Την ώρα που άπαντες επισημαίνουν πως τα φορολογικά μέτρα που σχετίζονται με τον αγροτικό κόσμο θα επιφέρουν το τέλος της αγροτιάς στην Ελλάδα, την ίδια ώρα ακούγεται πως ίσως τελικά θα μείνει εκτός του νομοσχεδίου το θέμα των αγροτών.
Ίσως το παζαρεύουν; Μακάρι! Όσο κι αν ορισμένα από τα μέτρα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, το πρόβλημα είναι πως οι αγρότες μας είναι ήδη γονατισμένοι, λόγω της μειωμένης ζήτησης προϊόντων από το εξωτερικό και των τιμών που επιτυγχάνουν στο εσωτερικό. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο πρωτογενής τομέας πρέπει να πάρει 2-3 ανάσες πρωτού πέσει στα βαθιά (γιατί κάποια στιγμή θα πέσει, είναι αναπόφευκτο).
Ας είμαστε ειλικρινείς και ας δούμε τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση:
Ο πρωτογενής τομέας στη χώρα στηρίχθηκε επί μακρόν στην έλλειψη κεντρικού αλλά και ατομικού προγραμματισμού, στα κάθε είδους ΜΟΠ, στις στρεβλώσεις που απαγόρευαν σε νέους να ασχοληθούν γιατί π.χ. κάποιοι είχαν «δικαιώματα», σε επιδοτήσεις «ξοφλημένων» προϊόντων και στο ξήλωμα παραγωγών που εξασφάλιζαν κάποτε σε μεγάλο βαθμό την επάρκεια της χώρας. Επίσης, σε πλείστες περιπτώσεις το χρήμα που έρχονταν δεν κατανέμονταν σωστά, ενώ αποδεδειγμένα μετατράπηκε από γιαλαντζί αγρότες άπειρες φορές σε φιγουρατζίδικα 4×4 Ι.Χ. επιβατικά και σε λουλούδια σε σκυλάδικα.
Αν μπορέσει η Κυβέρνηση και πάρει μια παράταση, αν προστατεύσει έστω και προσωρινά τον αγροτικό κόσμο & καθίσει να δει στο θέμα σφαιρικά και σε βάθος χρόνου, αν καταλήξει σε λογικό μοντέλο φορολόγησης των αγροτών, τότε ίσως να ξεκινήσει μια νέα εποχή για τον αγροτικό τομέα στη χώρα και το νέο Μνημόνιο δεν θα αποτελέσει την οριστική ταφόπλακα του πρωτογενούς τομέα στην Ελλάδα και τον προθάλαμο της εμφάνισης πολυεθνικών που θα έρχονται και θα αγοράζουν κοψοχρονιά και με τις χιλιάδες τα στρέμματα από τους παραδομένους στην τύχη τους Έλληνες αγρότες.