Αίφνης ο Υπουργός Παιδείας πιστός στη λογική της «πρώτη φορά Αριστερά» που άλλα λέμε και άλλα κάνουμε, που βαφτίζουμε την τρόικα «θεσμούς», το μνημόνιο «καλύτερη συμφωνία», τον Ολαντρέου «πιστό και καλό φίλο της Ελλάδας». Που ευχαριστούμε δις, τρις και τετράκις (μέχρι τώρα) τους «φονιάδες των λαών, Αμερικανούς» που μας γλίτωσαν από την ασύντακτη χρεοκοπία (κάτι ξέρουν βέβαια αυτοί καθώς και οι Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Γκαλμπρέιθ και σία που έκαναν ατέλειωτες δηλώσεις για το πώς πρέπει να λειτουργεί η Ευρώπη), δηλώνει ευθαρσώς, ότι δεν αναγνωρίζει την γενοκτονία που υπέστη ο ποντιακός Ελληνισμός από την κυβέρνηση των Νεότουρκων.
Η στάση του βέβαια είναι φυσιολογική καθώς αντίστοιχες πεποιθήσεις έχουν τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Πριν από περίπου δύο χρόνια, ο κ. Θεοδωρίδης γνωστό στέλεχος του συγκεκριμένου κόμματος αποκαλούσε τα Ίμια «Καρντάκ» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αναφερόμενος στο ποντιακό ζήτημα, υποστήριξε πως δεν υπήρξε ποτέ ποντιακή γενοκτονία και πως το ελληνικό κράτος, κακώς αξιώνει την αναγνώριση της σε διεθνές επίπεδο. Αρθρογραφούσε μάλιστα στην Αυγή, της οποίας διευθυντής ήταν ο κ. Φίλης.
Βέβαια είναι γνωστές οι «προοδευτικές» ιδέες των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος σε θέματα όπως το «μακεδονικό» , τα Ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό κ.α. και φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει και να υποστηρίζει ότι θέλει. Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι δηλώσεις γίνονται από Υπουργό και μάλιστα της Παιδείας και αυτές γίνονται πρωτοσέλιδα στις τουρκικές εφημερίδες.
Εμείς βέβαια, όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες έχουμε χρέος να αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια και να αποδώσουμε δικαιοσύνη για τις 353 .000 των Ελλήνων Ποντίων και όλων των Ελλήνων Μικρασιατών που σφαγιάστηκαν και εξοντώθηκαν. Αυτή πρέπει να είναι η πολιτική του ελληνικού κράτους ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.
Δυστυχώς η εκδοχή αυτή της Αριστεράς εκφράζει τις ιδέες του ανθρωπισμού a la carte και αναγνωρίζει γενοκτονίες που συνετελέστηκαν στην ιστορία, πλήν αυτής των Ποντίων. Ο ρόλος της πλέον είναι θεσμικός και οφείλει να καταλάβει πως ότι λένε τα στελέχη της έχει άλλη (πολλή μεγαλύτερη) βαρύτητα.
Εδώ όμως προκύπτει ένα ιδιαιτέρως σοβαρό ζήτημα καθώς υπάρχουν νομικά ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας. Ας κάνουμε την καθιερωμένη βουτιά στο παρελθόν για να αντλήσουμε χρήσιμα στοιχεία που θα μας βοηθήσουν αποφασιστικά να ερμηνεύσουμε το παρόν.
Πριν από τον όρο “Γενοκτονία” υπήρχε ο όρος “Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας”. Έτσι αυτοί που κατηγορούνταν για γενοκτονία καλύπτονταν από το νομικό όρο “nullum crimen nulla poena sine lege”, δηλαδή δίχως προϊσχύοντα νόμο δεν υπάρχει έγκλημα ούτε ποινή.
Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη και έτσι δεν μπορούσε να υπάρξει καταδίκη. Έτσι μετά τα εγκλήματα των αρχών του 20ου αιώνα έχουμε στις 9 Δεκεμβρίου του 1948 τη διακήρυξη του ΟΗΕ με την οποία ως γενοκτονία καλείται «μια από τις ακόλουθες πράξεις που λαμβάνει χώρα με στόχο την ηθελημένη καταστροφή ή τον αφανισμό ενός μέρους ή μιας ολόκληρης εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ανθρώπων:
• Την δολοφονία μελών της ομάδας αυτής
• Την πρόκληση σοβαρών σωματικών ή ψυχολογικών τραυμάτων σε μέλη της ομάδας
• Την ηθελημένη επέμβαση στις συνθήκες ζωής των ομάδων αυτών, με στόχο τον φυσικό αφανισμό τους
• Την επιβολή μέτρων με στόχο τον εμποδισμό των γεννήσεων εντός της ομάδας αυτής
• Την βίαιη μετατόπιση παιδιών από την ομάδα αυτή σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων».
