Ευήθης, -ης, ευήθες
{ευήθ-θους | -εις (ουδ. –η} (λογ.): αυτός που χαρακτηρίζεται από υπερβολική αφέλεια και αγαθότητα, που διακρίνεται για την ευπιστία και την ανοησία του.
ΣΥΝ: αγαθός, αγαθιάρης, αφελής, απλοϊκός εύπιστος, μωρός, μωρόπιστος, χαζός ανόητος
ΑΝΤ: έξυπνος, πονηρός, αετός – Ευήθως επιρρ. Ευήθεια (η) [αρχ.]
[ΕΤΥΜ.: αρχ. αρχική σημ. «καλόκαρδος, ενάρετος», < εὐ + ήθης < ήθος. Η σημερινή μειωτική σημασία είναι ήδη αρχ.]
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Β΄ έκδοση, Γ΄ ανατύπωση 2006 εμπλουτισμένη – σελίδα 687
Κατηγορίες