Γράφει ο Κώστας Κρομύδας
Οκτώβρης του 2007
Ο Ολυμπιακός έχει κληρωθεί με την Ρεάλ Μαδρίτης, την Αλκμαάρ και τη Βέρντερ Βρέμης. Μια ακόμη ευκαιρία συνδυασμού του Θρύλου με ταξίδια. Άλλωστε έχει ξαναγίνει, τι πειράζει να γίνει μια φορά ακόμα;
Παίρνω τηλέφωνο τα παιδιά από το Πλατύ.
– “Πεταγόμαστε ρε μέχρι την Μαδρίτη για να δούμε τον Θρύλο με την Ρεάλ;”
– “Αμάν ρε Κώτσο…. πόσα χιλιόμετρα είναι;”
– “Μααααα ρε… σιγά το πράγμα, καμιά 3.500 χιλιόμετρα. Πάνε-έλα 9.000 !”
Μετά από διαβουλεύσεις που δεν θύμιζαν καθόλου το πολύωρο eurogroup με Βαρουφάκη – Σόιμπλε (αφού οι δικές μας διαβουλεύσεις κράτησαν αισθητά πολύ λιγότερη ώρα, κανά πεντάλεπτο) ο κύβος ερρίφθη. Αναχώρηση την Πέμπτη. “Περνάω με το Carina, σας παίρνω και πάμε από Ιταλία”.
Έτσι και έγινε.
Πέμπτη μεσημέρι πάω από το Πλατύ και παίρνω τα φιλαράκια μου. Μια ακόμη περιπέτεια με το “Carina” μόλις έχει ξεκινήσει.
Πλατύ, Βέροια, Κοζάνη, Γρεβενά, Ιωάννινα, Ηγουμενίτσα και άφιξη στο λιμάνι. Παίρνουμε το καράβι και σε 9 ώρες βγαίνουμε απέναντι, στο Πρίντεζι της Ιταλίας. Μπροστά μας πλέον μόνο δρόμος. Πολλές ώρες και πολλά χιλιόμετρα οδήγησης μέχρι τη Μαδρίτη, αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια και το Carina στα χιλιόμετρα!
Η μουσική υπόκρουση απαραίτητη – γιατί αν δεν μπεις στο “όλον κλίμα” του ταξιδιού, τότε άδικος κόπος! Στο cd να παίζει Τσελεντάνο και Αλ Μπάνο με Ρομίνα Πάουερ για τον απαραίτητο εγκλιματισμό μας.
Ξεκινάμε από Πρίντεζι και από εκεί Μπάρι, Φότζια, Καμπομπάσσο, Ισέρνια, Μόντε Κασίνο.
Μόντε Κασίνο: εκεί που το 1943 ο Γερμανός Στρατηγός Κέσερλινκ έστησε την περίφημη γραμμή Κέσερλινκ και διέταξε τους δικούς του να μην την περάσουν τη γραμμή τα Συμμαχικά στρατεύματα. Έτσι και έγινε. Φοβερές μάχες, που κράτησαν 4 μήνες, όμως τελικά έσπασε η γραμμή και σε 2 μήνες οι Γερμανοί παρέδωσαν την Ρώμη στους αγγλοαμερικάνους. Όταν φτάσαμε εκεί, στο Μόντε Κασίνο, ήταν και μια καλή ευκαιρία για την απαραίτητη πρώτη επίσκεψη ιστορικού περιεχομένου του ταξιδιού μας: επίσκεψη στο Συμμαχικό νεκροταφείο.
Από εκεί τραβήξαμε για Ρώμη μεριά. Είσοδος επίτηδες από την “Αππία Οδό”, για να μπούμε στην Αιώνια Πόλη όπως οι Αρχαίοι Ρωμαίοι, που περνούσαν από εκεί όταν γύριζαν από τις εκστρατείες και κάνανε παρέλαση κάτω από το βλέμμα του Αυτοκράτορα. Ή κάνεις θριαμβευτική είσοδο στη Ρώμη ή όχι…
Τελικά τον θρίαμβο και τις κραυγές του πλήθους που θα μας υποδέχονταν τα διέκοψε η απεργία των υπαλλήλων του Δήμου της Ρώμης. Οπότε, μπήκαμε στην πόλη σεμνά και ταπεινά… Ατυχία! Ούτε από Κολοσσαίο δεν περάσαμε, έστω να μας δουν οι Ρωμαίοι εκεί.
Στροφή και κατεύθυνση προς Τσιβιταβέκκια. Και τα χιλιόμετρα να μετράνε στο Carina: μπροστά μας Ορμπετέλο, Γκροσσέτο, Λιβόρνο.
Το Ορμπετέλο είναι ένα “νησάκι” ενωμένο με την ξηρά. Νησάκι το λένε αυτοί, αφού δεν έχουν τα δικά μας νησιά και βαφτίζουν οτιδήποτε μοιάζει με νησί… νησί! Χερσόνησος είναι ρε φρατέλοι! Πείτε το έτσι!
Όπως και να έχει, ήταν η ώρα για ξεκούραση. Το “νησάκι” αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή. Που όμως παραλίγο να μας αφήσει με έναν συνταξιδιώτη λιγότερο, αφού οι ομορφιές του τόπου ήταν τόσες πολλές που εις εκ των συνταξιδιωτών έφερε στο τραπέζι ένα θέμα παρόμοιο με αυτό της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ: “παιδιά εσείς φύγετε, περάστε στο γυρισμό να με παραλάβετε!”
Τελικά επειδή οι διαδικασίες εξόδου από την ομάδα δεν είχαν προβλεφθεί (όπως και οι διαδικασίες εξόδου από το ευρώ δεν έχουν ακόμη προβλεφθεί), συνεχίσαμε όπως ξεκινήσαμε. Και μετά Λιβόρνο.
Ακολούθησαν Τζένοα, η Ιμπέρια, το Σάν Ρέμο. Μέσα σε 3 ώρες, από τη Τζένοα πιάσαμε Μονακό.
Τρέλα το Πριγκιπάτο! Χάλια κατάσταση, που σου δείχνει με τον πιο πρόστυχο τρόπο την κατάπτωση του καπιταλιστικού συστήματος, που θέλεις να τη γευτείς και λίγο. Για να την απορρίψεις στη συνέχεια, επειδή είσαι και τύπος λαϊκός, που δεν σου πάνε τέτοιες χλίδες.
Φερράρι, Λαμποργκίνι στους δρόμους, θεϊκές υπάρξεις βγαλμένες από περιοδικά μόδας και κάτι σαπιοκάραβα αξίας εκατομμυρίων ευρώ αραγμένα στο λιμάνι. Θα τα κατσιάσουν από το τρίψιμο, γιατί τα θέλουν και γυαλιστερά οι ιδιοκτήτες.
Τι παράγει το μαγαζί που το λένε Μονακό;; Χλιδή και γκλαμουριά. Τεράστια η συνεισφορά του στην Ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια κουλτούρα και οικονομία.
Εκεί κάτσαμε κάνα 6ωρο, ήπιαμε τον καφέ μας, φάγαμε, πήγαμε να δούμε και το Καζίνο. Να το δούμε! Γιατί δεν παίξαμε. Πως να παίξουμε άλλωστε;; Θα χρειαζόταν να πουλήσω το Carina. Και άντε εγώ να το πουλούσα! Το θέμα είναι ποιος θα το έπαιρνε….
Πάμε για Σέντ Τροπέ. Γαλλική ριβιέρα. Τουρισμός μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Μπορεί η Γαλλία να έχει χιλιάδες μίλια ακτών αλλά στη Ριβιέρα γίνεται ο κακός χαμός όλο το χρόνο. Σαν τη Μεσόγειο πουθενά ρε, και αυτοί που έχουν θάλασσα και στα βόρεια το εκτιμούν αυτό και το δείχνουν.
Σεντ Τροπέ. Εκεί που ο Λουί ντε Φινές γύρισε πολλές ταινίες, κυνηγώντας τουρίστες, κακοποιούς και γυμνιστές που του χαλούσαν το τοπίο.
Η ώρα της ανάπαυσης έφτασε αλλά που να μείνεις;; Δε βρίσκαμε τίποτε! Ήταν όλα γεμάτα. Τότε έρχεται η απόφαση της στιγμής: “Ρε, μου έχετε εμπιστοσύνη;”
– “Τι λες ρε Κώτσο; Εσένα; Με κλειστά μάτια!”
– “Σε 9 ώρες από εδώ σας πάω Βαρκελώνη… και εκεί θα κάτσουμε 2 μέρες γεμάτες”.
Ακολούθησε μια ακόμη ιστορική σύνοδος των συμμετεχόντων, αυτή τη φορά στα γαλλικά παράλια. Η απόφαση ήταν ομόφωνη, για πολλοστή φορά. Αναχώρηση για Ισπανία και τάχιστη διέλευση από τη χώρα του Αστερίξ. Στόχος πλέον η Ιβηρική χερσόνησος.
Περνάω το Τουλόν (τόπο φυλάκισης του Γιάννη Αγιάννη από το μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ, επειδή έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί το 1777) και μετά Μασσαλία, Εξ-αν-Προβάνς, Άρλ.
Στροφή νοτιοδυτικά και μετά πέρασμα από Μοντπελλιέ και Πεπρινιάν. Και μετά η Ιβηρική μπροστά μας. Φυσικά τα γαλλικά τραγούδια, η Εντίθ Πιάφ και ο Αζναβούρ να παίζουν συνεχώς στο cd του Carina. Είπαμε: δεν είναι μόνο μπάλα το ταξίδι. Είναι ιστορία, είναι μουσική, είναι τοπία και άνθρωποι.
Σύνορα Ισπανίας – Γαλλίας. Φτάσαμε και τα περνάμε. Πρώτη επαφή με μεγάλη ισπανική πόλη, στη Φιγκέρες. Μετά Τζιρόνα και βουρ για Βαρκελώνη.
Εκεί τα παιδιά έπαθαν την πλάκα τους. “Εγώ ρε την Βαρκελώνη την ξέρω όπως ξέρω και το Λειανοβέργι” τους λέω. Πάμε τώρα σε μοτέλ για μπανάκι και ξεκούραση. Και μετά βλέπουμε. Πήγαμε σε ένα μοτέλ μέσα σε ένα στενάκι, άντε βρες το σε τουριστικό χάρτη. Για κόντρα ξύρισμα θα σε στείλουν οι χάρτες, στα “γνωστά” ξενοδοχεία.
Χρόνος υπήρχε, ωραία πόλη η Βαρκελώνη. Άσε που την έφτιαξαν και για τους Ολυμπιακούς και τώρα έχει και προστιθέμενη αξία. Γιατί εκεί δεν την έκαναν την πόλη για 10-15 μέρες και μετά τα πάντα ρήμαξαν.
Κάτσαμε 2 μέρες στη Βαρκελώνη και γυρίσαμε σε όλη την πόλη. Σαγκράδα Φαμίλλια, το Καρντεντάλ, το Κάμπ Νού της Μπάρτσα, την πιάτσα Χριστόφορου Κολόμβου, την πιάτσα της Καταλούνια, το ενυδρείο, το Ολυμπιακό χωριό, την περίφημη οδό Ra labra και φυσικά μια βόλτα στη νυχτερινή Βαρκελώνη. Γιατί αν δεν περάσεις και από αυτή, τότε είναι σαν να είδες τη μισή πόλη. Εκρηκτικός συνδυασμός ισπανικού ταμπεραμέντου και νύχτας. Δεν θέλει και πολύ να σκαλώσεις κάπου και τελικά να μην προλάβεις ούτε το Θρύλο που παίζει μπάλα.
Τέλος πάντων, ήταν ωραία…
Φεύγουμε κι από εκεί και τραβάμε νότια, προς την Ταραγόνα, την Βαλένθια , το Βιγιαρεάλ, την Αμπαθέτε, τη Μούρθια, και φτάνουμε επιτέλους στην Μαδρίτη.
Στάση στο προάστιο του Χετάφε. Τι στάση…;;; Διήμερη διαμονή και ευκαιρία για ασταμάτητες βόλτες στην ισπανική πρωτεύουσα, αφού για το παιχνίδι με τη Ρεάλ υπάρχει χρόνος. Και μάλιστα πολύς… Είναι βλέπετε και ο οδηγός που έκανε τη διαφορά. Και φυσικά το Carina, που δεν έχει πρόβλημα να μας πάει ακόμη και στην Ίμπιζα κολυμπώντας!
Η μέρα του παιχνιδιού φτάνει.
Είσοδος στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου” και αναμονή για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Καλό το “Καραϊσκάκη”, καλό το ελληνικό πρωτάθλημα αλλά ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι είναι πάντα άλλη αίσθηση. Βλέπεις, είναι και το περιβάλλον που σε προδιαθέτει. Να πάει καλά και ο Θρύλος, τότε μια χαρά θα είμαστε!!!!
Το μάτς ξεκινά και δεν είμαστε μόνοι. Πάνω από τρεισήμισι – τέσσερις χιλιάδες κόκκινοι στο γήπεδο. Άλλωστε η δεύτερη θέση στον όμιλο δίνει ελπίδες αν η ομάδα πάει καλά σε αυτό το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός είναι για μεγάλα πράγματα εκείνη τη χρονιά, αρκεί να έχει το μυαλό στο γήπεδο και όχι στον επόμενο γύρο! Αν δεν το αποβάλλει αυτό, τότε κλάφτα Κώστα!
Η ψυχρολουσία ήρθε νωρίς αλλά το ίδιο νωρίς ξαναπήραμε τα πάνω μας. Ας είναι καλά ο Γκαλέτι. Κανά πεντάλεπτο μετά όμως τα πράγματα σκούρυναν, αφού η ελληνική ομάδα μένει με 10. Χμμμ, δυσκολεύει η κατάσταση.
Τα φίδια μας ζώνουν όλους, αφού στο μεταξύ ο διαιτητής βλέπει και πράματα που δεν τα βλέπουν τόσοι μέσα στο γήπεδο και κάτι εκατομμύρια στην τηλεόραση.
Τελικά η λύτρωση έρχεται με τον Ζούλιο Σέζαρ. Ανάσταση τον Οκτώβριο!!!!!!!!!! 1-2 μέσα στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”.
Για κανά 20λεπτο είμαστε οι βασιλιάδες της Ευρώπης. Ο αντίπαλος ορμάει στην επίθεση. 4-5 ήταν για ένα διάστημα οι πραγματικοί επιθετικοί. Κουράγιο να κρατήσουμε τη γραμμή άμυνας; Όχι. Ο θρύλος παίζει μπάλα μπροστά και χάνει και ευκαιρίες. Απότομη προσγείωση στο 68. Α ρε Ρομπίνιο! Και ένα 10λεπτο μετά, το πέναλτι.
Η αγωνία στο κορυφαίο της σημείο. Θα το βάλει και πάμε σπίτι ή όχι; Το χάνει! Η μπάλα πάει στα περιστέρια, πάνω από την εστία του Νικοπολίδη. Άϊντε παληκάρια, βάλτε εσείς το τρίτο να τελειώνει το παραμύθι!
Όμως… κάποιος δεν ήθελε να πάρει ο Θρύλος τη νίκη. Αφού έχασε το πέναλτι η Ρεάλ βάζει το τρίτο. Προσπαθεί η ομάδα, αλλά δεν τα καταφέρνει. Χάνεται και το γυριστό του Κοβάσεβιτς, αφού ο Κασίγιας το έπαιζε τιραμόλα εκείνη τη μέρα. Ο Τιραμόλα, ο άνθρωπος λάστιχο και η Κομανέτσι μαζί. Από τη μια γωνιά της εστίας στην άλλη έπεφτε. Γαμώτο!
Τελικά τρώμε και το 4ο, αφού όλο το ολυμπιακό σύμπαν είχε βγει μπροστά για την ισοφάριση κι έτσι φεύγουμε από το γήπεδο με την πικρή γεύση της ήττας αλλά με την ευχαρίστηση ότι είδαμε πολύ καλή μπάλα.
Η ώρα της επιστροφής σήμανε. Φεύγουμε από τη Μαδρίτη.
Στο μεταξύ έχουμε γνωρίσει και κόσμο. Τι να το κάνεις το ταξίδι αν δεν κάνεις και 2-3 γνωριμίες; Άχρηστο είναι! Και ως γνήσιοι Έλληνες βοηθάμε τους οδοιπόρους που έχουν ξεμείνει από όχημα. Στην παρέα μπαίνει και η Zermain από τη Σαραγόσα, και ως ιππότες όχι σε λευκό άλογο αλλά στο Carina αναλαμβάνουμε να διευκολύνουμε την επιστροφή της στη Σαραγόσα. 760 χιλιόμετρα δρόμος. Που να τρέχει τώρα….
Κατεύθυνση; Βορειοανατολικά. Περνάμε την Γκουανταλαχάρα πιάνουμε Σαραγόσα.
Ζούμε δραματικές στιγμές αποχωρισμού, αφού η φιλοξενία μας ήταν άψογη και τα αιτήματα το λιγότερο παράλογα. Ρε, μήπως τελικά γυρίσουμε πέντε στην Ελλάδα;;;
Μπαααα! Μετά από άπειρες αρνήσεις και μέσα σε κλίμα θλίψης (όχι από εμάς, είναι βλέπεις και οι αγροτικές εργασίες στο κάμπο των Γιαννιτσών στη μέση και δεν μας παίρνει να γίνουμε τούρκικο σήριαλ που πέφτει μαύρο δάκρυ!), μένουμε ξανά τέσσερις στο όχημα και τραβάμε για Πυρηναία Όρη.
Στάση στην Ανδόρρα. Ένα κρατίδιο σε υψόμετρο, πάνω στα Πυρηναία. Σφηνωμένο μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας, που το διαφεντεύουν ο Πρόεδρος της Γαλλίας και ο Επίσκοπος του Ουρζέλ.
Οχτώ χωριά και καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα όλο το κράτος. Για να το περάσεις από τη μια του άκρη μέχρι την άλλη θέλεις κανά μισάωρο. Τελικά, πρέπει να φταίει το μέγεθός του που το ξέχασαν και δεν το έβαλαν να υπογράψει τη συνθήκη ειρήνης που έληξε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και ξέμεινε να έχει πόλεμο με τους Γερμανούς μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 50. Κι ας είχε γίνει στο ενδιάμεσο ο Δεύτερος Παγκόσμιος!
Ωραίο μέρος η Ανδόρρα. Και με ακόμη ωραιότερα αφορολόγητα. Ψωνίζουμε κάτι ψιλά, έτσι για να ενισχύσουμε το εθνικό προϊόν του τόπου.
Και βγαίνουμε στην κατηφόρα για το Περπινιάν.
Μα με τα πολλά – μα με τα λίγα, μέσα σε μια μέρα φτάνουμε στα Σλοβένικα Σύνορα αφού πρώτα πέρασα τις εξής πόλεις: Μονπελλιέ, Αρλ, Τζένοα, Κούμπιο, Τορίνο, Αλεσσάντρια (ναι φίλοι μου, έχει και η Ιταλία την Αλεξάνδρεια της!!!), Βερόνα, Μπρέσια, Κάρπι, Σασουόλο, Βενετία, Τεργέστη.
Και εκεί ξεκινά η βαλκανική μας περιπέτεια. Γιατί η ΕΟΚ έχει και τα καλά της. Με ταυτότητα περάσαμε σε τόσες χώρες. Αλλά εκεί εγώ επειδή σαν αστυνομικός που ήμουν δεν είχα πολιτική ταυτότητα αλλά υπηρεσιακή (και με ληγμένο προ μηνός διαβατήριο), οι Σλοβένοι μας κάνουν ιστορία και δεν μπορώ να περάσω. Τι γίνεται;;
Δυο τα τινά: ή τους ψήνουμε και μας αφήνουν ή περνάμε ξανά όλη την Ιταλία. Έλα όμως που θέλαμε να δούμε και λίγο Βαλκάνια!
Εκεί ανέλαβε δράση ο σλαβομαθής της παρέας. Έπαιξαν το ρόλο τους λίγο τα σέρβικα, λίγο τα γνωστά ελληνικά τερτίπια (“ρε παιδιά δεν υπάρχει ουδέν πρόβλημα…”, “Έλληνες είμαστε…” κλπ κλπ) και πολύ το ότι ήμασταν ομορφόπαιδα. Τελικά γλιτώνουμε την κατάβαση από Ιταλία και περνάμε στη Σλοβενία. Περάσαμε την Λιουμλπιάνα, το Νόβο Μέστο και φτάνουμε στα κροατικά σύνορα.
Και εκεί ξανά μια από τα ίδια! Τέτοιες στιγμές αναπολεί κανείς τη Γιουγκοσλαβία. Έμπαινες από το Γεύγελη και έβγαινες στην Αυστρία! Μονοκοπανιά. Άλλωστε, επειδή τα “καλά” της διάσπασης τα έχουν δει 20τόσα χρόνια τώρα οι παλιοί, αν ρωτήσεις κανέναν πραγματικά ανοιχτόμυαλο εξηντάρη τι αισθάνεται, τότε θα σου πει “Γιουγκοσλάβος”.
Πάλι τα ίδια λοιπόν. Ξανά παζάρια, ξανά τα ίδια. Γιατί δεν είναι μόνο το να γυρίσεις προς τα πίσω! Πρέπει να ξαναεξηγήσεις στους Σλοβένους τι παίχτηκε και να σε αφήσουν να περάσεις και να πιάσεις Ιταλία. Ρε γαμώτο, στη μέση των Βαλκανίων φτάσαμε, πάλι Τεργέστη θα πάμε;;;
Καθαρίζει τη μπουγάδα για μια ακόμη φορά ο σλαβομαθής της παρέας.
Μπαίνουμε Κροατία και με υψηλές ταχύτητες (όσο πιάνει το Carina δηλαδή) αναζητούμε την έξοδο. Τη βρίσκουμε, στη Σερβία. Άλλη αίγλη έχει εκεί το ελληνικό στοιχείο. Οι άλλοι είναι πιο… Ευρωπαίοι. Οι Σέρβοι είναι σαφώς πιο ανεκτικοί και φιλικοί. Τελικά, όσο πιο νότια πηγαίνει κανείς στην Ευρώπη, τόσο πιο ανθρώπινα είναι τα πράγματα!
Περνάμε και από τη Σερβία. Βελιγράδι, Αλέξινατς, Νίς, Μπουγιάνοβατς… μετά στα Σκόπια.
Από εδώ η Ελλάδα είναι απέναντι! Με λίγη φαντασία και καλό καιρό χωρίς σύννεφα το βλέπεις το σπίτι στην Αλεξάνδρεια.
Περνάμε από Κουμάνοβο, Σκόπια, Τίτο Βέλες (αν και το “Τίτο” προσπαθούν να το ξεχάσουν, γιατί θυμίζει άλλα πράγματα και όχι Μεγαλέξανδρο που τόσο πολύ τον θέλουν!!!!), Γεύγελη και στο βάθος η πατρίδα. ΕΛΛΑΔΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!
Μετά από 8.469 χιλιάδες χιλιόμετρα. Ωραίο ταξίδι με πολλά καλά…