Αρχίζει και επανέρχεται στην επικαιρότητα (για πολλοστή φορά από το 2009-2010 και έπειτα) το θέμα των συνενώσεων Δήμων της χώρας και του Καλλικράτη.
Ένα θέμα σοβαρό, που όμως την εποχή εκείνη οι τότε κυβερνώντες το είδαν καθαρά πολιτικάντικα και με τρόπο επιφανειακό και εκλογο-ψηφοθηρικό. Αρκεί να θυμίσουμε ότι τον Μάιο του 2010 160 είπαν “ναι” στο νομοσχέδιο (157 του ΠΑΣΟΚ+ 3 ανεξάρτητοι), 125 είπαν όχι” (όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης) ενώ υπήρξε και 1 “παρόν” (της Ντ. Μπακογιάννη).
Τότε, σε πολλές περιπτώσεις “διχάστηκαν” τοπικές κοινωνίες κι ήρθαν σε αντιπαράθεση, ο νόμος προτού κατατεθεί “άλλαξε” σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ανάλογα…
με τη δυναμική που είχαν οι ανά την Ελλάδα τοπικοί βουλευτές ενώ οι πάρα πολλοί Δήμοι συνενώθηκαν λαμβάνοντας υπόψη αποκλειστικά και μόνο τις εκλογές του 2010 και όχι τα ιδιαίτερα οικονομικά ή γεωγραφικά χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής.
Ίσως η επαναφορά του θέματος στην ατζέντα των γενικότερων συζητήσεων για αλλαγές να αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία να τεθούν ξανά επί τάπητος πολλά επιμέρους ζητήματα της Τ.Α. (όπως π.χ. η αντιστοιχία πόρων με αρμοδιότητες και υπαλλήλους, δυνατότητες των Δήμων χωρίς την παρέμβαση του Κράτους στο οτιδήποτε) και έτσι να εισέλθουμε σε μια νέα περίοδο για αυτή, που φυσικά δεν θα έχει “στο κεφάλι της” και μια Αποκεντρωμένη Διοίκηση.
Αν γίνει και ένα τελικό και πραγματικό ξεκαθάρισμα σε όσα έγιναν στους Δήμους μέχρι το 2014 (με ότι αυτό κι αν σημαίνει και έχει να κάνει με ελέγχους αποφάσεων, έργων κλπ κλπ), τότε πιθανόν να κλείσει το θέμα καλά και η Τ.Α. να συμβάλει στην ανάπτυξη και στην εξοικονόμηση πόρων.
* φυσικά χωρίς Φούχτελους και τους συν αυτώ…