Ένα από τα τελευταία λιθαράκια στην πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας βάζει αυτό το διάστημα η κυβέρνηση. Με τις μεθοδεύσεις και της διοίκησης του Ομίλου, η ΕΒΖ φαίνεται να οδηγείται σταδιακά στην πτώχευση, με τους εργαζόμενους, τους παραγωγούς και τις τοπικές κοινωνίες να οδηγούνται σε αδιέξοδο.
Οι παραγωγοί τεύτλων έχουν ήδη ξεκινήσει κινητοποιήσεις, ενώ προχωρούν και σε κατάληψη του τελευταίου ανοιχτού εργοστασίου του Ομίλου στο Πλατύ Ημαθίας. Μετά το ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας στην Πειραιώς, το κλείσιμο των δύο εργοστασίων σε Σέρρες και Ορεστιάδα, ο εμπαιγμός σε εργαζόμενους και τευτλοπαραγωγούς συνεχίζεται.
Φεύγει και ο Δεκέμβρης και οι παραγωγοί τεύτλων δεν έχουν λάβει ακόμα ούτε ένα ευρώ για την παραγωγή που παρέδωσαν για τη φετινή καμπάνια της ζάχαρης, την ώρα που υποτίθεται ότι τον Φλεβάρη θα έπρεπε να σπείρουν τη νέα σοδιά.
Κανένας από τους αρμόδιους δεν δίνει στους τευτλοπαραγωγούς ένα χρονοδιάγραμμα για το πότε θα πληρωθούν, ενώ προφανώς κανένας δεν θα απαλλάξει τους ίδιους από την εξόφληση του ΦΠΑ στο τέλος του χρόνου ή από τις άλλες υποχρεώσεις τους.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι οι καλλιεργητές τεύτλων δεν έχουν πληρωθεί ακόμα τα οφειλόμενα της ολοκληρωμένης διαχείρισης που εκκρεμεί από το 2012-13, την ώρα που οι προθεσμίες και τα χρέη τρέχουν και οι παραγωγοί κινδυνεύουν άμεσα να δουν τις οφειλές τους να καθίστανται ληξιπρόθεσμες και να μπαίνουν στη λίστα του Τειρεσία, χωρίς να φέρουν οι ίδιοι ευθύνη.
Σε όλα αυτά, έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα που προκλήθηκαν από τα καιρικά φαινόμενα, καθώς κανένας αρμόδιος δεν έχει δώσει μία απάντηση για το τι θα γίνει με τα τεύτλα από περίπου 2.500 στρέμματα (20.000 τόνοι περίπου), τα οποία, λόγω βροχοπτώσεων, δεν κατέστη δυνατό να συγκομιστούν.
Κι ενώ τα προβλήματα ρευστότητας «πνίγουν» τη βιομηχανία, η Τράπεζα Πειραιώς, ο έμμεσος ιδιοκτήτης της ΕΒΖ, αρνείται να της παραχωρήσει δάνειο, αποδεικνύοντας πόσο καταστροφικό είναι για την οικονομία της χώρας το να μην υπάρχει δημόσιος έλεγχος στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα.
Με βάση τα παραπάνω, αν δεν βρεθεί άμεσα λύση, η ΕΒΖ θα οδηγηθεί σε πτώχευση, ενώ οι παραγωγοί δεν πρόκειται υπό αυτές τις συνθήκες να συνεχίσουν την καλλιέργεια τεύτλων, σηματοδοτώντας το τέλος όχι μόνο της μοναδικής μεγάλης βιομηχανίας της χώρας, αλλά και συνολικά της τευτλοκαλλιέργειας. Και η κυβέρνηση υπερηφανεύεται ότι στη νέα ΚΑΠ εντάσσουν την τευτλοκαλλιέργεια στις συνδεδεμένες ενισχύσεις…
Η διοίκηση της ΕΒΖ οφείλει (χθες θα τόνιζα) να προχωρήσει στη δημοσιοποίηση της τιμολογιακής πολιτικής για το 2015, χωρίς περαιτέρω μειώσεις, και στην άμεση εξόφληση των οφειλόμενων, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους τευτλοκαλλιεργητές να προγραμματίσουν την παραγωγή τους. Η παραγωγή ζάχαρης πρέπει να αυξηθεί και να πλησιάσει ξανά τουλάχιστον την εθνική ποσόστωση, δηλαδή τους 158.000 τόνους, για να καλύψει μέρος της εσωτερικής ζήτησης η οποία σε συνθήκες κρίσης έχει πέσει στους 240.000 τόννους περίπου από 295.0000 περίπου τις καλές εποχές. Οι εισαγωγές ζάχαρης και το φασόν βοηθά μόνο τους εισαγωγείς και όχι την εθνική παραγωγή, τους αγρότες, τους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες.
Η δυνατότητα επαναλειτουργίας των δύο εργοστασίων σε Σέρρες και Ορεστιάδα είναι επιβεβλημένη και άμεσα υλοποιήσιμη αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση η οποία δυστυχώς απουσιάζει από την συγκυβέρνηση.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να αναζητήσει και να απονείμει τις όποιες ευθύνες, πολιτικές και ποινικές, φέρουν όσοι έχουν εμπλακεί όλα αυτά τα χρόνια στην προσπάθεια απαξίωσης της ΕΒΖ και της τευτλοκαλλιέργειας γενικότερα.
Η ΕΒΖ θα πρέπει να συνεχίσει τη λειτουργία της υπό δημόσιο έλεγχο, στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με έμφαση στον αγροδιατροφικό τομέα.
* Η Λ. Αμμανατίδου-Πασχαλίδου είναι βουλευτής β’ Θεσσαλονίκης (ΣΥΡΙΖΑ) και το άρθρο γράφηκε για την εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς”