Μόλις χθες (13/5) ο Τζακ Λιού, ο αμερικανός υπουργός των Οικονομικών, μιλώντας σε δημοσιογράφους ανέφερε ότι η μείωση του χρέους είναι απαραίτητη και πως «η ώρα για να γίνει αυτό είναι τώρα, δε θα πρέπει να αναβληθεί».
Να σημειωθεί πως μέσα στο επόμενο 10ήμερο έχουν να γίνουν πολλά: η σύνοδος της G7 (στις 20-21 Μαΐου), το Eurogroup (24 Μαΐου), η ψήφιση άμεσα στην ελληνική Βουλή 17 προαπαιτούμενων δράσεων.
Όσο για το μέλλον εντός χώρας, θα δούμε αυτόν τον μηχανισμό αυτόματης ενεργοποίησης μέτρων σε
περίπτωση απόκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους αλλά και τη θεσμοθέτηση του νέου ταμείου αποκρατικοποιήσεων (που θα έχει 5 μέλη στο ΔΣ – τρεις Έλληνες και δυο Ευρωπαίους) και θα αλωνίζει ανεξέλεγκτο.
Στο βάθος, για να έχουμε όλο το κάδρο: το τυράκι των 10 δις που υποτίθεται πως θα πάρει η Ελλάδα αν συμμορφωθεί με τα παραπάνω (τα οποία όλοι παραδέχονται πως ανήκουν εκ των πραγμάτων στην Ελλάδα, είναι δικά της, αλλά τα παρακρατούν με τις γνωστές νταβτζήδικες μεθόδους διεθνούς επιπέδου εδώ και πολύ καιρό) αλλά και ο φόβος όλων για το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος (που κάνει την αποσαρθρωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση να τρέμει).
Άρα;; Άρα πάλι στη μέση εμείς και όπως λέει και το ρητόν, “Κι από ‘δω Καλαμαριά, κι από ΄κει Καλαμαριά….”