Ούτε ο χρόνος είναι τυχαίος αλλά ούτε και η κίνηση του Ιταλού Ντράγκι να σταματήσει – από τις 11 Φεβρουαρίου – η ΕΚΤ να δέχεται ελληνικά κρατικά ομόλογα ως collateral (ενέχυρα) για παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες.
Η όλη ιστορία “κανονικά” θα έπρεπε να σκάσει στα τέλη Φλεβάρη, όταν έληγε η συμφωνία για τη δίμηνη παράταση. Αλλά η επιλογή του χρόνου είναι σημαδιακή: η ανακοίνωση έγινε λίγες ώρες πριν τη συνάντηση Βαρουφάκη-Σόιμπλε ενώ η ισχύς της απόφασης θα ξεκινήσει μια ημέρα πριν από το Eurogroup.
Οι Γερμανοί από την πλευρά τους εμφανίζονται επιφυλακτικοί, οι Έλληνες λένε πως πρόκειται για μορφή πίεσης της ΕΚΤ προς τους ΥΠΟΙΚ της Ευρώπης ώστε να λάβουν θέση και να κλείνει τα θέμα της διαπραγμάτευσης.
Το σημαντικό όμως είναι κι άλλο, πέραν του προφανούς: για μια ακόμη φορά οι τραπεζίτες σέρνουν από τη μύτη τους πολιτικούς (έστω κι αν αυτό παίζει να έγινε κατόπιν οδηγιών)– ενώ θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο…