Ένα από τα κακά των πολιτικών στην Ελλάδα είναι ότι θεωρούν το πόστο τους – όποιο κι αν είναι αυτό – βιλαέτι τους.
Ειδικά δε με τα υπουργικά “βιλαέτια”, το κακό έχει παραγίνει. Ο καθείς θέλει να αφήσει τη… σφραγίδα του, λες και είναι υποχρεωμένος από το νόμο να το κάνει ή λες και θα πρέπει ντε και καλά το Πανελλήνιο να τον θυμάται και να τον μνημονεύει επί δεκαετίες για το τεράστιο έργο που (υποτίθεται) πως προσέφερε κατά τη διάρκεια της σύντομης ή μακροχρόνιας θητείας του.
.
Έτσι, ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος ανατρέπει τα πάντα (στο βωμό της σφραγίδας που επιδιώκει να αφήσει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές), ακόμη και όταν αυτά τα πάντα που βρήκε είναι υποτυπωδώς στραμμένα προς τη σωστή κατεύθυνση. Και φέρνει το χάος, εκεί που όλα υποτίθεται πως έχουν μπει σε μια πορεία. Φυσικά στο τέλος το μάρμαρο λόγω των συνεχών αλλαγών το πληρώνει ο κόσμος.
.
Προφανώς η πλειοψηφία τους κάνει πως δεν έχει ακουστά αυτό που ονομάζεται “μακροχρόνιος προγραμματισμός”…