Την ώρα που γίνονται συσκέψεις (τις οποίες συγκαλούν όχι η ίδια η ΕΕ αλλά χώρες της κεντρικής Ευρώπης – και δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο), εμείς μένουμε σε διαβήματα αλλά και σε αναφορές για σκληρά μέτρα κατά όσων γειτόνων κλείνουν τα σύνορά τους (άρα και τους τρόπους φυγής των προσφύγων προς τις χώρες που στην πραγματικότητα θέλουν να φτάσουν οι περισσότεροι εξ’ αυτών).
Η δύσκολη κατάσταση επιτείνεται ακόμη περισσότερο από τη στάση των Τούρκων, μέσα στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία προέβαλλε τις παράλογες και παράνομες διεκδικήσεις της φθάνοντας στο σημείο να ζητήσει να διεξάγονται οι επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ ανατολικά του 25ου μεσημβρινού και δυτικά των ελληνικών νησιών του Αιγαίου! Θέτουν ακόμα θέμα αποστρατικοποιημένων νησιών, γκρίζων ζωνών και άλλες αβάσιμες διεκδικήσεις.
Άντε να δούμε πότε επιτέλους θα το πάρουμε είδηση πως είμαστε μόνοι και πότε θα ξεκινήσουμε να πιέζουμε προς κάθε κατεύθυνση και με τα όποια «όπλα» μας έχουν ακόμη απομείνει.
Για την ώρα διαθέτουμε (ακόμη) το δικαίωμα της αρνησικυρίας (veto) εντός της ΕΕ ενώ η γεωγραφική μας θέση μας επιτρέπει να κάνουμε μέχρι και «εκβιαστικές» ενέργειες προς χώρες της Βαλκανικής που είναι περίκλειστες και βασίζουν πολλές από τις εισαγωγές τους σε ελληνικά λιμάνια.
Αν κάποιοι επιμένουν να λογαριάζουν και να συσκέπτονται χωρίς τον άμεσα ενδιαφερόμενο, που είναι η Ελλάδα με την εκρηκτική κατάσταση με τις προσφυγικές ροές, ίσως θα πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να ξεχάσουμε τις… αστικές και διπλωματικές ευγένειες και να πιέσουμε. Γιατί το πρόβλημα επιτάθηκε όχι μόνο λόγω των ανεπαρκειών μας σε πολλούς τομείς, αλλά και επειδή κάποιοι δεν βοηθάνε ενώ θα έπρεπε επειδή το συμφώνησαν ή ενώ είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν…