Ανακλήσεις πρεσβευτών (η Ελλάδα ανακάλεσε για διαβουλεύσεις από τη Βιέννη την πρέσβειρά της), φράχτες, επαναφορά συνοριακών ελέγχων (μόλις σήμερα το Βέλγιο αποφάσισε να επαναφέρει τους προσωρινά ελέγχους στα σύνορά του με τη Γαλλία), τεταμένες σχέσεις και μπηχτές.
Αυτή είναι η κατάσταση στην ΕΕ, που δυστυχώς ξηλώνεται σε καθημερινή βάση και κάθε άλλο παρά «ένωση» θυμίζει.
Μια ιστορία που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αυτή της ένωσης των κρατών της Ευρώπης, μια ιστορία που διευρύνθηκε από το 1989 και μετά και στα ανατολικά, δυστυχώς τείνει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Για πολλούς και διάφορους λόγους και με αφορμή το προσφυγικό (αφορμή γιατί οι λόγοι θα είναι πολλοί – με κυριότερο την προσπάθεια η Ένωση να προχωρήσει «από επάνω προς τα κάτω» και με βασικό άξονα και προτεραιότητα τον τραπεζικό τομέα και το νόμισμα-φετίχ που δεν πρέπει να το πειράξει ουδείς).
Αν την Ένωση δεν την αντιληφθεί ο κάθε Ευρωπαίος – από την Κύπρο και τη Γαύδο μέχρι την Ιρλανδία κι από την Πορτογαλία μέχρι τη Βαλτική – ως δική του, τότε δεν υπάρχει ελπίδα και αύριο.
Δυστυχώς όμως αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, ή τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που οι ηγέτες της ΕΕ και των χωρών μελών αποφασίσουν να την καταστήσουν μια πραγματικότητα που θα βοηθά στην καθημερινότητά του τον Ευρωπαίο, θα του δίδει σιγουριά για το αύριο και δεν θα είναι υποχείριο τραπεζών, οίκων, πολυεθνικών και μεγάλων συμφερόντων και σκακιέρα εθνικών επιδιώξεων και συμφερόντων…