Κάποτε σε έναν τοίχο ήταν γραμμένο ένα σύνθημα που έλεγε: “Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο θα είχαν απαγορευτεί”.
Σήμερα τα δείγματα της προεκλογικής περιόδου επιβεβαιώνουν ότι υπάρχουν συμπεριφορές και αφηγήσεις ενός κόσμου που επιστρέφει στο χτες, δημιουργώντας έτσι συνθήκες διχασμού τη στιγμή που απαιτούνται συνθέσεις και μεγαλύτερη ενότητα.
Όμως στο μέτωπο των εκλογών φαίνεται ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει, γιατί το πρώτο βήμα τώρα πια, είναι η συνάντηση με την πραγματικότητα.
Και βέβαια υπάρχει μια πραγματικότητα που είναι η “απόγνωση” των συντηρητικής προέλευσης ψηφοφόρων που νομίζουν ότι δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν ψηφίζοντας για “μια φορά” ένα αριστερό κόμμα.
Από την άλλη υπάρχουν κόμματα που στις αποσκευές τους κουβαλούν πρακτικές που το μόνο που κάνουν είναι να περιγράφουν τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση, προφανώς γιατί μέχρι εκεί μπορούν.
Μπαίνουμε συνεπώς σε ζώνη καταιγίδων, επειδή όλα τα κόμματα είναι φτιαγμένα από τις ιδεοληψίες των πολιτικών πρακτικών που είναι βουτηγμένες σε διαφορετικά χρώματα και έτσι συνιστούν μέρος του προβλήματος και αδυνατούν να γίνουν μέρος της λύσης.
Για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης η τακτική της μετάθεσης των ευθυνών σε τρίτους, οδηγεί στην καλλιέργεια της εντύπωσης ότι όσα διακηρύσσονται δεν είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθούν και έτσι κυριαρχούν παρασιτικά στρώματα που είναι δεμένα με το κράτος και ζουν χωρίς καμία παραγωγική προσφορά εξαργυρώνοντας την πολιτική τους πρόσοδο αποδεικνύοντας ότι από την κρίση μπορούμε να βγούμε όλοι μαζί και όχι ο καθένας χώρια.
Το πρώτο βήμα όμως σε μια επαναστατική διαδικασία είναι η συνάντηση με την πραγματικότητα και επειδή οι εκλογές είναι πράξη συλλογική, μπορεί να είναι πράξη επαναστατική.
Σήμερα το διακύβευμα των εκλογών κατήντησε να είναι το ποιος είναι ικανότερος για την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση και μας γυρνάει έτσι πίσω στις εκλογές του 1920 όπου ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές επειδή οι αντίπαλοι του έπεισαν τους ψηφοφόρους ότι είναι καλύτεροι διαπραγματευτές, δημιουργώντας τότε το νεοελληνικό τραύμα με την Μικρασιατική καταστροφή.
Σήμερα είναι βέβαιο ότι η πλήρης αυτονομία από την ΕΟΚ είναι παρελθόν αφού όλες οι κυβερνήσεις όλων των κρατών είναι υποχρεωμένες να στέλνουν τους προϋπολογισμούς τους για έγκριση και για την όποια υπέρβαση-όπως παραδείγματος χάρη για τα σκουπίδια- επιβάλλονται πρόστιμα.
Άρα αυτό είναι μύθος τον οποίο αποκάλυψε η κολοτούμπα Σαμαρά το 2012 και δυστυχώς θα αποκαλυφθεί τραγικά για δεύτερη φορά το 2015, αν στην ερώτηση «τι θα γίνει αν αρνηθούν οι εταίροι μας» η απάντηση είναι «δεν θα αρνηθούν», γιατί έτσι θα παιχτεί το μέλλον της χώρας μας σε μια ζαριά.
Στην περίπτωση αυτή ευτυχώς που οι χαμηλές προσδοκίες από τις εκλογικές εξελίξεις απομακρύνουν την πιθανότητα να αποκτήσει το πρώτο κόμμα δυναμική αυτοδυναμίας.
Έτσι καθίσταται ελκυστικότερη η εναλλακτική λύση επιλογής ενός τρίτου κόμματος που θα δράσει ρυθμιστικά την επόμενη μέρα.
Άρα οι εκλογές αυτές θα έχουν δυο νικητές και το ερώτημα είναι εάν ξεχωρίσει μεταξύ των ισοδύναμων μνηστήρων της τρίτης θέσης ο χρησιμότερος διαχειριστής της επόμενης μέρας.
Ο φόβος της χαμένης ψήφου είναι από τους παράγοντες που ενισχύουν την δημιουργία ενός διακριτού «τρίτου πόλου» και όσοι πιστεύουν ότι η πόλωση αποτελεί μυστικό συσπείρωσης καλό είναι να θυμούνται πως, από τις εκλογές του 2000 η πόλωση εκτός από συσπείρωση προκαλεί και αποσυσπείρωση όσων προσβάλλονται από την απλουστευτική λογική της και την αλαζονική ηθική της.
Τάσος Τασιόπουλος
ΥΓ1. Εξυπακούεται ότι είναι προτιμητέα εκτός από την ικανότητα μερικών υποψηφίων και η εντοπιότητα όλων των υποψηφίων σε όποιο κόμμα και αν έχουν ενταχτεί.
ΥΓ2. Το άθροισμα του νέου χαμηλού πάντως δικομματισμού θα μετατρέψει την μάχη για την πρώτη θέση σε ντέρμπι για την … τρίτη.
ΥΓ3. Είναι πιθανόν αυτές οι εκλογές να είναι οι τελευταίες εκλογές του «παλιού», γιατί ο πολίτης θα στήσει το νέο σκηνικό.
ΥΓ4. Η τέχνη της πολιτικής είναι να πείθεις σήμερα ότι θα κανείς κάτι, και να είσαι έτοιμος να πείσεις αύριο, το γιατί δεν το έκανες.