Κάποια στιγμή – όσο πιο σύντομα, τόσο το καλύτερο – θα πρέπει να ανοίξει στην Ελλάδα μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με το πόσο συμφέρει η παραμονή της χώρας στο ευρώ ή όχι αλλά και με τον τρόπο που θα βγούμε όσο πιο ομαλά γίνεται από αυτό.
Ίσως να είναι αργά και η ευκαιρία (όπως και ο χρόνος) να έχει παρέλθει. Γιατί η κουβέντα για το θέμα θα έπρεπε να έχει ανοίξει πολύ καιρό πριν, κάπου εκεί κοντά στις αρχές του 2010.
Η παγκόσμια «κρίση» (που στην ουσία της δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια κρίση χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που διαχειρίζονταν ασύλληπτα ποσά με ίδιον όφελος και ευθύνες και που τελικά τη φόρτωσαν εντέχνως στα κράτη) μετρούσε ήδη ενάμιση χρόνο. Το πώς τα ιδιωτικά χρέη και αστοχίες μετατράπηκαν σε κρατικά στην Ελλάδα είναι γνωστό, αλλά δυστυχώς ακόμη δεν έχει απασχολήσει κανέναν αυτή η μετατροπή, ώστε να καταλογιστούν οι κάθε είδους ευθύνες.
Στους μήνες που ακολούθησαν το ένα έφερε το άλλο.
Έτσι από το «θεωρητικό» εκατομμύρια Έλληνες πέρασαν στο «πρακτικό» κομμάτι της υπόθεσης. Περάσαμε στα Μνημόνια και μέσα από αυτά στη σημερινή κατάσταση: η χώρα βρίσκεται υπό ομηρία και επιτήρηση και σε διαρκή ύφεση που δεν πρόκειται να σταματήσει, παρά τα όσα μας λένε και τα χρονικά περιθώρια που θέτουν.
Μέσα μέσα από διάφορα στάδια, μετά από πολλές κυβερνήσεις (υπηρεσιακές, κοινής αποδοχής, συνασπισμού κλπ), από δημοψήφισμα, από πειραματισμούς των «δανειστών» αλλά και ανεπανάληπτη φοροεπιδρομή, από το 2010 και μετά καταλήξαμε στα εξής:
• οι κάτοικοι αυτής της γωνιάς της Ευρώπης αντιμετωπίζονται ως πειραματόζωα για να κάνουν κάποιοι πειράματα στην οικονομία, στην κοινωνία, στα εργασιακά και γενικά σε κάθε τομέα της ζωής,
• το χρέος αντί να μειώνεται αυξάνεται,
• η ύφεση στην οικονομία δεν λέει να υποχωρήσει,
• οι πωλήσεις των φιλέτων της δημόσιας περιουσίας δίνουν και παίρνουν (με διάφορες κυβερνήσεις),
• οι τράπεζες (που έχουν λάβει άπειρο χρήμα ως «στήριξη») εξακολουθούν να έχουν προβλήματα,
• τα ΜΜΕ των θαλασσοδανείων και της διαπλοκής αντί να ενημερώνουν αποπροσανατολίζουν και στρέφουν το δημόσιο ενδιαφέρον σε πράγματα που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον,
• τα κόμματα και οι πολιτικοί εμμένουν (σε σημείο που είναι να αναρωτιέται κάποιος τι ακριβώς επιδιώκουν) σε πολιτικές που αποδεδειγμένα καταστρέφουν τη χώρα και τους πολίτες της. Εξακολουθούν να υποστηρίζουν το «ευρώ και Ευρώπη πάση θυσία», τη στιγμή που η ίδια η Ευρώπη μας έχει απειλήσει, μας έχει εκβιάσει, μας έχει κλείσει τις πόρτες αλλά κυρίως τη στιγμή που η Ευρώπη έχει πάψει πλέον να είναι η Ευρώπη που όλοι θα θέλαμε.
Δεδομένων των παραπάνω (και πολλών άλλων), καιρός είναι να ξεκινήσει κάποτε μια συζήτηση για το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αφού τόσο το πρόβλημα όσο και η λύση στο ελληνικό δράμα ακούει στο όνομα «ευρώ».
Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρώ δεν είναι αλληλένδετα με τον τρόπο που μας τα παρουσιάζουν. Είναι δυο ξεχωριστά πράγματα και κάποτε αυτό θα πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν θα είμαστε οι μόνοι εντός ΕΕ αλλά εκτός ευρωζώνης. Ίσως να είμαστε οι μόνοι τόσο κατεστραμμένοι. Αλλά πάλι, η ευρωζώνη φταίει για αυτή την καταστροφή; Φυσικά και όχι. Δεν φταίει μόνο το νόμισμα, που από όχημα έχει γίνει φετίχ και αυτοσκοπός.
Φταίνε αυτοί που μας έβαλαν με το στανιό στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης ενώ δεν μπορούσαμε να σταθούμε εκεί μέσα. Φταίνε επίσης αυτοί που μας κρατάνε σε αυτό το κλαμπ, ενώ είναι πασιφανές πως εντός ευρώ η χώρα δεν πρόκειται να σηκώσει ΠΟΤΕ κεφάλι.
Αφού χάθηκαν τουλάχιστον 2 ευκαιρίες να αποχωρήσουμε (ή έστω να απειλήσουμε πως θα αποχωρούσαμε, μήπως και κερδίσουμε τίποτε καλύτερο από αυτά που πήραμε κάνοντας πίσω συνεχώς), δυο ευκαιρίες που είχαν χρονική διαφορά 5 ετών η μια από την άλλη, πλέον θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση πως η μόνη λύση είναι αυτή. Μια αποχώρηση, μια έξοδος μέσα από έναν δρόμο που θα επιλέξουμε εμείς και δεν θα μας τον επιβάλλουν οι άλλοι.
Γιατί την έξοδο θα μας τη δείξουν, πάλι έχουν ξαναρχίσει να επαναφέρουν ένα ενδεχόμενο που ποτέ δεν ξέχασαν και πάντα έχουν στο νου τους. Μια ματιά στα διεθνή πρωτοσέλιδα των τελευταίων ημερών αρκεί για να το επιβεβαιώσουμε.
Πρέπει λοιπόν σιγά-σιγά να το σκεφτόμαστε σοβαρά το ενδεχόμενο εξόδου. Συζητώντας όχι μόνο για τον χρόνο αλλά και για τον τρόπο. Γιατί θα πρέπει να πάρουμε πίσω και όλα αυτά που τόσο δύσκολα αποκτήθηκαν και που τόσο εύκολα και φτηνά δόθηκαν.
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, θα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να συζητάμε αυτό το ενδεχόμενο που πάλι επανέρχεται (μέσα από άρθρα που αντικατοπτρίζουν τις προθέσεις τους) στην επικαιρότητα…