Πολύς ο λόγος για την τύχη της ΕΒΖ. Γιατί το… μαγαζί, όπως πάει το θέμα θα κλείσει – και αυτό είναι απλά θέμα χρόνου.
Διαχρονικό και διακομματικό το “έγκλημα”, αφού επρόκειτο περί επιχείρησης που είναι (ή έστω “ήταν”) μονοπωλιακή ενώ το προϊόν που παράγει είναι βασικό διατροφικό αγαθό, άρα δεν υπήρχε περίπτωση η ζήτησή του να μηδενιστεί ή έστω να πέσουν οι πωλήσεις κοντά στο μηδέν.
Η όλη αντιμετώπιση (από την αρχή έως το τέλος) της επιχείρησης από κυβερνήσεις, υπουργούς, απεσταλμένους στην ΕΕ που παραχωρούσαν δικαιώματα, πολιτικούς “παράγοντες” της τοπικής σκηνής καθώς και από αποτυχημένους πολιτευτάδες της κακιάς ώρας που επί δεκαετίες τους διόριζαν προέδρους και διευθυντές (ενώ στην καλύτερη θα έπρεπε να τους τοποθετήσουν σε αντίστοιχες θέσεις σε κανά συνοικιακό μπακάλικο) αποτελεί επίσης “έγκλημα”.
Μόνο όταν είδαν πως το καράβι μπατάρησε και βουλιάζει πήγαν να κάνουν κάτι, άλλα πάλι απέτυχαν οι πρυτάνεις πολιτικοί μας.
Και τώρα, που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, όλοι κάθονται και κλαίνε με μαύρο δάκρυ πάνω από το ετοιμοθάνατο και πλήρως αφυδατωμένο κορμί της ΕΒΖ.
Τελευταίο καρφί στο φέρετρο η ιστορία με την Τράπεζα, που όπως ακούγεται δέσμευσε το 87,5% της ποσότητας της ζάχαρης που βρίσκεται στο εργοστάσιο για να δανειοδοτήσει, ώστε να πληρωθεί μέρος οφειλών της εταιρίας.
Γίνεται να ανατραπεί η κατάσταση, η επιχείρηση να δουλέψει ξανά και να μείνει η τιμή της ζάχαρης στο ράφι (έστω) στα σημερινά επίπεδα; Ή όπως λένε οι πολιτικοί και οι τραπεζίτες μας (που αρέσκονται εσχάτως στη χρήση ιατρικών όρων) η κατάσταση είναι “μη αναστρέψιμη”;
Πρακτικά γίνεται. Γενναία πολιτική απόφαση χρειάζεται, σωστή και όχι πολιτικάντικη διαχείριση της καθημερινότητας της εταιρίας με χρηματοοικονομικά κριτήρια του 21ου αιώνα (και χωρίς αβέρτα διορισμούς, χωρίς μισθούς που προκαλούν, χωρίς να χρειάζεται να εργάζονται 50 άτομα για μια δουλειά που μπορούν να την κάνουν 40, με ενθάρρυνση των αγροτών να βάλουν παντζάρια) και παρεμβάσεις στην αγορά ώστε να επωφεληθεί ο καταναλωτής και οι μεγάλοι πελάτες της ΕΒΖ που τροφοδοτούν την αγορά με δικά τους προϊόντα.
Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες και προφάσεις ώστε να καλυφθούν είτε η ανικανότητα είτε η έλλειψη βούλησης ώστε μια ΚΡΑΤΙΚΗ επιχείρηση να μπορέσει να σταθεί στην αγορά κερδοφόρα και προς όφελος του καταναλωτή.