Πάμε προς την προεκλογική περίοδο των επαναπροσδιορισμών, των ανασυντάξεων, των συσπειρώσεων.
Μετά τη χθεσινή παραίτηση της Κυβέρνησης και μετά από τη λήξη της περιόδου των διερευνητικών εντολών (λαμβάνοντας υπόψη και το ότι ουδείς θα καταφέρει να σχηματίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και άπαντες θα επιστρέψουν την εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας), ξεκινά για την Ελλάδα όχι απλά μια ακόμη προεκλογική περίοδος αλλά μια περίοδος πολιτικών επαναπροσδιορισμών, ανασυντάξεων και συσπειρώσεων.
Τον Γενάρη του 2015 κάποιοι – συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ (τότε) – μιλούσαν για το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου και την απαρχή μιας άλλης, νέας, περιόδου.
Με μόνο κριτήριο το ότι ήταν να αναλάβει κάποιο άλλο κόμμα που δεν θα ήταν η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Αυτό όμως, η αλλαγή, φάνηκε πως δεν ήταν αρκετή ώστε να «κλείσει» η μεταπολιτευτική περίοδος.
Η επερχόμενη προεκλογική περίοδος θα είναι όμως αυτή που όντως θα αποτελέσει το τέλος της Μεταπολίτευσης. Το ψάρεμα στα θολά θα τελειώσει και πλέον όλο το παιχνίδι θα παιχτεί σε δυο επίπεδα:
1) στο ξεκαθάρισμα των «σχηματισμών»
2) στον αγώνα για να πειστούν οι ψηφοφόροι για τις ικανότητες των διεκδικητών της εξουσίας αλλά και για τη “μοναδικότητα” που αυτοί πρεσβεύουν, στους χώρους που κινούνται.
Επτά-οκτώ μήνες στάθηκαν αρκετοί ώστε να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα.
————-
Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίστηκε στις ίδιες του τις εξαγγελίες και σε όσα είχε προεκλογικά προτείνει και τελικά δεν έκανε. Έφτασε μάλιστα στην αντίθετη πλευρά, μέχρι και Μνημόνιο ψήφισε.
Τώρα θα παίξει το χαρτί της «σταθερότητας» και της πορείας της χώρας εντός της Ευρώπης. Άρα είναι καταδικασμένος να κινηθεί με «στόχο» τους κεντρώους ψηφοφόρους, αλλά και προς την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά. Τα λάθη του επτάμηνου της διακυβέρνησης είναι πολλά αλλά το ότι η χώρα «έκλεισε» ένα δάνειο, έμεινε στην Ευρώπη και αποτελεί πλέον έναν «αποδεκτό» από τους ξένους συνομιλητή θα είναι τα κύρια σημεία στα οποία θα βασιστεί η προεκλογική στρατηγική του Αλ. Τσίπρα και όσων θα μείνουν μαζί του.
Επίσης βασικό στοιχείο της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει η διάσπασή του (ακόμη και η “ανάποδη” ερμηνεία του Δημοψηφίσματος). Με το επιχείρημα της διάσπασης θα πει στους ψηφοφόρους πως έφτασε ακόμη και σε διάσπαση για να υπάρξει οικονομική σταθερότητα στη χώρα και να συμφωνηθούν όσα συμφωνήθηκαν.
————-
Η Αριστερή Πλατφόρμα (πιθανόν με τη συμμετοχή και άλλων συνιστωσών που μέχρι χθες στεγάζονταν στον ΣΥΡΙΖΑ) θα πάει αριστερά, κάπου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Άμεσος στόχος είναι οι λεγόμενοι «αντιμνημονιακοί» που βρίσκονται στην αριστερή πλευρά του πολιτικού τόξου.
Το ποσοστό λοιπόν που θα λάβει το νέο κόμμα, όταν ανακοινωθεί, θα εξαρτηθεί και από το πόσο θα πείσει τις δυνάμεις που σήμερα είναι εκτός Κοινοβουλίου (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ) να συμμετάσχουν σε ένα κοινό σχήμα. Άρα από το πόσο θα πραγματοποιηθεί μια ελαφρά διεύρυνση προς αριστερά. Επίσης θα βασιστεί και σε ένα αφήγημα περί «σταθερότητας απόψεων», σε ευθεία αντιδιαστολή με τον ΣΥΡΙΖΑ που άλλαξε πλεύση, έφερε το 3ο Μνημόνιο, πούλησε τα αεροδρόμια κλπ κλπ.
————-
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι από μόνα τους κόμματα που αποτελούν ξεχωριστές περιπτώσεις, καταδικασμένες όμως να ακολουθήσουν μια ταυτόσημη προεκλογική πρακτική.
Από τη στιγμή που πρόκειται για τα δυο κόμματα που είχαν τη διαχείριση της χώρας επί 40 χρόνια (άρα με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους την οδήγησαν στο 2010 και στα Μνημόνια), το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να αποδεχτούν πραγματικά την ιστορική, πολιτική ευθύνη που έχουν (για άλλες ευθύνες δεν μπορούμε πλέον να ομιλούμε γιατί έχουν περάσει πολλές κοινοβουλευτικές περίοδοι και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι ακόμη σε ισχύ…) και να κάνουν μια προσπάθεια να πείσουν όσο περισσότερους από τους παλιούς ψηφοφόρους τους μπορούν να τα ξαναψηφίσουν.
Παρά επιτυχία τους σε 2 εκλογικές αναμετρήσεις και τις ευκαιρίες που τους έδωσε ο λαός – με υψηλά είναι η αλήθεια ποσοστά, θα έρθουν αντιμέτωπα με την αποτυχία τους να διαχειριστούν επί 5 ολόκληρα χρόνια 2 Μνημόνια, πολλά λεφτά και την ευκαιρία να αναδιοργανωθεί εκ βάθρων τόσο ο Δημόσιος τομέας (τον οποίο δεν τόλμησαν να αγγίξουν γιατί αποτελεί το «αγαπημένο τους παιδί») και η Οικονομία όσο και τα ίδια ως πολιτικοί οργανισμοί.
Πρέπει λοιπόν να δώσουν το στίγμα τους ξανά, για να πείσουν παραπάνω. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο όπως λένε αυτοί που ξέρουν μπορεί να έχει νέα αρχηγό αλλά εξακολουθεί να κινείται στον αστερισμό του Βενιζέλου.
————-
Το Ποτάμι δημιούργησε ελπίδες σε μια σειρά από ψηφοφόρους, προσπαθώντας να μπει σφήνα κάπου μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ώστε να παίξει έναν ρόλο ισορροπιστή και «ρυθμιστή».
Η μέχρι τώρα όμως κοινοβουλευτική του παρουσία αλλά κυρίως η στάση του στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 έχουν αφήσει πολλούς ψηφοφόρους του ανικανοποίητους. Το «ευρώ πάση θυσία» δεν ήταν και τόσο επιτυχημένο, ούτε αποτελούσε τον κύριο κορμό των ψηφοφόρων του. Γιατί «ευρώ πάση θυσία» σημαίνει στην ουσία «παίρνω οτιδήποτε μου φέρουν οι ξένοι». Και αυτό σίγουρα δεν αποτελεί τη βάση από την οποία ξεκινά να σκέφτεται η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του.
Είναι πλέον σαφές πως ο «ρυθμιστικός» ρόλος που ευελπιστούσε να παίξει δεν υφίσταται και δεν ικανοποιεί. Κατά την προεκλογική περίοδο λοιπόν θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη στάση και τη θέση του, να την ξεκαθαρίσει και να πάψει να ψαρεύει σε θολά νερά. Θα πρέπει να αναπτύξει ξεκάθαρο πολιτικό λόγο και πρόγραμμα, χωρίς να περιμένει να… εισπράξει τους δυσαρεστημένους από ΝΔ ή/και ΠΑΣΟΚ.
————-
Για το ΚΚΕ και τη Χ.Α. δεν μπορεί να πει κάποιος πολλά. Παρά το ότι βρίσκονται στους αντίποδες, τόσο το ΚΚΕ όσο και η Χ.Α. έχουν συγκεκριμένα ακροατήρια και δύσκολα θα μπορούσαν να «ανοιχτούν» αλλού, προς άλλες κατευθύνσεις, δύσκολα μπορούν να «επεκταθούν» σε άλλους χώρους. Οι μεν (ΚΚΕ) θα μπορούσαν άνετα να λάβουν ψήφους από δυσαρεστημένους αριστερούς που ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ – αν και το κόμμα της Αριστερής Πλατφόρμας θα «κόψει» ψήφους – οι δε (ΧΑ) θα μπορούσαν να λάβουν από τις παρυφές της ΝΔ, από παλιούς ψηφοφόρους του Καρατζαφέρη και από ανένταχτους που κινούνται στην δεξιά εν γένει.
Αυτό που άνετα όμως μπορούν να κάνουν και οι δύο είναι να παίξουν το «αντιμνημονιακό» χαρτί. 
Αμφότεροι έχουν καταψηφίσει και τα 3 Μνημόνια. Πρόκειται για μια στάση που τα υπόλοιπα κόμματα δεν μπορούν να αμφισβητήσουν και που δύσκολα θα αντιμετωπίσουν.
Γιατί αν π.χ. σε κάποιο τηλεοπτικό πάνελ κάποιος από τα άλλα κόμματα πει του Κουτσούμπα για Μνημόνια, τότε αυτός άνετα θα μπορέσει να αντιτείνει πως αυτός δεν ψήφισε όχι μόνο Μνημόνιο αλλά ούτε νόμο που να εφαρμόζει κάποιο «προαπαιτούμενο».
————-
Όσον αφορά τους ΑΝΕΛ, οι δηλώσεις Καμμένου δίνουν ήδη το στίγμα. Και αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τον Γενάρη του 2015 (που όλοι «υποπτεύονταν» αλλά κανείς δεν το έλεγε ξεκάθαρα), ο Καμμένος ήταν ξεκάθαρος: θα στηρίξει τον Τσίπρα μετεκλογικά.
Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου θα στοιχίσει και μάλιστα αρκετά σε ψήφους, όμως οι διαχωρισμοί του σε συγκεκριμένα σημεία της πολιτικής Τσίπρα αλλά και η στάση του (στήριξη Τσίπρα) τη στιγμή που μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν στήριζαν την Κυβέρνηση θα παίξουν το ρόλο τους. Αν οι ΑΝΕΛ κατέλθουν αυτόνομα στις εκλογές, τότε τα πράγματα αλλάζουν στον χώρο της δεξιάς γιατί θα «κόψει» ψήφους από άλλους.
———-
Με αυτά και μ’ αυτά οδεύουμε προς εκλογές. Προς μια προεκλογική περίοδο που θα είναι πολωμένη (τα πρώτα δείγματα ήδη τα είχαμε χθες, με τη συνέντευξη Μεϊμαράκη), που θα έχει αρκετές εξομολογήσεις και διαπιστώσεις (η αρχή έγινε με το χθεσινό μήνυμα Τσίπρα), που θα επανέλθει ο μνημονιακός/αντιμνημονιακός λόγος (τον τόνο έδωσε ο Στρατούλης με δηλώσεις του έξω από τη Βουλή).
Οδεύουμε προς μια προεκλογική περίοδο κατά την οποία πρωτεύοντα ρόλο θα παίξουν οι χιλιάδες που έχουν κατακλύσει τα ελληνικά νησιά, θα παίξουν τα plan b αφού (έχοντας την εμπειρία των capital controls που θα τελειώσουν σε πολλά-πολλά χρόνια) οι ψηφοφόροι θα απαιτήσουν από τα αντιμνημονιακά κόμματα να επιδείξουν ένα ρεαλιστικό και βιώσιμο πρόγραμμα που δεν επιφέρει άλλα δεινά στην κοινωνία και στην Οικονομία.
Αυτό τώρα που αναμένεται είναι λοιπόν η προκήρυξη των εκλογών, μετά από τη διαδικασία των διερευνητικών εντολών (που αναμένεται να κάνει τον πλήρη κύκλο της).