Ενώ από την άλλη ο επίσημος ορισμός που δίνουν τα Ηνωμένα Έθνη για την εθνοκάθαρση είναι «το να καταστήσει κάποιος μια περιοχή εθνικά ομογενοποιημένη, χρησιμοποιώντας μέσα όπως τη βία και τον φόβο, προκειμένου να διώξει από την περιοχή εκείνους τους πληθυσμούς που ανήκουν σε μια άλλη εθνική ή φυλετική ομάδα».
Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα πως όρος «γενοκτονία» είναι ένας νομικός όρος που εντάχθηκε στη διεθνή νομολογία το 1948, ενώ ο όρος «εθνοκάθαρση» είναι ένας κοινός όρος χωρίς νομική αναγνώριση που περιγράφει συμπεριφορές και πρακτικές.
Τα όρια λοιπόν ανάμεσα στους δύο όρους είναι δυσδιάκριτα και λεπτά, αλλά από νομικής πλευράς ο ένας όρος, η «γενοκτονία», συνιστά συγκεκριμένο έγκλημα του διεθνούς ποινικού δικαίου, ενώ ο όρος «εθνοκάθαρση» δεν έχει λάβει ακόμη μια ρητή νομική αναγνώριση.
Μήπως αυτό θέλει η Κυβέρνηση να κάνει; Ένα καλό δωράκι στους καλούς γείτονες, που βέβαια δεν ξέχασαν ουδόλως την τακτική των προγόνων τους, ενόψει της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στην Τουρκία;
Αλλά αυτό, αν είναι έτσι ,πόσο απέχει από την απεμπόληση του δικαιώματος αυτών των ανθρώπων να απαιτούν δικαίωση; Πόσο απέχει από την προδοσία;. Πώς γίνεται αυτοί που κατηγορούν χρόνια όλους τους κυβερνήσαντες για ολιγωρία ή και προδοσία όσον αφορά το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις να έχουν τώρα αυτή τη στάση; Το «ala carte» τα περιλαμβάνει φαίνεται όλα.
Ας αναφέρουμε τώρα ορισμένα στοιχεία από μαρτυρίες και έγγραφα ξένων κυρίως διπλωματών εκείνης της εποχής για να δούμε το μέγεθος της εγκληματικής εκείνης τακτικής των Τούρκων.
Ο Υπουργός εξωτερικών της Αυστρίας σε έγγραφο προς τα Βερολίνο αναφέρει: «Η πολιτική των Τούρκων είναι μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του Ελληνικού στοιχείου να εξοντώσει τους Έλληνες ως εχθρούς του κράτους ,όπως πριν τους Αρμένιους,. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών , δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης απ’ τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας , ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα . Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζομένων λεηλατούνται από τα τουρκικά τάγματα τιμωρίας ή καίονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα τα οποία εις τους διωγμούς των Αρμενίων ευρίσκοντο εις ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον των Ελλήνων».
Ο Κβιατόφσκι , ο Αυστριακός πρόξενος στη Σαμψούντα το Νοέμβρη του 1916 γράφει στην Κυβέρνησή του: « Στις 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους μου είπε ο Ραφέτ Μπέης: «Με τους Έλληνες πρέπει να ξεκαθαρίσουμε όπως και με τους Αρμένιους»…. Μετά δύο μέρες μου είπε: «πρέπει τώρα να τελειώνουμε με τους Έλληνες. Έστειλα σήμερα στα περίχωρα τάγματα για να σκοτώσουν στο δρόμο κάθε Έλληνα».
Ο ίδιος (Κβιατόφσκι) γράφει : «Όπως επανειλημμένως τόνισα , θεωρώ τον εκτοπισμόν των Ελλήνων της ποντιακής παραλίας εν τω πλαισίω της εκτελέσεως του προγράμματος των Νεοτούρκων , το οποίο επιδιώκει την εξασθένησιν του Χριστιανικού στοιχείου ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θα έχη εις την Ευρώπην σωηρότερον αντίκτυπον από τας αγριότητας εναντίον των Αρμενίων».
Ο Σοβιετικός απεσταλμένος στην Τουρκία Μ. Φρούνζε (Μ. V. Frunze) γνωστός για τα φιλοτουρκικά του αισθήματα, έγραφε για τον Τοπάλ Οσμάν. «όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ’ τον Ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απέμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανόντουσαν στα βουνά.».
Η Γερμανική Πρεσβεία τηλεγραφεί στον Dr Schede στην Κερασούντα για την τακτική του Βαλή (Διοικητή) ………εξετέλεσεν την φοβεράν ταύτην και απαισίαν τραγωδίαν, καταστρέψας εντελώς τοσαύτα ακμάζοντα ελληνικά χωρία και προκαλέσας τοσούτους θανάτους και ατιμώσεις Ελληνίδων. Και οι μεν απελαθέντες αγνοούμεν τι απέγιναν, τα χωρία όμως γινώσκομεν ότι εντελώς ελεηλατήθησαν, αι οικίαι απεγυμνώθησαν παντός ότι περιείχον, άλλαι επυρπολήθησαν , άλλαι κατεδαφίσθησαν και απήχθη το υλικόν των, και εν άλλαις εγκατεστάθησαν Τούρκοι πρόσφυγες , οι αγροί εδηώθησαν και αι εκκλησίαι εσυλλήθησαν και εμολύνθησαν».
Εκτός όμως από τους διωγμούς, τις εκτοπίσεις τους θανάτους, τις δολοφονίες υπηρξαν και μεγάλης έκτασης βίαιου εξισλαμισμού.
Ο Π. Κυνηγόπουλος Διευθυντής Σχολείου και μέλος επιτροπής για την ενημέρωση της κοινής γνώμης για τους διωγμούςγράφει. « Ήδη το Δεκέμβριο του 1916 στα χωριά Πολτζάνα και Τρούψη είχαν γίνει εξισλαμισμοί Ελληνίδων οι οποίες στη συνέχεια κατέληξαν σε τούρκικα χαρέμια. Ο Χαλήλ Τοπάνογλου έλεγε δημόσια πως ζούσε πολύ ωραία με τα πολλά εξισλαμισμένα κορίτσια του».
Σε άλλη επιστολή της επιτροπής αναφέρονται πολυάριθμες περιπτώσεις αναγκαστικού εξισλαμισμού σε δέκα συνολικά χωριά της επαρχίας Κολωνείας. Από τις 200 Ελληνικές οικογένειες στο χωριό Κορατζά απέμειναν μόνο 26 , οι άλλες αφανίστηκαν.
Σε επιστολή της επιτροπής αναφέρεται πως οι Τουρκικές αρχές έπαιρναν τα Ελληνόπουλα δήθεν για να τα προστατέψουν και τα έστελναν σε τουρκικά Σχολεία στη Σεβάστεια όπου βέβαια έπαιρναν την ανάλογη αγωγή. Ακόμη και μικρά παιδιά δεν εξαιρούνταν από την πρακτικά αυτή. Γι αυτό και πολλά παιδιά εξισλαμίσθηκαν».
Δυστυχώς για τους αρνητές αυτών των εγκλημάτων υπάρχουν τα ντοκουμέντα που αποδεικνύουν το μέγεθος της κτηνωδίας. Τώρα γιατί κάποιοι προσπαθούν να «ξεφορτώσουν» τους ώμους των Τούρκων από αυτό το βάρος ας το κρίνει ο λαός .
Οι Πόντιοι όμως, αυτοί που επέζησαν βέβαια , μάζεψαν τα κομμάτια τους και με την εργατικότητα και την επιμονή που τους διακρίνει όχι μόνο επιβίωσαν αλλά και μεγαλούργησαν και μεγαλουργούν δικαιώνοντας αυτό που είπε γι αυτούς ο Σνταγματάρχης δ. Καθενιώτης απεσταλμένος του Πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου στον Πόντο.. «αποτελούν τον ισχυρότερο τύπο της ελληνικής φυλής».
