3 Δεκέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (International Day of Persons with Disabilities) καθιερώθηκε το 1992 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ. Μια μέρα με πολύ θεωρία, πολλές συμβουλές, ατελείωτες δικαιολογίες, με συναισθήματα οίκτου, θυμού, πικρίας, με προβληματισμό, υποσχέσεις, αλλά και με μαθήματα ζωής, θαυμασμού και τόνωσης των αξιών που σιγά σιγά μέσα από την κρίση που βιώνουμε αρχίζουμε να τα ξαναψαχουλεύουμε.
Τα άτομα με αναπηρία είναι αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας μας. Από στοιχεία της παγκόσμιας οργάνωσης υγείας (Π.Ο.Υ.) και των επίσημων φορέων του κράτους, στην Ελλάδα, ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία, υπολογίζεται γύρω στο 1 εκατομμύριο.
Κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί άτρωτος από το ενδεχόμενο ελάττωσης των δυνατοτήτων του, μόνιμα η προσωρινά, από ασθένεια-τραυματισμό-ατυχήματος ή κακών συνθηκών διαβίωσης.
Η Υγεία, εξάλλου, είναι ένα αγαθό (το πιο πολύτιμο αγαθό μάλλον), το όποιο πολύ εύκολα μπορεί να χαθεί.
Η αναπηρία είναι άμεσα συνυφασμένη με το περιβάλλον. Άτομα «ανάπηρα» σε ένα περιβάλλον μπορεί να μην είναι «ανάπηρα» σε ένα άλλο περιβάλλον. Ένας τυφλός είναι τυφλός, όταν εμείς δεν του δίνουμε τη δυνατότητα να «δει» με τα χέρια, ή με τα αυτιά του. Ένας κωφός, είναι κωφός όταν εμείς δεν του δίνουμε τη δυνατότητα να ακούσει με τα μάτια ή με την ποικιλία αισθητηριακών ερεθισμάτων. Ένα άτομο με κινητικά προβλήματα, νιώθει αδύναμο, όταν εμείς δεν έχουμε φροντίσει να του παρέχουμε την καλύτερη δυνατή πρόσβαση. Ένα παιδί με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, θα νιώσει κι αυτό αδύναμο όταν ο εκπαιδευτικός δεν έχει βρει τις μεθόδους εκείνες που θα το κάνουν να μάθει με διαφορετικό τρόπο, με το δικό του τρόπο, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι μπορεί να μάθει.
Ο αποκλεισμός, το κύρος των ατόμων με αναπηρία, καθώς και η έλλειψη ίσων ευκαιριών είναι βαθιά ριζωμένα στους θεσμούς και τα κοινωνικά πρότυπα που τους περιβάλλουν. Είναι πράγματα που έχουν να κάνουν με την κουλτούρα και όχι με την Φύση.
Η ημέρα αυτή έρχεται ώστε να μας θυμίσει και να μας υποδείξει ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας και η συμπεριφορά μας τις υπόλοιπες 364 μέρες του έτους. Όχι οίκτος, όχι λύπηση (άσχημες και βαριές λέξεις), παρά μόνο καθημερινή μάχη, καθημερινός αγώνας να αποδείξουμε ότι η διαφορετικότητα δεν είναι αναπηρία.
Ως εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής, καθημερινά ζω με τη διαφορετικότητα. Και οφείλω να ομολογήσω, πως είναι μια κατάσταση, από την οποία μόνο να πάρουμε μπορούμε πράγματα. Κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που βιώνουμε τη διαφορετικότητα ως μια διαδραστική κατάσταση είναι και μια καινούρια εικόνα και μια άλλη όψη του κόσμου. Το λάθος παύει να είναι λάθος και δεν είναι παρά μόνο ένας διαφορετικός δρόμος για το σωστό. Τα κάθε είδους εμπόδια, δεν είναι πλέον εμπόδια, αλλά καθρέφτες μέσα από τους οποίους βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, από μια άλλη οπτική γωνία, η οποία δεν ξέρουμε πόσο όμορφη είναι παρά μόνο όταν δώσουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να την εξερευνήσει.
Μενέλαος Α. Τρομπούκης
Δάσκαλος Ειδικής Αγωγής
Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρειας