…και τι είναι με απλά λόγια τα “ομόλογα στο διηνεκές” που πρότεινε ο Βαρουφάκης;
Μαίνεται ο οικονομικός και διπλωματικός πόλεμος στην ΕΕ και στην Ευρώπη που στο επίκεντρό του έχει την Ελληνική κρίση χρέους (η οποία φαίνεται πως θα είναι αέναη, αν δεν λυθεί σύντομα και με βιώσιμο τρόπο και όχι με Μνημόνια ή κάποιου άλλου είδους πειραματισμό).
Και όλα αυτά τη στιγμή που η Ελλάδα αναζητεί μια συμφωνία-γέφυρα, ώστε να πάρει μια παράταση που θα της δώσει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί ελαφρώς πιο άνετα. Τώρα είναι αναμφισβήτητα υπό την πίεση των σιωπηλών ακόμη Γερμανών. Και μπροστά υπάρχει και η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ.
Και όλα αυτά τη στιγμή που πολλοί λένε πως πρέπει η ΕΕ να καθίσει να ακούσει τους σχεδιασμούς της νέας Ελληνικής Κυβέρνησης, τη στιγμή που ο Ντράγκι και η ΕΚΤ φαίνεται πως θα προχωρήσουν τελικά στην απόρριψη της πρόθεσης της Ελληνικής Κυβέρνησης να αυξήσει κατά 10 δισεκ. ευρώ τα βραχυπρόθεσμα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου που εκδίδει, ως μια “μεταβατική μορφή χρηματοδότησης” για τους επόμενους τρεις μήνες.
Όσον αφορά την πρόταση Βαρουφάκη για χρησιμοποίηση perpetual bonds (ομόλογων στο διηνεκές), αυτά αποτελούν ένα “εργαλείο” το οποίο είναι γνωστό στην Ευρώπη από τον 18ο αιώνα – όταν τα κράτη προσπαθούσαν να μειώσουν το κόστος εξυπηρέτησης του Εθνικού τους χρέους. Χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά από τη Βρετανία, ήδη από το 1752, ενώ ξαναχρησιμοποιήθηκαν όταν τα πράγματα ζόρισαν πολύ, στον Α’ Π.Π..
Το βασικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου ομολόγου είναι ότι επειδή είναι στο διηνεκές στην ουσία δεν υπάρχει αποπληρωμή κεφαλαίου, αλλά μόνο καταβολή τόκων. Ο τρόπος αυτός χρηματοδότησης έχει συγκριτικά υψηλό επιτόκιο, βοηθάει βραχυπρόθεσμα τον δανειζόμενο να ξεφύγει από μια δυσάρεστη κατάσταση ενώ οι δανειστές μπορεί να κερδίσουν αλλά το ρίσκο για αυτούς είναι μεγάλο. Για τον λόγο αυτό και υπάρχει μια στροφή των κρατών τα τελευταία πολλά χρόνια σε άλλες πιο “ελκυστικές” για τους δανειστές τους μορφές ομολόγων, όπως τα τριετή ή πενταετή, τα μεσοπρόθεσμα (δεκαετή) ή τα μακροπρόθεσμα (τριακονταετή).