Δεν λησμόνησαν στιγμή τον αγώνα για την αναγνώριση και τη δικαίωση και έτσι:
Στις αρχές του 1991, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, αποδέχτηκε ομόφωνα πρόταση του Προέδρου κ. Ανδρέα Γ. Παπανδρέου – ύστερα από επιστολή των Ποντίων βουλευτών του κινήματος – για κατάθεση πρότασης νόμου για την επίσημη αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων, της γενοκτονίας των 353.000 Ποντίων, που έγινε από τους Τούρκους από το 1916 ως το 1923 και για καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως “ΗΜΕΡΑΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ”
Την 1η Απριλίου 1992, είκοσι δύο (22) βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσαν τη σχετική πρόταση νόμου, η οποία ουδέποτε προωθήθηκε για συζήτηση.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 λοιπόν στη συνεδρίαση της Βουλής αναφέρεται:
«Σήμερα, οι υπογράφοντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, επαναφέρουμε την πρόταση αυτή και ζητούμε από τον κ. Πρόεδρο της Βουλής την επίσπευση της σχετικής συζήτησης ώστε η 19η Μαΐου 1994 να αποτελέσει την πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων».
Για την ιστορία μεταφέρω την εισηγητική πρόταση και τα ονόματα των Βουλευτών που την υπογράφουν.
ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ στην πρόταση νόμου “Για την αναγνώριση της γενοκτονίας των ΠΟΝΤΙΩΝ”
Στις 19 Μαΐου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, για να συνεχίσει με εντονότερο και πιο φρικιαστικό τρόπο, τη συστηματική ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του Ελληνισμού του ΠΟΝΤΟΥ, που είχει αρχίσει το 1916 και τελείωσε το 1923.
Η γενοκτονία αποτέλεσε επίσημη τουρκική πολιτική και επιδίωξη από το 1911, με στόχο την πλήρη εξαφάνιση των χριστιανικών λαών της περιοχής.
Το καταρρέον γραφειοκρατικό Οθωμανικό κράτος και το αντιδραστικό ρατσιστικό Κεμαλικό καθεστώς, θέλοντας ν’αντιπαρατεθεί με τις ζωντανές και ανερχόμενες οικονομικά και κοινωνικά δυνάμεις (Έλληνες και Αρμενίους) και να απαλλαγεί απ’αυτές, συμμάχησε με τις πλέον περιθωριοποιημένες ομάδες του Τοπάλ Οσμάν και του Κεχαγιά και διέκοψαν βίαια τη διαδικασία εξέλιξης των λαών της περιοχής.
Η ελληνική καταγωγή και η ορθόδοξη χριστιανική πίστη των Ποντίων, στάθηκε αιτία για το βιολογικό αφανισμό τους, μέσω του οποίου οι Τούρκοι απέφυγαν την αναμενόμενη σύγκρουση των δύο εθνοτήτων.
Δύσκολα ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει τις μεθόδους και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι: βιασμοί, αρπαγές περιουσιών, λεηλασίες, πυρπολήσεις, εξορίες, καταναγκαστικά τάγματα εργασίας, βασανισμοί, λιμοκτονίες απαγχονισμοί, ομαδικές σφαγές, 353.000 Πόντιοι θύματα των τούρκικων ορδών.
Όταν η γενοκτονία πλέον συντελέστηκε, ο υπαρκτός και ορατός φόβος ολοκληρωτικού αφανισμού του Ποντιακού ελληνισμού προκάλεσε τη βίαιη μετακίνηση των ποντιακών χριστιανικών πληθυσμών προς Ελλάδα, Σοβιετική Ένωση και αλλού.
Πάνω από 200.000 όμως Πόντιοι, που δεν κατόρθωσαν να μετακινηθούν, παρέμειναν στα ορεινά κυρίως χωριά του Πόντου, με προδιαγεγραμμένη συνέπεια το βίαιο εξισλαμισμό τους.
Η γενοκτονία των Ποντίων, η δεύτερη μέσα στον 20ό αιώνα μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων, δεν θα επραγματοποιείτο εάν δεν υπήρχαν άμεσοι ή έμμεσοι συνεργοί των Τούρκων εγκληματιών.
Πρώτοι οι Γερμανοί στρατιωτικοί καθοδηγητές των Νεότουρκων και του Κεμάλ Ατατούρκ, που με την ουσιαστική βοήθειά τους, συντελέστηκε η γενοκτονία τόσο των Αρμενίων όσο και των Ποντίων.
Δεύτεροι υπεύθυνοι οι Σοβιετικοί, που με την τεράστια βοήθεια και την πολιτική κάλυψη που παρείχαν στον Κεμάλ, έδωσαν τη χαριστική βολή στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας.
Τρίτοι οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, αλλά και οι Αμερικάνοι, που επίσης βοηθούσαν τους Νεότουρκους και επωμίζονται βαρειές ευθύνες.
Δυστυχώς και η Ελλάδα σαν κράτος δεν μπόρεσε στις δύσκολες στιγμές να βοηθήσει τους αδελφούς μας Ποντίους.
Όταν τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο της γενοκτονίας στον Πόντο, ούτε ένας Έλληνας στρατιώτης υπήρχε εκεί και επομένως ούτε καν μιά στοιχειώδης δικαιολογία για τις σφαγές.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός μπροστά στη λαίλαπα των φονικών ορδών, πάλεψε μόνος και στην περίοδο αυτή, 1916-1922, ένα μεγάλο εθνικό απελευθερωτικό κίνημα εναντίον των Τούρκων σφαγέων αναπτύχθηκε μαζί με ένα πολιτικό κίνημα, για την απελευθέρωση του Πόντου και την ίδρυση Ελληνικής Δημοκρατίας του Πόντου.
Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας κατέληξε μέσα από δραματικά γεγονότα και συνταρακτικές στιγμές.
‘Υστερα από 73 χρόνια η πολιτική της Τουρκίας στο θέμα των μειονοτήτων αλλά και των γενοκτονιών παραμένει η ίδια.
Ακόμα και σήμερα στήνουν αγάλματα του σφαγέα Τοπάλ Οσμάν στον Πόντο και δίνουν τοπωνύμια προς τιμήν του Μουσταφά Κεμάλ.
Το 1937 προσάρτησαν την Αλεξανδρέτα και το 1974 κατέλαβαν τη μισή Κύπρο.
Κατήργησαν την αυτονομία της Ίμβρου και της Τενέδου και έδιωξαν το ελληνικό στοιχείο από την Κωνσταντινούπολη.
Θέτουν θέμα Θράκης, Δωδεκανήσου, εναερίου χώρου και αιγιαλίτιδας ζώνης στο Αιγαίο.
Δημιουργούν προβλήματα με τη Συρία και το Ιράκ, εκμεταλλεύονται τον ισλαμισμό και προσπαθούν να βάλουν πόδι στις ισλαμικές δημοκρατίες της τέως Σοβιετικής Ένωσης.
Τουρκοποιούν τις μουσουλμανικές μειονότητες στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τα Σκόπια και δημιουργούν προβλήματα στα Βαλκάνια.
Με τις αυθάδειες, ανιστόρητες, προκλητικές και προδοτικές δηλώσεις του ο αργυρώνητος ” Έλληνας” Βουλευτής Σαδίκ, αυτόκλητος προστάτης του μουσουλμανικού στοιχείου στη Θράκη, υποκινούμενος από την Άγκυρα και χρηματοδοτούμενος από σκοτεινά ανθελληνικά κέντρα, περιφέρεται ανά την υφήλιο και θέτει θέμα “τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα, υποδυόμενος τον ηγέτη της.
Σήμερα συντελείται γενοκτονία σε βάρος των 22 εκατομμυρίων Κούρδων, που ζουν με τη σειρά τους το δράμα που έζησαν οι Έλληνες και οι Αρμένιοι.
Η πρακτική εφαρμογή του Παντουρκισμού, της διαρκούς θεωρίας του τουρκικού καθεστώτος, είναι οι γενοκτονίες και οι καταλήψεις ξένων εδαφών.
Ο ελληνισμός όπου Γής, πρέπει να δράσει αποτελεσματικά.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός, 2.500.000 σε όλο τον κόσμο θεωρεί την αναγνώριση της γενοκτονίας των 353.000 αθώων θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας, ελάχιστο φόρο τιμής στην παρουσία, τις θυσίες και την προσφορά του Ποντιακού Ελληνισμού στο Έθνος.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας αποτελεί δικλείδα ασφαλείας για τον Ελληνισμό και εγγύηση ότι το κατ’ εξακολούθηση ένοχο τουρκικό κράτος, δεν θα την επαναλάβει σε βάρος μας ή σε βάρος άλλου λαού της περιοχής.
