Στη συζήτηση υπεισέρχεται το τρισχιλιετές αναπάντητο ερώτημα της ανθρωπότητας: η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;;
Άσχετα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τη στάση που τηρούν πολλοί βουλευτές (αλλά και πρώην βουλευτές ή ακόμη και πολιτευτές), θαυμασμό προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο τα κόμματα προσπαθούν να επιβάλλουν μια ιδιότυπη “κομματική πειθαρχία” ή ο τρόπος αντίδρασής τους όταν οι παραπάνω κάνουν κάτι ή διατυπώνουν μια άποψη που δεν είναι αρεστή.
Όσο πιο μικρό είναι το κόμμα (χωρίς αυτό να είναι απόλυτο), τόσο πιο “χαλαρό” είναι. Όσο όμως μεγαλώνει – και η κυρίαρχη τάση σε αυτό αποτελεί μια αδιαμφισβήτητη εσωκομματική πλειοψηφία – τότε αρχίζουν τα καραγκιοζλίκια.
Ο βουλευτής έχει – υποτίθεται – την προσωπική του άποψη και στάση για τα πράγματα, την οποία εκφράζει εντός του Κοινοβουλίου (ή στους κάθε είδους δεκάρικους που εκφωνεί προεκλογικά).
Τα κόμματα όμως θεωρούν ότι οι έδρες που καταλαμβάνουν αποτελούν ιδιοκτησία τους, άρα και οι απόψεις και η γενικότερη στάση ενός εκάστου βουλευτή τους πρέπει να συνάδει με συγκεκριμένες “οδηγίες” που εκδίδουν.
Στο πλαίσιο του… πολιτικώς ορθού τα κόμματα έχουν ένα δίκιο και θα πρέπει να τηρούνται ορισμένα πράγματα, όμως τα πάντα έχουν και κάποιο όριο (πλην του Σύμπαντος, αλλά και αυτό πάλι παίζεται !).
Οπότε, αποτελούν γελοίο θέαμα και ανάγνωσμα οι κάθε είδους “κανονισμοί” που θεωρούν πως οι έδρες ανήκουν στο κόμμα και όχι στον εκλεγμένο εκπρόσωπο του Λαού, είναι πραγματική ξεφτίλα οι κομματικές αντιδράσεις όταν κάποιος μεταπηδά από το ένα κόμμα στο άλλο (τι θα κάνει ο κωλοτούμπας και τι φούμο θα φάει από τους ψηφοφόρους του είναι προσωπικό του θέμα), ενώ έχουν μεγάλη πλάκα οι δηλώσεις αρχηγών ή πρώην συστεγαζόμενων στο ίδιο κόμμα όταν κάποιος αποφασίζει να αλλάξει μαντρί…