Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, αυτό που ακολουθεί – αν όλα λειτουργήσουν ομαλά σε ένα κόμμα – είναι η αυτοκριτική (που δεν την κάνει πραγματικά κανένα!) και ένα συνέδριο στο οποίο αυτοί που έχουν απομείνει να ασχοληθούν με την πολιτική απαιτούν ανανεώσεις (που ίσως γίνουν, ίσως και όχι) στα πρόσωπα.
Βλέπεις, είναι αυτό που λένε “η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα μόνο έναν” – λες και για την ήττα ενός κόμματος ή την υποχώρηση των ποσοστών φταίει μόνον ένας και οι υπόλοιποι (υπουργοί, βουλευτές, στελέχη κλπ) ήταν εξαφανισμένοι και αμέτοχοι στις αποφάσεις.
Στο δια ταύτα: πολλά ακούγονται ήδη για την επόμενη ημέρα στη Νέα Δημοκρατία. Μέχρι και για επιστροφή του – επί χρόνια άφωνου – Καραμανλή κάνουν λόγο πολλοί.
Όμως, με Τσίπρα απέναντι ο πρώην πρωθυπουργός φαντάζει “μεγάλος” στα 58 του χρόνια. Όπως “μεγάλοι” φαντάζουν και άλλοι, που είναι πάνω-κάτω στην ίδια ηλικία με τον Καραμανλή και που από σήμερα κάθονται στα έδρανα της νεοεκλεγείσας Βουλής.
Δεν είναι όμως “μεγάλοι”, απλά αν η ΝΔ δεν θέλει να ακολουθήσει τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ (γιατί τα πάντα έχουν έναν κύκλο που κάποια στιγμή κλείνει, με οποιαδήποτε αφορμή και αιτία) τότε θα πρέπει να βρει έναν ικανό 35άρη-45άρη που “γράφει” και που είτε με την εικόνα του, είτε με το όνομά του (αυτό μπορεί όμως να είναι και πρόβλημα) να επανασυσπειρώσει αλλά και να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους.
Και ήδη τα ονόματα πολλών έχουν αρχίσει να ακούγονται για την επόμενη ημέρα στη ΝΔ, που ίσως να είναι μεταβατική μέχρι να βρεθεί ο “αντί-Τσίπρας”.