του Κώστα Θεοδωρίδη,
Δάσκαλου
Έχεις σκεφτεί ότι με την ψήφο σου μπορείς να τα καταδικάσεις να μεγαλώσουν χωρίς επαρκή εκπαίδευση, χωρίς στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς αθλητισμό, χωρίς μουσική και θέατρο, χωρίς χαμόγελο.
Μέσα σε μια οικογένεια με εντάσεις λόγω των οικονομικών προβλημάτων ή ακόμα κι αν δεν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα μέσα σ’ έναν κόσμο που οι περισσότεροι φίλοι του θα είναι δυστυχισμένοι;
Κι όταν τα παιδιά μεγαλώσουν;
Τι τα περιμένει;
Μια ζωή χωρίς εξασφαλισμένη δουλειά, κακοπληρωμένη, με τον κίνδυνο της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους, με απάνθρωπα ωράρια και ατέλειωτες «υποχωρήσεις».
Μια ζωή που δε θα ερωτευτούν όποτε θέλουν ή όποιον θέλουν, δε θα παντρευτούν όποιον θέλουν ή όποτε θέλουν , δε θα κάνουν όσα παιδιά θέλουν…
Δε θα κολυμπήσουν σε όποια παραλία θέλουν, δε θα περπατήσουν σε όποιο δάσος θέλουν, δε θα πάνε διακοπές όποτε το έχουν ανάγκη, δε θα ταξιδέψουν όσο ονειρεύονται.
Είναι η στιγμή που κλείνεις την τηλεόραση. Όλοι αυτοί που σου μιλούν δε νοιάζονται για τα παιδιά. Νοιάζονται για τα αφεντικά τους και γι αυτούς που δεν έχουν καταλάβει πως ακόμα κι αν είσαι πλούσιος δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος σ’ έναν κόσμο γεμάτο με απελπισμένους ανθρώπους.
Είναι η στιγμή που δε φοβάσαι.
Ούτε μη σου πάρουν τις καταθέσεις, ούτε μη χάσεις την κομμένη σύνταξη ή το μισθό, ούτε αν θυμώσει η Μέρκελ με τους τραπεζίτες της.
Είναι η στιγμή που χαμογελάς, σκέφτεσαι έναν «άλλο» κόσμο για τα παιδιά- και γιατί όχι και για σένα -και κάνεις τη μεγάλη ανατροπή.
Τη δική σου ανατροπή.
Τους πετάς στα μούτρα τη σταθερότητά τους –σκέφτεσαι ότι και πεθαμένος θα έχεις αιώνια σταθερότητα- και ονειρεύεσαι έναν καλύτερο αύριο για σένα και τα παιδιά…
Την Κυριακή αγκαλιάζεις με το βλέμμα σου όσα παιδιά συναντάς στο δρόμο, βάζεις το χέρι στην καρδιά και ψηφίζεις… μ’ αυτό το χέρι…