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ομόφωνα αποδέχτηκε την πρόταση του Προέδρου κ. Ανδρέα Παπανδρέου, ύστερα από επιστολή που έστειλαν οι Πόντιοι Βουλευτές, για κατάθεση πρότασης για επίσημη αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων της γενοκτονίας των 353.000 Ποντίων που έγινε από τους Τούρκους από το 1916 ως το 1923 και καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως “Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας”.
Έτσι εμείς οι Ποντιακής καταγωγής Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καταθέτουμε την ακόλουθη πρόταση νόμου και ζητούμε από τον Πρόεδρο της Βουλής να επισπεύσει τη σχετική συζήτηση ώστε η 19η Μαΐου 1992 να αποτελέσει την πρώτη επίσημα αναγνωρισμένη Ημέρα Μνήμης Γενοκτονίας των Ποντίων.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ
Η 19η Μαΐου αναγνωρίζεται σαν ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων
Άρθρο 1 Ορίζεται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων.
Άρθρο 2
Το πλαίσιο, ο χαρακτήρας και το περιεχόμενο των εκδηλώσεων μνήμης, καθορίζονται με Προεδρικό Διάταγμα, που εκδίδεται με πρόταση του Υπουργού Προεδρίας της Κυβέρνησης, ύστερα από γνώμη των Ποντιακών σωματείων των ειδικών επί του θέματος επιστημόνων και των αρμόδιων ιδρυμάτων.
Άρθρο 3
Η ισχύς του παρόντος νόμου αρχίζει από τη δημοσίευσή του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Αθήνα, 30 Μαρτίου 1992
Οι προτείνοντες Βουλευτές
Λευτέρης Κωνσταντινίδης
Θόδωρος Κατσανέβας
Νίκος Ακριτίδης
Γιάννης Διαμαντίδης
Θεόδωρος Κοκελίδης
Κων/νος Γουνατίδης
Μόσχος Γικόνογλου
Λάζαρος Λωτίδης
Νικόλαος Ζαμπουνίδης
Απόστολος Φωτιάδης
Αλέξανδρος Δαμιανίδης
Παναγιώτης Σγουρίδης
Χαράλαμπος Καστανίδης
Γιώργος Πασχαλίδης
Κυριάκος Ταταρίδης
Βασίλης Γερανίδης
Γιάννης Ανθόπουλος
Ηλίας Παπαδόπουλος
Μιχάλης Χρυσοχοίδης
Λουκ. Αποστολίδης
Ιωαν. Καλαμακίδης
Παναγιώτης Κρητικός
Ας ξαναπάμε στη συνεδρίαση της Βουλής στις 24 Φεβρουαρίου 1994 .
ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
στην πρόταση νόμου ” Για την καθιέρωση της γενοκτονίας των Ελλήνων τον Πόντου ως ημέρας μνήμης”
Η Κυβέρνηση αποδέχεται την πρόταση νόμου των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και σύμφωνα με την επιφύλαξη του Υφυπουργού Εσωτερικών ενώπιον της διαρκούς επιτροπής της Βουλής, καταθέτει νέα εισηγητική έκθεση.
Η παρουσία των Ποντίων στη Μικρά Ασία και στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, από την Σινώπη στα δυτικά μέχρι τον Ύψη στα ανατολικά, μαρτυρείτε από πολλές ιστορικές πηγές.
Παρουσία, που χρονολογείται από τις αρχές της πρώτης χιλιετίας προ Χριστού. Η ύπαρξη τους παίρνει πολλές φορές αυτόνομη πολιτική κρατική μορφή, είτε με αυτήν της πόλης – κράτους της αρχαίας κλασικής περιόδου είτε με τη μορφή του κράτους – χώρου της Ελληνιστικής περιόδου με τους Μιθριδάτες βασιλείς του Πόντου είτε με την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας από το 1204-1461, οπότε αρχίζει η Οθωμανική κατοχή.
Το Οθωμανικό καθεστώς υπέβαλλε συστηματικά τον Ποντιακό λαό σε απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης, με στόχο την αλλοίωση της ταυτότητας του και τη διάσπαση της ενότητας του, συνθήκες, που αποτελούσαν σταθερά αιτία συνεχούς φυγής – εξόδου από τον Πόντο ή αναζήτησης ασφαλείας και καταφυγίου στην ορεινή ενδοχώρα. Η φυγή αυτή οδήγησε στον σχηματισμό των Ποντιακών κοινοτήτων στη Δυτική Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Ρωσία.
