Τελικά πόσο όμηροι των λεπτών ισορροπιών εντός των κοινοβουλευτικών τους ομάδων είναι οι εκάστοτε αρχηγοί των κομμάτων που έφτασαν μέχρι την πρωθυπουργική καρέκλα; Και πόσο το «περιβάλλον» παίζει ρόλο που είναι πολλές φορές αντίθετος με το γενικότερο συμφέρον, αφού κοιτάζει πρώτα τη διασφάλιση των κομματικών «κεκτημένων» (έδρες, ποσοστά, προσβάσεις κλπ);
Σε ένα σύστημα καθαρά πρωθυπουργοκεντρικό (και με τα κόμματα να «κρέμονται» από τους αρχηγούς τους), τα αποσπάσματα από το νέο βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου που βγήκαν στη δημοσιότητα δείχνουν – πέραν όλων των άλλων, αφού το βιβλίο σχετίζεται με το πώς φτάσαμε στα Μνημόνια – συμβιβασμένους πρωθυπουργούς, άτολμους, που είναι σε πολλές ιστορικές στιγμές και αποφάσεις έρμαια των κοινοβουλευτικών ισορροπιών και του «περιβάλλοντός» τους.
Δηλαδή, κάτι περισσότερο από αυτό που όλοι ψιθυρίζουν και υπολογίζουν πως συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Όχι πως οι ίδιοι οι αρχηγοί δεν έχουν τις προσωπικές τους ευθύνες για αυτές τις καταστάσεις, όμως η αδυναμία τους, οι ανασφάλειές τους και η τάση που είχαν να βλέπουν παντού δελφίνους, τους είχε κάνει να λαμβάνουν αποφάσεις πραγματικά μοιραίες για το μέλλον της χώρας.
Οποιοσδήποτε είναι σε θέση ευθύνης θα πρέπει μεταξύ άλλων να βλέπει μπροστά, να έχει όραμα, να ακούει και παραδίπλα (και όχι μόνο το… «περιβάλλον»), να παίρνει τα ρίσκα του όταν νομίζει πως πρέπει, να έχει υπομονή για να έλθει το αποτέλεσμα, να γειώνει τις ανασφάλειές του και ενίοτε να μην υπολογίζει τίποτε και να προχωρά το δικό του δρόμο με σύνεση και μικρά βήματα. Αυτά είναι που κάνουν κάποιον να έχει τη στόφα του ηγέτη, του αρχηγού. Αυτά είναι και που τον κάνουν να διαφέρει από τους υπόλοιπους…