Μεγάλος σαματάς στη Βουλή με την τροπολογία για τα κανάλια και τους όρους με τους οποίους αυτά θα λαμβάνουν άδειες ώστε να φτάνουν στους δέκτες μας (λες και άλλα προβλήματα δεν έχει αυτή η έρμη χώρα!).
Πολύς λόγος και άπειρες λέξεις έχουν γραφεί για ένα θέμα το οποίο 1) θα έπρεπε να έχει λυθεί εδώ και χρόνια, από το 1989 που πρωτοξεκίνησαν να εκπέμπουν 2) θα έπρεπε να «αφεθεί» ελεύθερο όσον αφορά τον αριθμό τους αλλά υπό στενό μαρκάρισμα όσον αφορά το περιεχόμενο των εκπεμπόμενων προγραμμάτων.
Δυστυχώς ή ευτυχώς – όπως το δει κανείς! – ζούμε σε μια κοινωνία καταναλωτική και καπιταλιστική.
Τα κανάλια είναι εμπορικές επιχειρήσεις. Και ως τέτοιες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Υπάρχει κομμάτι από την «πίτα»; Θα μείνουν εν ζωή. Δεν υπάρχει; Θα κλείσουν. Τόσοι μικρομεσαίοι έκλεισαν και κανενός το αυτί δεν ίδρωσε!
Όσο για τον αριθμό τους; Όσα κι αν είναι σε λειτουργία, μόνο αν υπάρχει στενός έλεγχος θα εξαλειφθούν τα μαύρα και στο τέλος θα μείνουν στις οθόνες μας αυτοί που δεν θα τους απορρίψει η αγορά και οι τηλεθεατές.
Και φυσικά, όσοι μείνουν να πληρώνουν το ακριβές αντίτιμο (χωρίς σκόντα και αναβολές) για τη χρήση των δημόσιων συχνοτήτων.
Όσο για τα προγράμματα; Δευτερευόντως σε αυτό θα πρέπει να γίνει το πραγματικό ξεκαθάρισμα, με κάποιο σοβαρό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο που θα εξετάζει και τα οικονομικά αλλά και τα εκπεμπόμενα προγράμματα. Να μπει πλαφόν σε ελληνικό πρόγραμμα και ξένο, σε εσωτερικές και εξωτερικές παραγωγές, στην αναλογία ψυχαγωγίας/ενημέρωσης/επιμόρφωσης/διαφήμισης.
Αν ξεκινήσουν να βλέπουν αυτά οι επαΐοντες, τότε και εμείς θα ξεκινήσουμε να βλέπουμε ποιοτική τηλεόραση και όχι το σημερινό γελοίο τηλεοπτικό προϊόν γιαλαντζί τηλεοπτικών επιχειρήσεων (που βοηθάνε τις άλλες επιχειρήσεις που έχουν οι ιδιοκτήτες τους) ή που πουλάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ μασαζοκορσέδες…