Η μεγάλη όμως φυγή των Ελλήνων Ποντίων προς τον ελλαδικό χώρο, την πρώην Σοβιετική Ένωση, την Ευρώπη και την Αμερική και ο μετασχηματισμός τελικά των Ποντίων σε ένα λαό προσφύγων και διασποράς, είχε σαν αιτία τα γεγονότα της δραματικής περιόδου των διωγμών της γενοκτονίας και του ξεριζωμού από το 1916 έως το 1923.
Το Οθωμανικό καθεστώς, το κίνημα των Νεότουρκων και μετέπειτα το Κεμαλικό κίνημα, απάντησαν στο αίτημα της ιστορίας για εκδημοκρατισμό των πολιτικών θεσμών, για βαθιές κοινωνικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις, με την εξολόθρευση και τον ξεριζωμό αυτοχθόνων αλλοεθνών ομάδων όπως οι Έλληνες Πόντιοι. Το Νεοτουρκικό και Κεμαλικό σχέδιο δημιουργίας ενός ομοιογενούς εθνικά τουρκικού κράτους – έθνους προϋπέθετε την εθνική εκκαθάριση με τη συστηματική γενοκτονία των αυτοχθόνων λαών.
Ένας μεγάλος αριθμός, τριακόσιοι πενήντα τρεις χιλιάδες (353.000) Πόντιοι σε ένα σύνολο επτακοσίων πενήντα χιλιάδων (750.000) εξαφανίσθηκαν με τη μέθοδο των διώξεων και των εκτοπίσεων στο χρονικό διάστημα μεταξύ του 1916-1923. Μέσα στα χρόνια αυτά έγιναν μεγάλες σφαγές, πυρπόληση και καταστροφή πόλεων και χωριών, χιλιάδες οι θάνατοι, εξαφανίσεις και αγνοούμενοι στις στρατιές των εκτοπισμένων από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου στο εσωτερικό της Ανατολής το Κουρδιστάν, την Συρία.
Τα προμελετημένα και προσχεδιασμένα γεγονότα κατέληξαν σε μια αποτελεσματική πολιτική γενοκτονίας. Επρόκειτο για τη δεύτερη γενοκτονία του αιώνα μας, μετά την γενοκτονία των Αρμενίων.
Οι αποδείξεις για τα απαράδεκτα αυτά γεγονότα είναι πολυάριθμες και συγκλίνουσες. Προκύπτουν ακόμη από τα ίδια τα οθωμανικά και τουρκικά αρχεία και εκδόσεις – κυβερνητικές αποφάσεις και νομοσχέδια- από τα αρχεία των ευρωπαϊκών χωρών και των Η.Π.Α., από αναφορές ξένων διπλωματικών υπαλλήλων, πρεσβευτών, προξένων, ιεραποστόλων και φιλανθρωπικών οργανώσεων. Τα κύρια όμως στοιχεία της εκτέλεσης του εγκλήματος προκύπτουν από την ίδια την ιστορία των Ποντιακών οικογενειών με τα δικά της θύματα και τις μαρτυρίες εκείνων που επέζησαν από τις σφαγές.
Στην περίπτωση της Ποντιακής γενοκτονίας έχουμε εξόντωση των μελών συγκεκριμένης εθνικής ομάδας, σοβαρή προσβολή της φυσικής και πνευματικής της ακεραιότητας και υποβολή αυτής σε συνθήκες διαβίωσης που συνεπάγονταν τη μερική ή ολική βιολογική καταστροφή της. Έχουμε βίαιη μεταφορά παιδιών σε άλλη εθνική ομάδα. Όλες δηλαδή τις πράξεις, που σύμφωνα με τις διατάξεις της Σύμβασης για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, που υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 9 Δεκεμβρίου 1948, στοιχειοθετούν αυτό το μεγάλο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, το έγκλημα της γενοκτονίας.
Γεωπολιτικοί λόγοι και κρατικές σκοπιμότητες επέβαλαν μέχρι τα τελευταία χρόνια να παραμένει λησμονημένη από τους νόμους της ελληνικής πολιτείας, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας αυτή η πολιτική γενοκτονία.
Οι Πόντιοι, ένα μαρτυρικό κομμάτι του Ελληνισμού με μεγάλη αγάπη στην ελευθερία, την αλήθεια, τη ζωή. την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τις ηθικές αξίες, τον άνθρωπο, είναι πλέον αδύνατο να ανεχθούν την απόκρυψη, τη λήθη, την υποβάθμιση των γεγονότων, την υποκρισία, το ψέμα, τη σιωπή.
Όσο μεγάλη ήταν η αδικία, όσο περισσότερο χρόνο αποκρύφθηκαν τα γεγονότα, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία και η απαίτηση τους για την αναγνώριση από τη διεθνή κοινότητα του αδικήματος των διωγμών που υπέστησαν.
Όλοι οι λαοί που υπέστησαν επιθέσεις ενάντια στην ανθρωπινή τους ύπαρξη από δυνάμεις βίας, σωβινισμού και ρατσισμού καθιέρωσαν ημέρα μνήμης του δικού τους ολοκαυτώματος. Οι Πόντιοι, ένα κομμάτι του Ελληνισμού με μεγάλη προσφορά στον πολιτισμό της Μικρά Ασίας και του Εύξεινου Πόντου, δεν μπορούσαν να μείνουν χωρίς ημέρα μνήμης του δικού τους ολοκαυτώματος.
Έτσι τους τελευταίους χρόνους καθιέρωσαν την 19η Μαΐου κάθε έτους ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Η Ελληνική Βουλή έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο εθνικό, ιστορικό, ηθικό και πολιτικό κενό καθιερώνοντας την 19η Μαΐου, ημέρα, που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε το 1919 στη Σαμψούντα, για να συνεχίσει με εντονότερο και φρικιαστικότερο τρόπο, τη συστηματική γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου, που είχε αρχίσει από το 1916 και τελείωσε το 1923, ως ήμερα μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας. Συμβάλλονται, έτσι, έστω και στο ελάχιστο στην αποκατάσταση της ηθικής καταστροφής που υπέστη ο Ποντιακός Ελληνισμός, καθιερώνοντας μια ημέρα ιστορικής μνήμης ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπως η σημερινή, όπου επανεμφανίζονται φαινόμενα ρατσισμού, ξενοφοβίας και σωβινισμού.
Η Κυβέρνηση διάκειται θετικά στην πρόταση των Ποντιακών οργανώσεων να προχωρήσει, μετά τις απαραίτητες μελέτες, στη δημιουργία μιας πόλης με το όνομα ΡΩΜΑΝΙΑ στην περιοχή της Θράκης, που θα αποτελέσει τη Μητρόπολη των απανταχού Ελλήνων του Πόντου και θα είναι μια ορατή σύνδεση με την Ποντιακή ιστορία και τον Ποντιακό πολιτισμό. Με την πρόσθετη υποχρέωση ανέγερσης εθνικού μνημείου της ποντιακής γενοκτονίας στην ίδια περιοχή.
Αθήνα, 23 Φεβρουαρίου 1994 Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ Α. Τσοχατζόπουλος
ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ
Η 19η Μαΐου καθιερώνεται ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου
Άρθρο 1
Ορίζεται η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Άρθρο 2
Ο χαρακτήρας, το περιεχόμενο, ο φορέας και ο τρόπος οργάνωσης των εκδηλώσεων μνήμης, καθορίζονται με προεδρικό διάταγμα, που εκδίδεται με πρόταση του Υπουργού Εσωτερικών, ύστερα από γνώμη των πλέον αναγνωρισμένων Ποντιακών σωματείων.
Άρθρο 3
Η ισχύς του παρόντος νόμου αρχίζει από τη δημοσίευση του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Αθήνα, 23 Φεβρουαρίου 1994 Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ Α. Τσοχατζόπουλος
Στη συζήτηση που ακολούθησε εκφράστηκε ο ομοθυμία των Βουλευτών όλων των κομμάτων με κάποιες βέβαια επιφυλάξεις κυρίως από το ΚΚΕ αλλά το σχέδιο νόμου ψηφίστηκε ομόφωνα και από τότε η 19η Μαϊου ορίστηκε ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Με τιμή
Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Δάσκαλος
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΗΓΕΣ
Κ. ΦΩΤΙΑΔΗ. Η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΤΑ ΝΕΑ . ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ. Ο ΠΟΝΤΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