Για πολλοστή φορά εδώ σε αυτόν τον τόπο αναμένουμε τη σωτηρία από κάποιον σωτήρα προερχόμενο από το εξωτερικό. Μυαλό δεν βάζουμε και δεν αποφασίζουμε πως κάποια στιγμή αυτή εδώ η χώρα – αν θέλει κάποτε να πάει μπροστά και να μην βλέπει τα παιδιά της να φεύγουν για το εξωτερικό – θα πρέπει να βασιστεί αποκλειστικά και μόνο στις δικές της δυνάμεις. Κανείς δεν θα μας βοηθήσει χωρίς να ζητήσει κάποιο πανάκριβο αντίκρισμα. Ούτε είμαστε ο περιούσιος λαός, ας το καταλάβουμε κάποτε και αυτό.
Αφορμή για αυτό το σχόλιο η σημερινή ημέρα, μια που έρχεται και ο Ολάντ (που υποδύεται τον καλό της υπόθεσης): σαν σήμερα (και επειδή ως χώρα μας έχουν αδειάσει άπειρες φορές οι «φίλοι», οι «δανειστές», οι «σύμμαχοι» κ.ο.κ – και αυτά θα πρέπει να τα θυμόμαστε!) υπογράφηκε μια συμφωνία μεταξύ Γάλλων και Κεμάλ. Μια συμφωνία που στην ουσία της αμφισβητούσε τη Συνθήκη των Σεβρών και άνοιξε το δρόμο (μαζί με τα δικά μας λάθη, από τα οποία είναι εμφανές πως δεν μαθαίνουμε) για την εκδίωξη των Ελλήνων από τη Μικρασία μετά από 2000 χρόνια.